Geofity ryzomowe

Z Wikipedii

Geofity ryzomowe – jedna z form życiowych roślin – geofitów. Nazwa geofit pochodzi od greckich słów: ge = ziemia, phyton = roślina. Geofity ryzomowe to rośliny, których pączki odnawiające znajdują się na podziemnych (lub podwodnych) pędach – kłączach lub bulwach, w nich też gromadzą się zapasy pokarmowe, niezbędne do przetrwania niesprzyjającego wegetacji roślin okresu, np. suszy lub zimy. Warstwa gleby i ściółki (lub wody) chroni je przed wysychaniem lub przemarznięciem. W klimacie umiarkowanym jest wiele geofitów ryzomowych wśród roślin wieloletnich. Na zimę u roślin tych obumiera cały nadziemny pęd, przetrwają tylko podziemne bulwy lub kłącza. Na wiosnę odradza się z nich roślina, korzystając ze zgromadzonych w nich zapasów pokarmowych. Do geofitów ryzomowych należy np. konwalia majowa (Convallaria majalis), perz właściwy (Agropyron repens), tatarak zwyczajny (Acorus calamus). Wiele gatunków geofitów ryzomowych, jak np. zawilec gajowy (Anemone nemorosa), ziarnopłon wiosenny (Ficaria verna), to rośliny zakwitające wczesną wiosną w lasach i zaroślach nadrzecznych, jeszcze przed rozwinięciem liści przez drzewa. Wykorzystując światło, którego potem zabraknie, gdy drzewa pokryją się liśćmi, rozwijają swoje kwiaty i liście, by wytworzyć nasiona i zgromadzić materiały zapasowe w podziemnych kłączach czy bulwach, zanim zostaną zacienione. Wśród geofitów ryzomowych są też rośliny ozdobne, jak np. kosaciec (Iris), kuklik szkarłatny (Geum coccineum) i rośliny uprawne, np. szparag, ziemniak (Solanum tuberosum) .