Gorączka krwotoczna Ebola

Z Wikipedii

	Choroba wywołana przez wirus Ebola
()
ICD-10:	A98.4
A98.4.0 {{{X.0}}}
A98.4.1 {{{X.1}}}
A98.4.2 {{{X.2}}}
A98.4.3 {{{X.3}}}
A98.4.4 {{{X.4}}}
A98.4.5 {{{X.5}}}
A98.4.6 {{{X.6}}}
A98.4.7 {{{X.7}}}
A98.4.8 {{{X.8}}}
A98.4.9 {{{X.9}}}

Gorączka krwotoczna Ebola - choroba zakaźna o wysokiej śmiertelności zaliczana do wirusowych gorączek krwotocznych.

[edytuj] Etiologia

Wirus Ebola

Czynnikiem etiologicznym gorączki krwotocznej jest wirus Ebola, należący RNA-wirusów z rodziny Filoviridae, blisko spokrewniony z wirusem Marburg. Choroba wywoływana jest u ludzi przez 3 z 4 znanych biotypów wirusa - są nimi: Ebola-Zaire, Ebola-Sudan oraz Ebola-Ivory Coast (Cote d'Ivoire). Jedynym podtypem nie wywołującym zakażenia u ludzi jest Ebola-Reston (chorobotwórczy u małp).

[edytuj] Historia epidemii

Pierwsze przypadki choroby opisano w roku 1976 w Zairze, w okolicach Yambuku nad rzeką Ebola. Choroba, którą wywołał szczep Zaire, cechowała się bardzo wysoką śmiertelnością - spośród 318 chorych 280 (88%) zmarło.

W tym samym roku w Sudanie, w rejonie Nzara i Maridi, stwierdzono 284 zachorowania wywołane biotypem Ebola-Sudan (śmiertelność – 53%). W obu epidemiach odnotowano wysoką liczbę zakażeń szpitalnych wśród personelu medycznego.

W 1976 zanotowano jeszcze jedno, zakończone wyzdrowieniem, zakażenie laboratoryjne Ebola-Sudan w Wielkiej Brytanii, a rok później pojedyncze ognisko w Zairze (zgon, wirus Zaire).

W 1979 podtyp Sudan wywołał kolejną epidemię w Nzara. Na 34 (33 wg danych WHO) chore osoby, 22 zmarły (65%).

W latach 1989-1990 w USA i na Filipinach a w 1992 we Włoszech, przeciwciała przeciwko wirusowi Ebola wykrywano u ludzi mających kontakt z makakami jawajskimi pochodzącymi z Filipin. Niegroźny dla ludzi szczep wyizolowany w Reston (Wirginia) nazwano Ebola-Reston.

W 1994 epidemia spowodowana biotypem Ebola-Zaire wystąpiła w kopalniach złota położonych w lasach deszczowych na terenie Gabonu. Spośród 52 osób, które zachorowały, 31 (60%) umarło.

W tym samym roku, choroba wystąpiła u osoby przeprowadzającej autopsję u dzikiego szympansa z Wybrzeża Kości Słoniowej - podtyp nazwano Côte d’Ivoire.

W 1995 do kolejnej dużej epidemii doszło w pobliżu Kikwit w Zairze. Dochodzenie epidemiologiczne pozwoliło ustalić, że z przypadkiem pierwotnym był pacjent, który pracował w lesie w pobliżu miasta. Zanotowano 315 zachorowań spowodowanych Ebola-Zaire, 250 śmiertelnych (81%).

Rok później choroba dwukrotnie pojawiała się w Gabonie. W wyniku infekcji wirusem ze szczepu Ebola-Zaire w okolicach miejscowości Mayibout (prowincja Woleu-Ntem) i Booué (prowincja Ogowe-Ivindo) zmarło 66 spośród 97 chorujących osób. W obu przypadkach ogniska pierwotne powstały prawdopodobnie przez kontakt z chorymi szympansami. Wirus Ebola został też zawleczony do Republiki Południowej Afryki, gdzie zachorował lekarz zajmujący się chorymi w Gabonie oraz pielęgniarka, która się nim zajmowała w Johannesburgu. Kobieta zmarła.

W roku 1996 ponownie wykrywano także przypadki wystąpienia wirusa szczepu Reston w USA i Filipinach.

Lata 2000-2003 to kolejne epidemie w Afryce Środkowej. W Ugandzie, w największej notowanej w historii epidemii, wirus podtypu Sudan spowodował 425 zachorowań, w tym 224 zakończone zgonem. Choroba wystąpiła w dystryktach Gulu, Masindi i Mbarara. Następne przypadki gorączki krwotocznej stwierdzano na granicy Gabonu i Kongo oraz w dystryktach Kéllé i Mbomo (Kongo, region Cuvette-Ouest), a czynnikiem etiologicznym był wirus Ebola-Zaire. W sumie, podczas czterech epidemii zakażeniu uległo 300 osób, z czego 253 zmarły (84%).

W południowym Sudanie (region Yambio) Ebola-Sudan wywołał w 2004 zachorowania u 17 osób. 7 pacjentów dotkniętych gorączką Ebola zmarło.

W 2005 12 przypadków (9 śmiertelnych) opisano w Etoumbi i Mbomo (region Cuvette-Ouest)^[1].

We wrześniu 2007 potwierdzono wystąpienie choroby w prowincji Kasai Zachodnie w Demokratycznej Republice Konga. Sytuację epidemiologiczną komplikował fakt jednoczasowego występowania dyzenterii i duru brzusznego. Na dzień 3 października 2007 potwierdzono laboratoryjnie 25 przypadków zakażeń wirusem Ebola^[1].

30 listopada 2007 potwierdzono wybuch epidemii w dystrykcie Bundibugyo w zachodniej Ugandzie. Na dzień 7 grudnia 2007 opisuje się 93 podejrzenia choroby, w tym 22 przepadki śmiertelne. Laboratoryjnie potwierdzono u 9 osób występowanie nowej odmiany wirusa^[1].

[edytuj] Objawy i przebieg

Większość przypadków kończy się śmiercią z wykrwawienia. Naturalnym rezerwuarem są prawdopodobnie gryzonie i małpy Saba. Najczęściej występuje w krajach tropikalnych. Zarażenie następuje po bezpośrednim kontakcie z chorym. Okres choroby trwa do ok. 2 tygodni (najszybszy przypadek śmierci nastąpił po 4 dniach), przy czym śmiertelność waha się w granicach 60 - 90%.

Pierwsze objawy gorączki krwotocznej przypominają objawy grypy - wysoka temperatura, bóle mięśni, biegunka. W miarę postępu chory wymiotuje, odczuwa bóle brzucha i klatki piersiowej, pojawia się wysypka. W szczytowej fazie choroby może dojść do obfitych krwawień z jam ciała oraz krwotoków wewnętrznych.

Jedyny znany szczep, który przenosi się drogą powietrzną - Ebola Reston - nie jest szkodliwy dla człowieka.

Na terenie Afryki centralnej w czasie ostatniego pięćdziesięciolecia zanotowano prawdopodobnie sześć epidemii wywołanych różnymi szczepami, w których zmarło około 750 osób na 1000 zainfekowanych. Przyczyny epidemii leżały głównie w obyczajach ludności i bardzo niskim standardzie służby zdrowia w krajach afrykańskich - używano wielokrotnie tych samych igieł i strzykawek, brak było podstawowych środków medycznych i przeszkolenia personelu.

[edytuj] Rozpoznanie

-Dodatni wynik biopsji skóry;

-Wykrycie kwasu nukleinowego wirusa Ebola;

-Dodatnie badaniе serologiczne, które może wystąpić późno w przebiegu choroby.

[edytuj] Leczenie

Leczenie przyczynowe nie jest znane. Stosuje się leczenie objawowe i podtrzymujące, polegające na utrzymywaniu równowagi kwasowo-zasadowej i wodno-elektrolitowej.

Trwają prace nad opracowaniem szczepionki^[2].