Aleksander Kwaśniewski

Z Wikipedii

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Aleksander Kwaśniewski
ur. 15 listopada 1954 w Białogardzie
Ostatnia partia polityczna	Socjaldemokracja Rzeczypospolitej Polskiej do 1995
Poprzednik	Lech Wałęsa
Okres urzędowania	od 23 grudnia 1995 do 23 grudnia 2005
Następca	Lech Kaczyński
Pierwsza Dama	Jolanta Kwaśniewska
Szef Kancelarii Prezydenta	pierwszy Danuta Waniek ostatni Edward Szymański
Szef Gabinetu Prezydenta	pierwszy Marek Ungier

Aleksander Kwaśniewski (ur. 15 listopada 1954 w Białogardzie) – polski dziennikarz, polityk, działacz PZPR (1977-1990) i SdRP (1990-1995), minister w rządach Messnera i Rakowskiego, poseł na Sejm (1991-1995), Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (1995-2005). Sygnatariusz Ruchu na rzecz Demokracji, w 2007 przewodniczący Rady Programowej Lewicy i Demokratów.

Spis treści 1 Studia i praca dziennikarza 2 Działalność polityczna w PRL 3 Działalność polityczna w III Rzeczypospolitej 3.1 Organizator partii lewicowych 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej 4.1 Wybory prezydenckie w 1995, 2000, 2005 4.2 Konstytucja RP z 1997 4.3 Akcesja do NATO w 1999 4.4 Relacje polsko-żydowskie 4.5 Relacje z Kościołem katolickim 4.6 Interwencja sojusznicza w Iraku w 2003 4.6.1 Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku 4.7 Akcesja do Unii Europejskiej w 2004 4.8 Pomarańczowa rewolucja na Ukrainie w 2004 4.9 Wizyty zagranicznych głów państw w Polsce 4.10 Wizyty zagraniczne prezydenta 4.11 Polityka zagraniczna 4.12 Polityka krajowa 4.12.1 Nominacje i powołania 4.12.1.1 Rada Ministrów 4.12.1.2 Prezesi TK, SN, NSA 4.12.1.3 Prezes NBP 4.12.2 Rada Gabinetowa 4.13 Polityka legislacyjna 4.14 Akty łaski 4.15 Ordery i odznaczenia 4.15.1 Polskie 4.15.2 Zagraniczne 4.16 Kancelaria Prezydenta RP 4.17 Kwestie związane z lustracją 5 Działalność po prezydenturze 5.1 Wykłady w Stanach Zjednoczonych 5.2 Ubieganie się o urząd sekretarza generalnego ONZ 5.3 Kryzys polityczny na Ukrainie w 2007 5.4 Konferencja na Uniwersytecie Warszawskim 5.5 Przewodniczący KKW Lewica i Demokraci 5.6 Wycofanie się z polityki 6 Rodzina 7 Krytyka 7.1 Wykształcenie 7.2 "Wakacje z agentem" – prezydent kontra dziennik "Życie" 7.3 Wizyta na grobach katyńskich 7.4 Parodiowanie Jana Pawła II 7.5 Odmowa zeznań przed sejmową komisją śledczą 7.6 Ułaskawienie Zbigniewa Sobotki 7.7 Taśmy Oleksego 7.8 Problemy z niedyspozycją w kampanii wyborczej 2007 8 Przypisy 9 Zobacz też 10 Linki zewnętrzne

Studia i praca dziennikarza

Jest synem Aleksandry (z d. Bałasz) i Zdzisława Kwaśniewskich. W latach 1973-1977 studiował handel zagraniczny na Wydziale Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego. Nie zdał wszystkich egzaminów i nie złożył pracy magisterskiej, więc został skreślony z listy studentów UG.

W młodości był aktywistą socjalistycznych studenckich organizacji prorządowych (do 1982). Pełnił funkcję między innymi przewodniczącego Rady Uczelnianej Socjalistycznego Związku Studentów Polskich (SZSP) w latach 1976-1977, później wiceprzewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego w Gdańsku (1977-1979) i członka władz naczelnych SZSP (1977-1982). Był redaktorem naczelnym tygodnika studenckiego "Itd" od listopada 1981 do lutego 1984, następnie redaktorem naczelnym dziennika "Sztandar Młodych" (1984-1985). Był też w 1985 współtwórcą pierwszego polskiego czasopisma komputerowego "Bajtek"^[1].

Działalność polityczna w PRL

Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) od 1977 aż do jej rozwiązania w 1990. Pełnił funkcję ministra-członka Rady Ministrów ds. młodzieży w rządzie Zbigniewa Messnera w latach 1985-1987, następnie przewodniczącego Komitetu Młodzieży i Kultury Fizycznej (1987-1990). W rządzie Mieczysława F. Rakowskiego był członkiem Prezydium Rządu i przewodniczącym Komitetu Społeczno-Politycznego Rady Ministrów od października 1988 do sierpnia 1989. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu od lutego do kwietnia 1989, gdzie był, wraz z Tadeuszem Mazowieckim i Romualdem Sosnowskim, współprzewodniczącym zespołu do spraw pluralizmu związkowego. W latach 1988-1991 pełnił funkcję prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

Działalność polityczna w III Rzeczypospolitej

Organizator partii lewicowych

Po rozwiązaniu PZPR w 1990 roku wraz z Leszkiem Millerem został współtwórcą Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej (styczeń – luty 1990), której przewodniczącym był do grudnia 1995. Następnie uczestniczył w organizowaniu wyborczej koalicji Sojuszu Lewicy Demokratycznej (SLD) przed wyborami w 1991. Był posłem na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej I i II kadencji wybranym w okręgu warszawskim z listy SLD (w wyborach w 1993 uzyskał największą liczbę głosów w kraju – 148 553)^[1].

W I i II kadencji Sejmu pełnił funkcję przewodniczącego klubu parlamentarnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej (1991-1995), lecz nigdy nie był przewodniczącym SLD.

W pierwszej kadencji Sejmu zasiadał w Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Sprawiedliwości, trzech Komisjach Nadzwyczajnych oraz Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego, której przewodniczył od listopada 1993 do listopada 1995.

W drugiej natomiast uczestniczył w posiedzeniach Komisji Polityki Gospodarczej, Budżetu i Finansów, Komisji Spraw Zagranicznych i dwóch Komisjach Nadzwyczajnych.

Po wygranych przez SLD i PSL wyborach parlamentarnych w 1993 roku odmówił stanięcia na czele rządu, cedując stanowisko premiera na rzecz Waldemara Pawlaka (spotkało się to z komentarzami niektórych mediów, że w ten sposób chce uniknąć utraty popularności przed wyznaczonymi na 1995 wyborami prezydenckimi).

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Aleksander Kwaśniewski urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej sprawował przez dwie kolejne kadencje od 23 grudnia 1995 do 23 grudnia 2005.

Wybory prezydenckie w 1995, 2000, 2005

W 1995 wystartował w wyborach prezydenckich jako kandydat SLD z hasłami "Wybierzmy przyszłość" i "Wspólna Polska". W drugiej turze wyborów 19 listopada 1995 zmierzył się z prezydentem Lechem Wałęsą i uzyskał wynik 51,7% głosów wobec 48,3% Lecha Wałęsy. Podczas kolejnych wyborów 8 października 2000 pod hasłem "Dom wszystkich – Polska" zdobył 53,9% głosów już w pierwszej turze. Wkład w zwycięstwa wyborcze Kwaśniewskiego posiada Jacques Séguéla, francuski specjalista od marketingu politycznego.

Został zaprzysiężony 23 grudnia 1995 jako Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, dzień po wygaśnięciu kadencji Lecha Wałęsy. Tego samego dnia złożył ślubowanie jako Zwierzchnik Sił Zbrojnych w 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego "Warszawa" w Mińsku Mazowieckim. Ponownie zaprzysiężony przed Zgromadzeniem Narodowym na drugą kadencję 23 grudnia 2000. Tego samego dnia na Okręcie Muzeum ORP Błyskawica w Gdyni przyjął zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi RP.

W wyborach prezydenckich w 2005 popierał kandydaturę Włodzimierza Cimoszewicza jako swojego następcy. Po wycofaniu się Cimoszewicza z wyborów poparł Marka Borowskiego. W II turze wyborów udzielił poparcia Donaldowi Tuskowi.

Jako ustępujący prezydent 23 grudnia 2005 uczestniczył w posiedzeniu Zgromadzenia Narodowego odbierającego przysięgę od prezydenta-elekta Lecha Kaczyńskiego.

Konstytucja RP z 1997

Współtworzył projekt i uczestniczył w kampanii do referendum konstytucyjnego z 25 maja 1997 na rzecz przyjęcia Konstytucji III Rzeczypospolitej Polskiej, którą podpisał 16 lipca 1997 roku.

Akcesja do NATO w 1999

26 lutego 1999 podpisał dokumenty ratyfikujące polskie członkostwo w NATO (we wspólnej ceremonii z Prezydentem Republiki Czeskiej Vaclavem Havlem). Z jego inicjatywy zorganizowana została w Warszawie (listopad 2001), w ramach koalicji antyterrorystycznej, międzynarodowa konferencja przywódców państw Europy Środkowej, Wschodniej i Południowo-Wschodniej poświęcona wzmocnieniu działań regionu w zwalczaniu światowego terroryzmu. Twórca Inicjatywy Ryskiej (2002) – platformy współpracy państw naszego regionu Europy, tworzącej warunki do poszerzania NATO i Unii Europejskiej.

Relacje polsko-żydowskie

10 lipca 2001 w czasie obchodów 60. rocznicy pogromu w Jedwabnem Prezydent RP Kwaśniewski, w obecności ambasadora Izraela, Szewacha Weissa, oficjalnie, w imieniu swoim oraz tych Polaków, których sumienie jest poruszone tamtą zbrodnią ^[2], przeprosił za nią oraz oddał hołd pomordowanym. Oprócz aprobaty szerokich środowisk, w tym żydowskich, spotkało się to także z krytyką środowisk nie poczuwających się do odpowiedzialności Polaków za zbrodnię, jaki i tych podkreślających, że prezydent nie ma prawa przepraszać "w imieniu całego narodu".

Relacje z Kościołem katolickim

• Prywatnie Aleksander Kwaśniewski jest agnostykiem.
• 23 lutego 1998 prezydent Kwaśniewski (w Warszawie) i papież Jan Paweł II (w Watykanie) podpisali dokumenty ratyfikacyjne Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską. Konkordat wszedł w życie 25 kwietnia 1998.

W wyborach 1993, a także w trakcie kadencji Sejmu zdominowanego przez lewicę, opowiadał się zdecydowanie przeciwko ratyfikacji podpisanego przez rząd Hanny Suchockiej dokumentu, motywując to koniecznością wcześniejszego uchwalenia konstytucji.

• Prezydent Kwaśniewski był dziewięciokrotnie przyjmowany przez Jana Pawła II na audiencjach w Watykanie a trzykrotnie gościł papieża podczas jego pielgrzymek do Polski w 1997, 1999 i w 2002. Częste kontakty Stolicy Apostolskiej z Polską oraz serdeczny i otwarty dialog prezydenta Kwaśniewskiego z Janem Pawłem II czego symbolicznym wyrazem było bezprecedensowe zaproszenie do "papamobile" przyczyniły się do postrzegania Polski na arenie międzynarodowej jako kraju katolickiego, ceniącego wartości duchowe i pokojowy rozwój stosunków międzynarodowych^[3][4]
• 8 kwietnia 2005 przewodniczył polskiej delegacji państwowej podczas pogrzebu Jana Pawła II w Rzymie. Doszło wówczas do pojednania prezydentów Kwaśniewskiego i Wałęsy.
• Z papieżem Benedyktem XVI prezydent spotkał się dwukrotnie, podczas inauguracji pontyfikatu 24 kwietnia 2005 i 9 grudnia 2005 w Watykanie na audiencji pożegnalnej.

Interwencja sojusznicza w Iraku w 2003

17 marca 2003 prezydent Kwaśniewski na wniosek premiera Millera wydał postanowienie o użyciu Polskiego Kontyngentu Wojskowego w sile 200 żołnierzy w składzie sił koalicji międzynarodowej dla przyczynienia się do wyegzekwowania realizacji przez Republikę Iraku rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1441 z dnia 8 listopada 2002 oraz związanych z nią wcześniejszych rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ. Planowany rejon działań obejmował: Arabię Saudyjską, Bahrajn, Jordanię, Katar, Kuwejt, Irak oraz Zatokę Perską, Morze Czerwone i Ocean Indyjski.

Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku

Na mocy postanowienia Prezydenta RP Kwaśniewskiego wydanego na wniosek premiera Millera od 3 września 2003 na terenie Iraku stacjonuje Polski Kontyngent Wojskowy w sile od 1000 do 2000 żołnierzy. Jego misja zakończy się 31 października 2008^[5].

Akcesja do Unii Europejskiej w 2004

16 kwietnia 2003 stał na czele delegacji państwowej na szczyt Unii Europejskiej w Atenach podczas którego doszło do podpisania Traktatu Akcesyjnego. Jednak podpis pod traktatem złożył premier Leszek Miller, minister spraw zagranicznych Włodzimierz Cimoszewicz oraz minister ds. integracji europejskiej Danuta Huebner.

Uczestniczył w kampanii na rzecz akcesji Polski do Unii Europejskiej zakończonej zwycięstwem w referendum z 8 i 9 czerwca 2003.

23 lipca 2003 prezydent dokonał uroczystej ratyfikacji Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej.

1 maja 2004 wraz z ówczesnym premierem Leszkiem Millerem w Dublinie wziął udział w symbolicznym zawieszeniu polskiej flagi przed siedzibą prezydenta Irlandii, która wówczas sprawowała prezydencję w Unii Europejskiej.

Pomarańczowa rewolucja na Ukrainie w 2004

Pod koniec 2004, podczas Pomarańczowej rewolucji na Ukrainie, został poproszony przez Leonida Kuczmę do roli mediatora i brał aktywny udział w rozmowach pomiędzy Wiktorem Juszczenką a Wiktorem Janukowyczem, odgrywając według części komentatorów istotną rolę w pokojowym rozwiązaniu kryzysu politycznego.

25 listopada 2005, podczas wizyty na Ukrainie, w rok po Pomarańczowej rewolucji, otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Kijowsko-Mohylańskiej.

Wizyty zagranicznych głów państw w Polsce

Prezydent Aleksander Kwaśniewski gościł w Polsce wiele głów państw i szefów rządów m.in.

• prezydentów USA:
  • w lipcu 1997 Billa Clintona
  • w czerwcu 2001 George'a W. Busha
  • w maju 2003 George'a W. Busha
• przebywającego z pielgrzymką w Polsce papieża Jana Pawła II, w czerwcu 1997, w czerwcu 1999 i w sierpniu 2002
• cesarza Japonii Akihito 9 lipca 2002
• królową brytyjską Elżbietę II 26 marca 1996

Wizyty zagraniczne prezydenta

lista niepełna

• lipiec 1996 – obecność prezydenta podczas igrzysk olimpijskich w Atlancie
• wrzesień 2000 – obecność prezydenta podczas igrzysk olimpijskich w Sydney
• sierpień 2004 – obecność prezydenta podczas igrzysk olimpijskich w Atenach
• 4 czerwca 2002 – wizyta w Korei, na meczu Polska – Korea Południowa podczas Mistrzostw Świata w piłce nożnej
• styczeń 2004 – wizyta w Waszyngtonie, spotkanie z George'em Bushem
• 8 kwietnia 2005 – pogrzeb Jana Pawła II w Rzymie; delegacja wraz z byłym Prezydentem RP Lechem Wałęsą
• 24 kwietnia 2005 – w Rzymie na inauguracji pontyfikatu Benedykta XVI; zaproszenie papieża do Polski
• 8 – 9 maja 2005 – obecność wraz z byłym prezydentem Jaruzelskim na uroczystościach 60. rocznicy zakończenia II wojny światowej w Moskwie. W czasie pobytu prezydent Kwaśniewski złożył wieńce na symbolicznych mogiłach zamordowanych Polaków m.in. dowódcy Armii Krajowej Okulickiego. Podczas spotkania z prezydentem Rosji Władimirem Putinem prezydent Jaruzelski został odznaczony wysokim rosyjskim odznaczeniem państwowym. Obecność wraz z prezydentami m.in. Bushem, Chirakiem, Juszczenką, Putinem na trybunie honorowej podczas defilady wojskowej na Placu Czerwonym. W przemówieniu prezydent Putin powiedział: Zawsze będziemy pamiętać o pomocy, której udzielili nam sojusznicy – USA, Wielka Brytania, Francja i inne państwa koalicji antyhitlerowskiej, a także niemieccy i włoscy antyfaszyści (...) składamy hołd wszystkim Europejczykom, którzy stawili czoło nazizmowi. ^{[6] [7]}

Polityka zagraniczna

Podczas 10-letniej kadencji prezydent Kwaśniewski wziął udział w ponad 2600^{[potrzebne źródło]} wydarzeniach o charakterze międzynarodowym, w tym w:

• 324 oficjalnych i roboczych podróżach zagranicznych;
• 218 wizytach głów państw obcych w Polsce;
• 106 spotkaniach i audiencjach premierów, szefów rządów i wicepremierów;
• 306 spotkaniach i audiencjach innych osobistości rządowych (ministrów, wiceministrów, szefów urzędów centralnych i sądownictwa);
• 169 spotkaniach i audiencjach z delegacjami parlamentarnymi;
• 143 spotkaniach i audiencjach z przedstawicielami organizacji i stowarzyszeń międzynarodowych;
• 714 spotkaniach i audiencjach z korpusem dyplomatycznym;
• 596 innych wydarzeniach, spotkaniach i audiencjach o charakterze międzynarodowym;
• 35 spotkaniach krajowych o charakterze polonijnym.

Na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych zgłosił projekt Konwencji o walce ze zorganizowaną przestępczością (1996).

Polityka krajowa

Nominacje i powołania

Rada Ministrów

Podczas swoich dwóch kadencji prezydent Kwaśniewski desygnował 5 Prezesów Rady Ministrów odbierając przysięgę:

• 7 lutego 1996 od rządu Włodzimierza Cimoszewicza,
• 31 października 1997 od rządu Jerzego Buzka,
• 19 października 2001 od rządu Leszka Millera,
• 2 maja 2004 i 11 czerwca 2004 od rządów Marka Belki,
• 31 października 2005 od rządu Kazimierza Marcinkiewicza.

Prezesi TK, SN, NSA

• Prezydent powołał na stanowisko Prezesa Trybunału Konstytucyjnego:
  • 5 listopada 1998 Marka Safjana

• Prezydent powołał na stanowisko Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego:
  • 21 maja 2004 Janusza Trzcińskiego

• Prezydent powołał na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego:
  • 17 października 1998 Lecha Gardockiego
  • 18 października 2004 Lecha Gardockiego (na kolejną kadencję)

Prezes NBP

Prezydent przedstawił Sejmowi kandydaturę na Prezesa Narodowego Banku Polskiego:

• Hanny Gronkiewicz-Waltz wybranej przez Sejm na kolejną kadencję 19 lutego 1998
• Leszka Balcerowicza wybranego przez Sejm 10 stycznia 2001

Rada Gabinetowa

• 27 stycznia 1998 – pierwsze posiedzenie Rady Gabinetowej. W posiedzeniu udział wzięli: prezes Rady Ministrów Jerzy Buzek oraz członkowie rządu w składzie konstytucyjnym. Aleksander Kwaśniewski przedstawił rządowi główne kierunki działań prezydenta w 1998 roku zaś premier zapoznał prezydenta RP z podstawowymi założeniami czterech reform, które są i będą realizowane przez koalicję AWS – UW. Tematem obrad była kwestia przygotowania polskich sił zbrojnych do pełnej integracji ze strukturami NATO.

• 4 września 2001 – posiedzenie Rady Gabinetowej, poświęcone sytuacji finansów publicznych. W obradach wziął udział prezydent oraz członkowie Rady Ministrów wraz z premierem Jerzym Buzkiem i wicepremierem Januszem Steinhoffem.

• 21 lutego 2002 – posiedzenie Rady Gabinetowej, poświęcone programowi gospodarczemu rządu Leszka Millera, walce z bezrobociem, akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej oraz o możliwym zakończeniu negocjacji akcesyjnych do końca roku 2002 i członkostwie w UE z dniem 1 stycznia 2004.

• 12 czerwca 2002 – posiedzenie Rady Gabinetowej, poświęcone sytuacji finansowej i gospodarczej państwa oraz możliwości współdziałania między rządem a RPP i NBP.

• 6 listopada 2002 – posiedzenie Rady Gabinetowej, poświęcone strategii rozwoju Polski w aspekcie planowanego zakończenia negocjacji z UE na szczycie w grudniu 2002.

• 20 marca 2003 – posiedzenie Rady Gabinetowej, poświęcone ocenie sytuacji międzynarodowej i bezpieczeństwa w związku z interwencją sojuszniczą wojsk amerykańskich w Iraku.

• 6 listopada 2003 – posiedzenie Rady Gabinetowej, poświęcone raportowi przygotowanemu przez Unię Europejską oceniającemu poziom przygotowań polskiego prawa do regulacji europejskich.

• 29 marca 2004 – posiedzenie Rady Gabinetowej, poświęcone ocenie ostatecznemu stanowi przygotowań do członkostwa Polski w Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004.

Polityka legislacyjna

• W 1998 zawetował ustawę dzielącą kraj na 15 województw, domagając się przywrócenia podziału administracyjnego sprzed 1975 roku (z województwami w Koszalinie i Kielcach).
• W 1999 zawetował ustawę wprowadzającą liniowy podatek PIT. Zdaniem niektórych ekonomistów zmiany w podatkach mogłoby przyczynić się do zmniejszenia bezrobocia w Polsce ^[8].
• W 2001 prezydent Kwaśniewski zawetował ustawę reprywatyzacyjną (motywując to brakiem rekompensat dla nie posiadających obywatelstwa polskiego), a także ustawę wprowadzającą nowy kodeks karny. Trwająca kampania wyborcza zbiegająca się z końcem kadencji uniemożliwiła Sejmowi zebranie się w celu odrzucenia prezydenckiego weta. Projekt autorstwa m.in. Lecha Kaczyńskiego popierany był przez klub AWS a wśród jego założeń była całkowita delegalizacja pornografii.

Akty łaski

Aleksander Kwaśniewski ułaskawił w ciągu dwóch kadencji 4245 osób, odmówił ułaskawienia 2112 osobom.

Zobacz też

• Ułaskawienie
• Sławomir Sikora
• Zbigniew Sobotka, Ułaskawienie Zbigniewa Sobotki
• Peter Vogel, Ułaskawienie Petera Vogla

Ordery i odznaczenia

Polskie

Aleksander Kwaśniewski z tytułu swego wyboru na urząd Prezydenta RP stał się:

• Kawalerem Orderu Orła Białego, Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczył jego Kapitule,
• Kawalerem Orderu Odrodzenia Polski I klasy, Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczył jego Kapitule.

Zagraniczne

• Order Witolda Wielkiego I Stopnia (1996) i Order Wielkiego Księcia Litewskiego Giedymina I Stopnia (1999) – Litwa
• Wielki Krzyż Orderu Łaźni (marzec 1996) i Wielki Krzyż Orderu św. Michała i św. Jerzego (GCMG) (październik 1996) – Wielka Brytania
• Wielki Krzyż Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1996) – Włochy
• Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (1996) – Francja
• Królewski Order św. Olafa, Wielki Krzyż (1996) – Norwegia
• Wielki Krzyż Orderu Zbawiciela (1996) – Grecja
• Order Trzech Gwiazd (1997) – Łotwa
• Wielki Krzyż z kollaną Orderu Białej Róży Finlandii (1997) – Finlandia
• Królewski Order Zasługi (1997) – Malezja
• Order Jarosława Mądrego I Klasy (1997) – Ukraina
• Wielki Krzyż Orderu Niderlandzkiego Lwa (1997) – Holandia
• Order Białego Podwójnego Krzyża I Klasy (1997) – Słowacja
• Order Białego Lwa (2004) – Czechy
• Order Infanta Henryka z Wielką Wstęgą (1997) – Portugalia
• Dyplom "Honorowego obywatela miasta Kijowa" (maj 1997) – Ukraina
• Wielki Krzyż Orderu Krzyża Ziemi Maryjnej z kollaną (1998) – Estonia
• Order Gwiazdy Rumunii ze Wstęgą (1999) – Rumunia
• Wielki Łańcuch Orderu Zasługi (1999) – Chile
• Wielki Krzyż Orderu Leopolda (1999) – Belgia
• Order Państwa (kwiecień 2000) – Turcja
• Wielki Order Króla Tomisława ze Wstęgą i Wielką Gwiazdą (kwiecień 2001) – Chorwacja
• Order Izabeli Katolickiej z Łańcuchem (maj 2001) – Hiszpania
• Order Narodowy Krzyża Południa (2002) – Brazylia
• Specjalny Wielki Krzyż Orderu "W uznaniu Szczególnych Zasług" (2002) – Peru
• Wielki Krzyż, Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2002) – Niemcy
• Wielka Wstęga Najwyższego Orderu Chryzantemy (2002) – Japonia
• Złoty Order Olimpijski Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (1998)
• Złoty Order Zasługi IAAF (Międzynarodowej Federacji Lekkiej Atletyki) (1999)
• Order Zasługi EOC (Stowarzyszenia Europejskich Komitetów Olimpijskich) (2000)
• Doctor honoris causa Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie (2004) [1]
• Doctor honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego (2005)

Prezydent Aleksander Kwaśniewski został również odznaczony najwyższym odznaczeniem Kościoła prawosławnego w Polsce – Orderem św. Marii Magdaleny I stopnia z ozdobami w 1998, a także otrzymał nagrodę "Wiktora" za osobowość telewizyjną w latach 1993, 1995 i 2000. Laureat Nagrody Kisiela w 1993 i Człowiek Roku 1993 według tygodnika Wprost. W kwietniu 2006 otrzymał nagrodę im. Jana Karskiego, przyznaną za przeciwstawianie się antysemityzmowi.

Kancelaria Prezydenta RP

Prezydent Kwaśniewski podczas dwóch kadencji prezydenckich powoływał czterech Szefów Kancelarii Prezydenta RP: Danutę Waniek, Danutę Hubner, Ryszarda Kalisza i Jolantę Szymanek-Deresz.

Kwestie związane z lustracją

Kwaśniewski wielokrotnie zapewniał, że nigdy nie był współpracownikiem SB^[9]. Według materiałów IPN, Kwaśniewski w latach 1983-89 był zarejestrowany jako tajny współpracownik SB o pseudonimie "Alek" pod numerem ewidencyjnym 72204^[9]. W 2000 roku sąd lustracyjny orzekł, że Kwaśniewski nie skłamał w swoim oświadczeniu lustracyjnym, a w teczce Kwaśniewskiego nie było zobowiązania do współpracy, raportów, donosów i zlecanych zadań, ani też danych dot. oficerów prowadzących^[9].

Działalność po prezydenturze

Wykłady w Stanach Zjednoczonych

7 marca 2006 Kwaśniewski został gościnnym profesorem w Edmund A. Walsh School of Foreign Service gdzie prowadzi wykłady na temat demokratyzacji Europy Wschodniej, współczesnej polityki europejskiej i stosunków europejsko-amerykańskich. W waszyngtońskim Georgetown University Kwaśniewski opowiadał między innymi o integracji europejskiej i Gazociągu Północnym^[10].

Ubieganie się o urząd sekretarza generalnego ONZ

Aleksander Kwaśniewski jeszcze podczas kadencji prezydenckiej nie wykluczał chęci ubiegania się o urząd sekretarza generalnego ONZ. Nieformalnie jego kandydaturę gotowa była poprzeć Ukraina. Ostatecznie nie został zgłoszony jako kandydat z Europy Wschodniej. Oficjalną kandydatką, którą poparła Polska została prezydent Łotwy Vaira Vike-Freiberga, która w głosowaniach 2 i 9 października 2006 zajęła trzecie miejsce.

Kryzys polityczny na Ukrainie w 2007

W kwietniu 2007 podczas kryzysu politycznego na Ukrainie Aleksander Kwaśniewski na zaproszenie i prośbę Wiktora Pinczuka, zięcia byłego prezydenta Ukrainy, Leonida Kuczmy przyleciał do Kijowa, gdzie spotkał się z premierem Wiktorem Janukowyczem, z szefem Rady Najwyższej Ołeksandrem Morozem oraz z jedną z liderów opozycji parlamentarnej, byłą premier Julią Tymoszenko.

Konferencja na Uniwersytecie Warszawskim

17 maja 2007 wraz Lechem Wałęsą pojawił się na konferencji zorganizowanej z inicjatywy Andrzeja Olechowskiego. Odbyła się ona w auli UW. Kwaśniewski podkreślił w wystąpieniu podczas konferencji, że nie powstaje nowa partia. Zaznaczył, że dzisiaj nie powstaje także nowy ruch.^[11].

Przewodniczący KKW Lewica i Demokraci

20 marca 2007 w wywiadzie dla Gazety Wyborczej ^[12] Kwaśniewski zapowiedział swój powrót do krajowej polityki ^[13].

3 czerwca 2007 na Krajowej Konwencji Sojuszu Lewicy Demokratycznej, Kwaśniewski został wybrany przewodniczącym Rady Programowej centrolewicowej koalicji Lewica i Demokraci. W czasie kampanii wyborczej podczas wyborów do Sejmu i Senatu w 2007 został reprezentantem Koalicyjnego Komitetu Wyborczego (KKW) Lewica i Demokraci, lecz nie wyraził woli ubiegania się o mandat. Na konwencji wyborczej 23 września 2007 przewodniczący SLD Wojciech Olejniczak ogłosił, że Aleksander Kwaśniewski w wypadku zwycięstwa LiD-u w wyborach do Sejmu będzie kandydatem koalicji na premiera.

Wycofanie się z polityki

21 października 2007 ogłosił, że ostatecznie wycofuje się z polityki, po tym jak Lewica i Demokraci nie osiągnęli zbyt wysokiego wyniku w w wyborach do parlamentu. Jednocześnie Aleksander Kwaśniewski wziął na siebie całą winę za wynik wyborczy.

Rodzina

• Rodzice: Zdzisław Kwaśniewski (1921-1990) – lekarz, oficer UB i Aleksandra z domu Bałasz (1929-1995).
• Żona: Jolanta – prezes organizacji charytatywnej Porozumienie bez barier, dziennikarka TVN Style.
• Siostra: Małgorzata, bankier w Szwajcarii.
• Córka: Aleksandra (ur. 1981) – była reporterka TVN.

Krytyka

Ta sekcja wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w niej poprawić: usunąć nieency sekcję "krytyka", encyklopedyczne informacje zintegrować z resztą hasła. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Wykształcenie

Podczas składania zeznań w 1992 ówczesny poseł Kwaśniewski podał, m.in. w ankietach sejmowych, że ma wykształcenie wyższe^[14][15]. W 1995 kandydując na prezydenta przekazał Komisji Wyborczej taką informację o swoim wykształceniu. Według Kwaśniewskiego, myślał wtedy, że ma wykształcenie wyższe, bo zdał wszystkie egzaminy na studiach. Zgodnie z jego zdaniem dopiero późniejszy wyrok sądu z 1995 jednoznacznie przesądził, że tylko osoba z tytułem magistra lub inżyniera ma wykształcenie wyższe. W 1996 prokurator umorzył postępowanie przeciwko członkom komitetu wyborczego Kwaśniewskiego dotyczące poświadczenia nieprawdy na temat wykształcenia kandydata na prezydenta.

W 1979 KC PZPR rzekomo miał go wysłać na roczny kurs do Moskwy, na Wydział Dziennikarstwa Międzynarodowego w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych przy MSZ, który miał ukończyć z sukcesem uzyskując dyplom nr 1792 z dnia 20 czerwca 1980 . Dostępna w Internecie fotokopia tego dyplomu jest w rzeczywistości fałszerstwem wykonanym w redakcji NIE w roku 1997 jako dowcip primaaprilisowy.^[16]

"Wakacje z agentem" – prezydent kontra dziennik "Życie"

"Wakacje z agentem" – cykl artykułów opublikowany na łamach pierwszej edycji dziennika "Życie" w sierpniu 1997^[17][18][19], dotyczący domniemanych spotkań Aleksandra Kwaśniewskiego, wówczas przewodniczącego Klubu Parlamentarnego SLD, z rosyjskim szpiegiem Władimirem Ałganowem w pensjonacie "Rybitwa" na terenie Centralnego Ośrodka Sportu we Władysławowie-Cetniewie w sierpniu 1994. Zaraz po publikacji prezydent nazwał publikację stekiem bzdur i zapowiedział skierowanie sprawy do sądu. Stwierdził, że nigdy nie spotkał się z Ałganowem.

Po tych słowach, w dzienniku "Życie" opublikowano serię zdjęć, przedstawiającą prezydenta z radzieckim szpiegiem^[20][21]. Następnie rzecznik Prezydenta, Antoni Styrczula oświadczył, że Prezydent Aleksander Kwaśniewski nie mógł przebywać na terenie Centralnego Ośrodka Sportu we Władysławowie-Cetniewie, bo 12 sierpnia 1994. przyjmował w stolicy delegację parlamentarzystów z Tajlandii. Według dziennikarzy Życia ambasada Tajlandii w Warszawie nie odnotowała jednak odbycia podobnej wizyty^[22].

Aleksander Kwaśniewski pozwał "Życie" do sądu. Gazeta powoływała się na relacje świadków oraz rachunki za pobyt w ośrodku. W czasie procesu zeznania części świadków nie potwierdziły treści artykułu. Dowodem koronnym w sprawie sądowej przeciwko redaktorom "Życia" stała się dokumentacja zachowana w BIG Banku Gdańskim, według której Kwaśniewski przebywał w tym czasie w Irlandii gdzie dokonywał płatności kartami banku.

W 2000 Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że informacje na temat rzekomych spotkań Kwaśniewskiego a Ałganowem były nieprawdziwe i nakazał autorom tekstów oraz redaktorowi naczelnemu Tomaszowi Wołkowi publiczne przeproszenie prezydenta. W 2001 Sąd Apelacyjny utrzymał wyrok w mocy, ale orzeczenie to zostało w roku 2003 zostało uchylone. W 2004 sąd apelacyjny ponownie rozpatrzył sprawę uznając, że dziennikarze nie dochowali należytej staranności oraz rzetelności podczas zbierania informacji. Wyrok ten został zaskarżony kasacją.^[23][24].

Wizyta na grobach katyńskich

17 września 1999 prezydent Kwaśniewski brał udział w obchodach 59. rocznicy zbrodni katyńskiej, które odbywały się w Charkowie. Jego sposób zachowania (gesty i słowa) mogły wskazywać, iż był pod wpływem alkoholu. Kancelaria Prezydenta tłumaczyła zachowanie Kwaśniewskiego "bólem lewej goleni"

Cała sytuacja była oceniana skrajnie dwojako. Pojawiały się głosy sprzeciwu żądające ustąpienia prezydenta, były również głosy bagatelizujące całą sprawę i wskazujące, że całość została przejaskrawiona przez pisma sensacyjne (gazeta Super Express), a także przez stację telewizyjną TVN, która wyemitowała zdjęcia z obchodów, zawierające jednak drobne retusze (dodane odgłosy klepnięć po ramieniu, przyspieszany i spowalniany materiał filmowy, który pogłębiał efekt niemiarowego kroku) intensyfikujące wrażenie, iż prezydent jest nietrzeźwy. Pod koniec drugiej kadencji, w grudniu 2005, prezydent Kwaśniewski przyznał się do picia alkoholu przed uroczystościami w Charkowie, tłumacząc to nadmierną gościnnością zapraszających, co ma rzekomo zdarzać się podczas spotkań międzynarodowych na najwyższych szczeblach, szczególnie we wschodniej Europie.

Parodiowanie Jana Pawła II

W 2000 sztab wyborczy Mariana Krzaklewskiego w 2000 przedstawił nagranie przedstawiające Marka Siwca podczas wizyty w Kaliszu, który zachęcany przez Aleksandra Kwaśniewskiego, "błogosławi" ziemię. W nagraniu widać, jak 17 września 1997 z prezydenckiego śmigłowca wysiada szef prezydenckiego Biura Bezpieczeństwa Narodowego Marek Siwiec i schodząc po schodkach kreśli w powietrzu znak krzyża w kierunku witających go urzędników i działaczy. Za Siwcem wychodzi Aleksander Kwaśniewski i pyta: Czy minister Siwiec całował już ziemię kaliską?. Wówczas szef BBN klęka i całuje ziemię^[25].

Odmowa zeznań przed sejmową komisją śledczą

Prezydent Kwaśniewski mimo zapowiedzi że stawi się i zatańczy [przed nią] ^[26][27] oświadczył 7 marca 2004, że nie stawi się przed Sejmową Komisją Śledczą badającą tzw. aferę Rywina.

Na gruncie obowiązującej Konstytucji RP pojawił się spór, wedle którego Prezydent RP jako przedstawiciel władzy wykonawczej nie podlega kontroli władzy ustawodawczej (Sejmu i komisji śledczej) co wynikało z zasady trójpodziału władzy wyrażonej w art. 10 Konstytucji. Przeciwnicy tego poglądu (Zbigniew Ziobro, Jan Rokita) wywodzili swoje racje z przepisów Ustawy o komisji śledczej z 1999, która wyposażała Sejmową Komisję Śledczą w prawo wzywania na przesłuchanie każdego obywatela.

Ułaskawienie Zbigniewa Sobotki

24 stycznia 2005 Sąd Okręgowy w Kielcach skazał Zbigniewa Sobotkę na 3,5 roku pozbawienia wolności oraz 5 lat zakazu sprawowania funkcji administracyjnych wymagających dostępu do materiałów tajnych – za przekazanie tajnych informacji o planowanej akcji Policji politykom powiązanym z działaczami samorządowymi ze Starachowic, podejrzanymi o związki ze zorganizowaną przestępczością (tzw. afera starachowicka). 16 listopada 2005 Sąd Apelacyjny w Krakowie utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego. 28 listopada 2005 Aleksander Kwaśniewski wszczął na wniosek Zbigniewa Sobotki procedurę jego ułaskawienia a 16 grudnia, na kilka dni przed końcem kadencji, w drodze ułaskawienia zmniejszył karę do 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na 2 lata. Decyzja ta spotkała się z krytyką niektórych przedstawicieli partii politycznych, m.in. byłego ministra MSWiA Marka Biernackiego^[28]

Taśmy Oleksego

W 2006 były premier Józef Oleksy w prywatnej rozmowie z Aleksandrem Gudzowatym stwierdził, że Aleksander Kwaśniewski nigdy nie będzie w stanie udowodnić legalnego pochodzenia swojego majątku^[29]. Przebieg kilkugodzinnej rozmowy, którą zarejestrowała ochrona biznesmena przekazany został do prokuratora. Jej treść opublikował Dziennik ^[30] 22 marca 2007 oraz tygodnik Wprost. W dniu publikacji Aleksander Kwaśniewski nazwał Józefa Oleksego ostatecznym kretynem i zdrajcą^[31] zarzucając partii rządzącej inspirowanie przecieku do mediów zapisu rozmów Gudzowaty-Oleksy. Oleksy wycofał się ze wszystkich stwierdzeń, które padły w jego rozmowie z Gudzowatym oraz publicznie za nie przeprosił.

Problemy z niedyspozycją w kampanii wyborczej 2007

22 września 2007 roku polskie stacje telewizyjne pokazały fragmenty wrześniowego wykładu Kwaśniewskiego w Kijowie wygłaszanego w języku rosyjskim, na którym chwiał się i miał kłopoty z mową. Na pytanie TVN Faktów o tę sprawę, Kwaśniewski odpowiedział: Może wypiłem kieliszek, może dziesięć. Nikogo to nie powinno obchodzić. To byli moi przyjaciele Ukraińcy. Na wykładzie z udziałem Kwaśniewskiego obecna była przede wszystkim ukraińska młodzież.^[32][33]
Podobny charakter miało wystąpienie podczas przedwyborczej konferencji LiD w Szczecinie z 9 października 2007.^[34] Wówczas linią obrony Kwaśniewskiego było wyjaśnienie, mówiące o zażyciu leków, które mogły wywołać skutek przypominający spożycie alkoholu. Leki te miały być konieczne z powodu choroby, której Kwaśniewski miał nabawić się na Filipinach.^[35]. 19 października Kwaśniewski przeprosił za "chwile słabości"^[36].

Przypisy

Zobacz też

• Skład Kancelarii Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego
• Posłowie I kadencji 1991-1993
• Wybory prezydenckie w Polsce 1995
• Posłowie II kadencji 1993-1997

Linki zewnętrzne

• Aleksander Kwaśniewski – strona oficjalna (pl)
• Aleksander Kwaśniewski – strona oficjalna (en)
• Strona Aleksandra Kwaśniewskiego w serwisie prezydenckim