Gedeon Barcza

Z Wikipedii

Gedeon Barcza
Państwo	Węgry
Data i miejsce urodzenia	21 sierpnia 1911 Kisújszállás
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1986 Budapeszt
Tytuł szachowy	arcymistrz (1954)

Gedeon Barcza (ur. 21 sierpnia 1911 w Kisújszállás, zm. 27 lutego 1986 w Budapeszcie) – węgierski szachista i dziennikarz, arcymistrz od roku 1954.

Od początku lat 40. do końca 60. należał do ścisłej czołówki węgierskich szachistów. W tym okresie ośmiokrotnie (1942, 1943, 1947, 1950, 1951, 1955, 1957 i 1958) zdobył tytuł indywidualnego mistrza kraju oraz siedmiokrotnie (pomiędzy 1952 a 1968 rokiem) reprezentował narodowe barwy na szachowych olimpiadach, na których zdobył trzy medale: indywidualnie złoty (1954, na III szachownicy) i srebrny (1956, na II szachownicy) oraz brązowy wraz z drużyną (1956)^[1]. Był również czterokrotnym medalistą drużynowych mistrzostw Europy: srebrnym (1970) i dwukrotnie brązowym (1961, 1965) wraz z drużyną oraz indywidualnie złotym (1965, na V szachownicy)^[2]. Czterokrotnie startował w turniejach strefowych (eliminacji mistrzostw świata), dwukrotnie zdobywając awans do turniejów międzystrefowych, w których zajął XV (Sztokholm, 1952)^[3] i XIV miejsce (Sztokholm, 1962)^[4].

Wielokrotnie startował w turniejach międzynarodowych, sukcesy odnosząc m.in. w:

• Karlovych Varach (1948, dz. II m. wraz z Vasją Pircem, za Janem Foltysem, przed m.in. Milanem Vidmarem),
• Wenecji (1948, dz. II m. wraz z Estebanem Canalem, za Miguelem Najdorfem, przed m.in. Maxem Euwe i Ksawerym Tartakowerem),
• Szczawnie-Zdroju (1950, memoriał Dawida Przepiórki, dz. II m. wraz z Laszlo Szabo, za Paulem Keresem, przed m.in. Markiem Tajmanowem, Igorem Bondarewskim, Jefimem Gellerem i Jurijem Awerbachem),
• Mariańskich Łaźniach (1951, turniej strefowy, dz. III m. wraz z Göstą Stoltzem, za Ludkiem Pachmanem i L.Szabo),
• San Benedetto (1957, I m.),
• Budapeszcie (1960, turniej strefowy, I m.),
• Wiedniu (1961, III m. za J.Awerbachem i Miroslavem Filipem),
• Moskwie (1962, dz. III m. wraz z Andorem Lilienthalem, Dawidem Bronsteinem i Leonidem Szamkowiczem, za J.Awerbachem i Jewgienijem Wasiukowem),
• Reggio Emilii (1963/64, dz. I m. wraz z Rudolfem Teschnerem, Janosem Fleschem i Erno Gerebenem),
• Leningradzie (1967, dz. III m. wraz z M.Tajmanowem, za Wiktorem Korcznojem i Ratmirem Chołmowem),
• Burg Birsecku (1971, I m.)^[5].

Sukcesy odnosił również jako gracz korespondencyjny, m.in. w roku 1942 zwyciężył w mistrzostwach Węgier w tej odmianie szachów. W roku 1966 otrzymał tytuł korespondencyjnego mistrza międzynarodowego.

Poza grą turniejową zajmował się także szachowym dziennikarstwem, począwszy od roku 1951 był przez wiele lat redaktorem naczelnym miesięcznika Magyar Sakkélet. Napisał również kilka książek poświęconych tematyce szachowej, m.in. A sakk (Kecskemet, 1943), Lasker-Tarrasch 1908. Parosmerközes a vilagbajnoksagert (Keckemet, 1950) i Sakkvilagbajnok-jelöltek versenye Budapest 1950 (Budapeszt, 1951)^[6].

Uznanie zdobył również jako szachowy teoretyk. Jego nazwisko nosi charakterystyczny system debiutowy, wielokrotnie przez Barczę stosowany w praktyce. Na jego temat wydał on również kilka analiz teoretycznych.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ OlimpBase
2. ↑ OlimpBase
3. ↑ 1952 Stockholm Interzonal Tournament
4. ↑ 1962 Stockholm Interzonal Tournament
5. ↑ Wyniki z lat 1948 - 1971: ChessBase Megabase 2007
6. ↑ W.Litmanowicz, J.Giżycki, "Szachy od A do Z", Warszawa 1986, str. 61-62

[edytuj] Linki zewnętrzne

• (en) Gedeon Barcza – wybrane partie szachowe