Gino Paoli
Z Wikipedii
Gino Paoli (ur. 23 września 1934 w Monfalcone, Gorizia, Friuli-Wenecja Julijska) – włoski piosenkarz, kompozytor i autor tekstów piosenek.
Gino Paoli razem z takimi piosenkarzami jak Umberto Bindi, Fabrizio De André, Bruno Lauzi i Luigi Tenco był reprezentantem tzw. genueńskiej szkoły śpiewających autorów (wł. scuola genovese dei cantautori), ugrupowania artystów, którzy postawili sobie za cel gruntowne odnowienie włoskiej muzyki popularnej na przełomie lat 50. i 60.
Gino Paoli należy do najważniejszych reprezentantów włoskiej muzyki popularnej lat 60. i 70.
Ważniejsze przeboje Gino Paolego: Il cielo in una stanza, La gatta, (1960), Senza fine (1961), Sapore di sale (1963), A Milano non crescono fiori, Ieri ho incontrato mia madre (1964)
Spis treści |
[edytuj] Biografia
[edytuj] Początki
Gino Paoli jako dziecko przeniósł się z rodzicami z Monfalcone do Genui, której pozostaje wierny do dziś. Jego matka grała na fortepianie i to ona przekazała dzieciom zamiłowanie do muzyki
Gino, mało skłonny do nauki, zaczyna brać udział w spotkaniach z przyjaciółmi, którzy podzielają jego zamiłowanie do muzyki i którzy tworzą pierwszy zalążek tzw. genueńskiej szkoły śpiewających autorów. Są to: Luigi Tenco, Bruno Lauzi, Umberto Bindi, Giorgio Calabrese, i bracia Gian Piero i Gianfranco Reverberi.
Dwaj ostatni, profesjonalni muzycy, zapraszają pewnego dnia do Mediolanu Gino i jego przyjaciół, Bindiego i Tenco, na przesłuchania w firmie Ricordi, późniejszym wydawnictwie fonograficznym. Pod kierownictwem artystycznym Nanni Ricordiego Gino nagrywa w 1959 roku swoje pierwsze single: La tua mano, Non occupatemi il telefono, Senza parole) ale nie odnoszą one sukcesów. Ten sam los spotyka nagrany w 1960 roku autobiograficzny singel La gatta, sprzedany w ciągu 3 pierwszych miesięcy w niewiele ponad 100 egzemplarzach. Jednak pewien rozgłos powoduje, iż później nagranie wchodzi jednak na listy przebojów przyciągając uwagę speców z branży; piosenka wzbudza zainteresowanie samego Mogola, znanego autora tekstów, który firmuje własnym nazwiskiem dzieło młodego Gino, nie będącego jeszcze wówczas członkiem SIAE (Włoskiego Stowarzyszenia Autorów i Wydawców).
To właśnie Mogol zaproponuje Minie, piosenkarce o ustalonej już pozycji, nagranie utworu Il cielo in una stanza, napisanej wprawdzie przez Gino ale podpisanej przez Mogola jako autora tekstu i Renato Angioliniego jako kompozytora (pod pseudonimem Toang). Ogromny sukces komercyjny tego nagrania, znajdującego sie ponad 6 miesięcy na liście przebojów utwierdza ostatecznie pozycje Gino jako śpiewającego autora, wł. cantautore.
W 1961 roku Gino poznaje Ornellę Vanoni i wdaje się z nią w romans, który stanie się inspiracją do kilku jego słynnych piosenek o miłości: Senza fine, Anche se, Me in tutto il mondo, Che cosa c'è. Rok 1961 to także rok debiutu Gino na Festiwalu w Sanremo piosenką Un uomo vivo, śpiewaną w parze ze zwycięzcą poprzedniego festiwalu, Tony Dallarą.
W 1962 roku, podczas długiego tournee po Włoszech Gino spotyka Stefanię Sandrelli, młodziutką wówczas aktorkę, i zakochuje się w niej. Z ich związku, okrzykniętego skandalicznym przez prasę i opinię publiczną (jako ze piosenkarz był już żonaty i właśnie spodziewał się syna a Stefania była jeszcze nieletnia) urodzi się w 1964 roku Amanda, w wieku dojrzałym również aktorka.
Tymczasem Nanni Ricordi opuszcza swoją wytwórnię i przyłącza się do RCA Italiana. Gino podąża za nim i nagrywa największy, jak się później miało okazać, przebój w swojej karierze, zatytułowany Sapore di sale, zaaranżowany przez samego Ennio Morricone; Gino będzie wyjaśniał, że inspiracją do tego nagrania był jego związek ze Stefania Sandrelli. Przebój bierze udział w Cantagiro. Przy tej okazji dochodzi do konfliktu Gino z większością opinii publicznej a ciąg problemów z tym związanych wpędza młodego artystę w kryzys; w niewyjaśniony sposób próbuje 13 lipca 1963 roku popełnić samobójstwo, strzelając sobie w serce. Przeżywa, chociaż pocisku, który zaledwie o milimetr mija serce, nie udaje się usunąć z klatki piersiowej.
[edytuj] Kryzys
W 1964 roku Gino uczestniczy w Festiwalu w Sanremo piosenką Ieri ho incontrato mia madre, w parze z Antonio Prieto. Po nagraniu kilku piosenek, tym razem nie własnego autorstwa (Lei sta con te, Rimpiangerai rimpiangerai) wydaje Gino album nagrany w studiu na żywo i z udziałem publiczności (Gino Paoli allo Studio A), kończąc na tym swój kontrakt z RCA. Gino podpisuje umowę z firmą CGD, ale złoty okres w jego twórczości jest już zamknięty. Startuje wprawdzie w 1966 roku w Festiwalu w Sanremo piosenką La carta vincente ale utwór nie dociera do finału. Tak więc w następnych latach Gino już nie będzie występował w świetle jupiterów. Zacznie występować za niewielkie pieniądze w salach tanecznych i night-clubach Ligurii, zetknie się też z narkotykami; uwolni sie od nich dopiero po straszliwym wypadku samochodowym, z którego na szczęście wyjdzie bez szwanku.
[edytuj] Okres "zaangażowany”
Po paru latach milczenia Gino powraca w 1971 roku trylogią albumów nagranych dla wytwórni Durium: Le due facce dell'amore, Rileggendo vecchie lettere d'amore i Amare per vivere; lansowane przez Renzo Arbore w jego audycjach radiowych i telewizyjnych albumy świadczą o bardziej dojrzałej i konkretnej wizji życia artysty, ich powodzenie ogranicza się jednak tylko do kręgów wielbicieli piosenkarza. W tych latach Gino utwierdza swoją pozycję jako wydawca muzyczny dzięki nabyciu praw autorskich do twórczości zespołu Bee Gees. Honoraria autorskie, które otrzyma poprzez wydawnictwo Senza Fine zapewnią mu godne przeżycie, nawet jeśli niektóre inne jego przedsięwzięcia jak zarządzanie pewnym lokalem na Riwierze Liguryjskiej skończą się bankructwem.
Powodzenie u krytyki daje piosenkarzowi podnietę do kolejnych publikacji innych utworów “autorskich” jak: I semafori rossi non sono Dio, albumu w całości opartego na utworach katalońskiego śpiewającego poety Joan Manuel Serrata, Ciao, salutime un po' Zena, śpiewanego po genueńsku, Il mio mestiere (album podwójny) czy Ha tutte le carte in regola, dedykowanego Piero Ciampiemu. Mniejszym uznaniem cieszą się natomiast single Gino; niektóre z nich (Se Dio ti dà, Non si vive in silenzio, Come si fa, Un amore di seconda mano, La ragazza senza nome) biorą udział w corocznej, letniej imprezie muzycznej Un disco per l'estate ale bez powodzenia. Choć są to utwory godne uwagi, starannie opracowane i zaaranżowane, to jednak większość słuchaczy ignoruje je.
[edytuj] Powrót
Duże powodzenie u fanów przychodzi nieoczekiwanie z albumem Una lunga storia d'amore, który Gino Paoli komponuje pierwotnie jako czołówkę dźwiękową do Una donna allo specchio, filmu z 1984 roku z udziałem Stefanii Sandrelli; album staje się potem wielkim hitem piosenkarza, porównywalnym z jego największymi przebojami sprzed lat. W 1985 roku Gino Paoli i Ornella Vanoni rozpoczynają triumfalne tournee po Włoszech, uwieńczone później podwójnym, koncertowym albumem Insieme.
W 1989 roku artysta po raz kolejny uczestniczy w Festiwalu w Sanremopiosenką Questa volta no, po czym nieoczekiwanie decyduje, że nie nagra tego utworu lecz podaruje go Ornelli Vanoni, która zamieści go na swoim albumie.
1990 to rok kolejnego wielkiego sukcesu Gino – ukazuje się jego album Matto come un gatto, z wiodącym przebojem Quattro amici. W nagraniu tym Gino cytuje kilka fraz z Vita spericolata Vasco Rossiego.
W 1992 wychodzi natomiast kompilacja Senza contorno, solo... per un'ora, któraś z kolei reedycja starych przebojów z niewydanym dotychczas nagraniem La bella e la bestia, z filmu Disneya pod tym samym tytułem, zaśpiewanego przez artystę w duecie z córką Amandą Sandrelli. W 1996 roku wychodzi album Appropriazione indebita , na którym Gino zamieszcza własne wersje przebojów Charlesa Aznavoura, Jamesa Taylora, Johna Lennona i innych muzyków światowej sławy.
W roku 2002 artysta raz jeszcze powraca na Festiwal w Sanremo piosenką Un altro amore, która zajmuje trzecie miejsce i zdobywa nagrodą krytyki za najlepszy tekst roku.
W 2004 roku wychodzi album Ti ricordi? No, non mi ricordo z niewydanymi wcześniej utworami, zrealizowany wspólnie z Ornellą Vanoni i on jest częścią ich wspólnego tournee po włoskich teatrach.
W 2007 roku wydana zostaje kompilacja Milestones - Un incontro in jazz, nagrana z udziałem włoskich muzyków jazzowych: Enrico Rava, Danilo Rea, Flavio Boltro, Rosario Bonaccorso e Roberto Gatto.
[edytuj] Odkrycia, współpraca z innymi artystami
Jako łowca talentów Gino Paoli może pochwalić się odkryciem i wylansowaniem co najmniej dwóch wielkich nazwisk włoskiej piosenki; to Lucio Dalla i Fabrizio De André. W okresie współpracy z wytwórnią RCA Italiana zajmuje się też tłumaczeniem i adaptacją piosenek francuskiego śpiewającego poety Alain Barrière.
Wiele piosenek napisanych przez Gino wykonywanych było przez jego kolegów po fachu, niekiedy odległych od jego stylu muzycznego. Poza wymienionymi już Miną i Ornellą Vanoni wspomnieć należy: Claudio Villę, Carlę Boni, Umberto Bindiego, Luigiego Tenco (którego Gino był najlepszym przyjacielem), Gianniego Morandiego, Carmen Villani, Patty Pravo, Franco Battiato. Gitarzysta jazzowy Wes Montgomery na swoim albumie z 1967 roku, zatytułowanym Movin' Wes nagra jazzową wersję Senza fine. Współpraca z Patty Pravo zaowocowała natomiast wspaniałym wykonaniem przez wenecką piosenkarkę przebojów Gino Non andare via (Ne me quitte pas) w 1970 i Di vero in fondo w 1971 roku.
W 1986 roku Gino pisze wspólnie z Zucchero piosenki Come il sole all'improvviso i Con le mani. W roku 2000 natomiast współpracuje z Giuliano Palma and The Bluebeaters nad nowymi wersjami swych starych przebojów: Domani i Che Cosa C'è.
[edytuj] Udział w Festiwalach w Sanremo
- 1961 piosenka Un uomo vivo śpiewana w parze z Tony Dallarą
- 1964 piosenka Ieri ho incontrato mia madre śpiewana w parze z Antonio Prieto (czwarte miejsce)
- 1966 piosenka La carta vincente śpiewana w parze z Ricardo
- 1989 piosenka Questa volta no
- 2002 piosenka Un altro amore (trzecie miejsce)
[edytuj] Przygoda z polityką
W 1987 roku Gino Paoli startuje w wyborach parlamentarnych i zostaje wybrany posłem z ramienia Włoskiej Partii Komunistycznej (później Partia Lewicy Demokratycznej. W Parlamencie zajmuje jednak miejsce w szeregach tzw. Niezależnej Grupy Lewicowej jako poseł niezrzeszony, ponieważ nie chciał się wiązać z żadną partią polityczną. W 1992 roku pożegna sie z działalnością polityczną. Gino Paoli był również asesorem w gminie Arenzano.
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Albumy
- 1961 - Gino Paoli
- 1962 - Le cose dell'amore
- 1964 - Basta chiudere gli occhi
- 1965 - Gino Paoli allo Studio A
- 1966 - Le canzoni per "Emmeti"
- 1967 - Gino Paoli and The Casuals (z The Casuals)
- 1971 - Le due facce dell'amore
- 1971 - Rileggendo vecchie lettere d'amore
- 1972 - Amare per vivere
- 1974 - I semafori rossi non sono Dio
- 1975 - Ciao, salutime un po' Zena
- 1976 - Le canzoni di Gino Paoli (kompilacja)
- 1977 - Il mio mestiere
- 1978 - La ragazza senza nome
- 1979 - Il gioco della vita
- 1980 - Ha tutte le carte in regola
- 1984 - Averti addosso
- 1984 - La luna e il Sig. Hyde
- 1985 - Insieme (na żywo z Ornellą Vanoni)
- 1986 - Cosa farò da grande
- 1988 - Sempre (kompilacja)
- 1988 - L'ufficio delle cose perdute
- 1989 - Gino Paoli '89 dal vivo (na żywo)
- 1991 - Matto come un gatto
- 1992 - Senza contorno solo... per un'ora
- 1994 - King Kong
- 1995 - Amori dispari
- 1996 - Appropriazione indebita
- 1998 - Pomodori
- 2000 - Per una storia
- 2002 - Se
- 2004 - Una lunga storia (kompilacja)
- 2004 - Ti ricordi? no non mi ricordo(z Ornellą Vanoni)
- 2005 - Vanoni Paoli Live (na żywo z Ornellą Vanoni)
- 2007 - Milestones - Un incontro in jazz
[edytuj] Single
- 1959 “La tua mano” (EP) I cavalieri/Senza parole/Dormi/Non occupatemi il telefono (Gino Paoli & I Cavalieri)
- 1959 Dedicato a te/Senza parole
- 1959 Dormi/Non occupatemi il telefono
- 1959 La notte/Per te
- 1959 La tua mano/Chiudi
- 1960 Come un bambino (Je t'appartiens)/? (Gino Paoli/Ricky Gianco)
- 1960 Grazie/Volevo averti per me
- 1960 Il cielo in una stanza/Però ti voglio bene
- 1960 “Io vivo nella luna” (EP) La gatta/Maschere/Io vivo nella luna/Co-eds
- 1960 La gatta/Io vivo nella luna
- 1960 Maschere/Co-eds
- 1960 Sassi/Maschere
- 1960 Sassi/Maschere ( wznowienie)
- 1961 Gli innamorati (sono sempre soli)/Senza Fine
- 1961 “Il cielo in una stanza” (EP) Il cielo in una stanza/Un uomo vivo/ Grazie/Sassi
- 1961 Un delitto perfetto d'amore/Me in tutto il mondo
- 1961 Un uomo vivo/In un caffè
- 1961 Un vecchio bambino /Tu prima o poi
- 1962 Devi sapere (Il faut savoir)/Non andare via (Ne me quitte pas)
- 1962 Le cose dell'amore/Due poveri amanti
- 1962 Una di quelle/Anche se*1963 Basta chiudere gli occhi/Domani
- 1963 Che cosa c'è/Sarà così
- 1963 Sapore di sale/La nostra casa
- 1963 Solo te/La storia di un ricordo
- 1964 Ieri ho incontrato mia madre/Ricordati
- 1964 Lei sta con te (Your other love)/Vivere ancora
- 1964 Prima di vederti/Sarà lo stesso
- 1965 La gatta/Il cielo in una stanza
- 1965 Rimpiangerai, rimpiangerai/Il poeta
- 1965 Sassi/Grazie
- 1965 Un uomo che vale/Sempre
- 1966 A che cosa ti serve amare/Due ombre lunghe
- 1966 La carta vincente/La vita è un valzer
- 1967 Il mondo in tasca/Io che sarei
- 1968 I giorni senza te/La vita è come un ring
- 1968 Se Dio ti dà/Dormi
- 1969 Albergo a ore (Les amants d'un jour)/Il tuo viso di sole
- 1969 Come si fa/Monique
- 1970 Un pò di pena/Accade così
- 1971 Invece no/Addio
- 1971 Mamma mia/Con chi fai l'amore, Mimì
- 1972 Col tempo (avec le temps)/Una canzone buttata via
- 1972 Donna di balera/Bozzoliana
- 1972 Non si vive in silenzio/Amare per vivere
- 1973 Un amore di seconda mano/Amare inutilmente
- 1974 Il manichino (De carton piedra)/Chopin (Tio Alberto)
- 1974 Nonostante tutto (Que va a ser de ti)/La donna che amo (La mujer que yo quiero)
- 1974 Sassi/La gatta
- 1975 La ragazza senza nome/E' facile amarti
- 1976 Indolence/Quando ti amo
- 1977 67 parole d'amore/Madama Malinconia
- 1981 Camminando e cercando/Zena
- 1981 Tu no/Livorno
- 1984 Una lunga storia d'amore/I cinque sensi
- 1985 Ti lascio una canzone/Coppi
- 1986 Come il sole all'improvviso/Una ragione per vivere
- 1986 Da lontano/Tema di Anna
- 1990 Per te Armenia/Sono caduti
- 1991 Quattro amici (extended mix)/Quattro amici (ATJ version)
- 1992 La bella e la bestia/Beauty and the beast (Angela Lansbury, Gino Paoli/Amanda Sandrelli)
- 2003 La gatta/La gatta (strumentale)
