Fritz Haber

Z Wikipedii

Fritz Haber (ur. 9 grudnia 1868 we Wrocławiu, zm. 29 stycznia 1934 w Bazylei) - chemik niemiecki pochodzenia żydowskiego, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1918 r.

W latach 1886–1891 studiował na uniwersytecie w Heidelbergu u Roberta Bunsena, potem na uniwersytecie w Berlinie. Kontynuował pracę naukową w Zurychu i Jenie.

Później został profesorem chemii na Uniwersytecie w Karlsruhe (1898–1911) oraz Instytutu Chemii Fizycznej im. Cesarza Wilhelma w Berlinie (1911–1933). Prowadził badania w dziedzinie elektrochemii i katalizy. W latach 1905–1910 opracował metodę syntezy amoniaku, zwaną Habera i Boscha. Przeszedł na katolicyzm.

Podczas I wojny światowej był jednym z głównych organizatorów produkcji i zastosowania gazów bojowych przez armię niemiecką m.in. w Langemarck pod Ypres i pod Bolimowem. Zaangażowanie Habera w produkcje gazów bojowych doprowadziło do samobójstwa jego żonę, która nie mogła znieść obciążenia psychicznego, związanego z przyczynianiem się męża do śmierci żołnierzy.

W latach 20. XX wieku opracował produkcję Cyklonu B, który chociaż początkowo był przewidziany jako środek do dezynfekcji i dezynsekcji, został zastosowany przez hitlerowców w komorach gazowych podczas drugiej wojny światowej. Już po jego śmierci, w czasie wojny wielu krewnych Habera trafiło do obozów koncentracyjnych i zostało zamordowanych za pomocą jego wynalazku.

Został laureatem nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1918 roku za opracowanie metody syntezy amoniaku. Synteza ta miała kluczowe znaczenie przy produkcji nawozów sztucznych stając się podwaliną tego przemysłu.

W 1934 ze względu na pochodzenie zmuszono go do emigracji. Fritz Haber wyjechał najpierw do Wielkiej Brytanii, a potem do Szwajcarii, gdzie wkrótce zmarł na zawał serca.