Grigorij Pietrowicz Maksimow
Z Wikipedii
Grigorij Pietrowicz Maksimow (1893-1950), ukraiński anarchosyndykalista, członek Konfederacji Nabat.
Urodził się 10 listopada 1895 r. w wiosce Mituszino w guberni smoleńskiej. Gdy ukończył szkołę podstawową, ojciec wysłał go do seminarium duchownego we Włodzimierzu, pragnąc by syn został popem. Po skończeniu seminarium Maximoff uznał, że nie czuje w sobie powołania. Wyjechał do Petersburga i podjął naukę w Akademii Rolniczej. W roku 1915 otrzymał dyplom agronoma.
Od wczesnej młodości bardzo interesował się ruchem rewolucyjnym. Ogarnęła go pasja poszukiwania nowych wartości duchowych i społecznych. Podczas studiów zapoznawał się z programami i metodami działania wszystkich rosyjskich partii rewolucyjnych. W końcu zetknął się z pracami Kropotkina i Stepniaka, znajdując w nich potwierdzenie wielu idei i poglądów, do których wcześniej sam był doszedł. Kolejnym etapem jego ewolucji duchowej było zapoznanie się z dwiema pracami Bakunina, które znalazł w prywatnej bibliotece na prowincji. Wywarły one nań przemożny wpływ. Właśnie Bakunin był tym spośród postępowych myślicieli, którego poglądy miały dla Maksimowa największe znaczenie i pod którego wielkim wrażeniem pozostawał do końca życia.
Maksimow prowadził potajemną działalność propagandową wśród studentów petersburskich i wśród chłopów na prowincji. Gdy wreszcie wybuchła od dawna oczekiwana rewolucja, nawiązał kontakty ze związkami zawodowymi. Uczestniczył w działalności rad robotniczych, przemawiał na wiecach. Dla niego i dla jego towarzyszy był to okres wielkich nadziei, niestety, pogrzebanych już wkrótce po objęciu władzy przez bolszewików. Maksimow wstąpił do Armii Czerwonej, by walczyć przeciw kontrrewolucjonistom. Kiedy jednak nowi włodarze Rosji zaczęli używać armii do celów policyjnych i rozbrajać lud, odmówił wykonywania rozkazów i został skazany na śmierć.
Ocaliła mu życie solidarność i gorące protesty związku zawodowego metalowców.
Po raz ostatni aresztowano go 8 III 1921, w czasie Powstania Kronsztadzkiego. Wraz z grupą dwunastu towarzyszy został uwięziony na Tagance w Moskwie. Jedynym powodem były jego poglądy anarchistyczne. Cztery miesiące później uczestniczył w strajku głodowym, który trwał dziesięć i pół dnia, wywołując wielkie poruszenie. Strajk zakończył się, gdy uczestniczący w kongresie Międzynarodówki Czerwonych Związków Zawodowych towarzysze z Francji i Hiszpanii zaprotestowali przeciw brutalnym metodom rządu bolszewików i zażądali uwolnienia więźniów. Reżim sowiecki zgodził się na spełnienie żądania pod warunkiem, że więźniowie, zresztą wszyscy narodowości rosyjskiej, opuszczą swój kraj ojczysty.
Maksimow trafił do Niemiec, przebywał w Berlinie około trzech lat, a następnie udał się do Paryża. Tan spędził sześć albo siedem miesięcy, by wreszcie wyemigrować do Stanów Zjednoczonych.
Przez lata Maksimow napisał bardzo wiele o walce ludzkości w rozmaitych okresach, był redaktorem i współpracownikiem wielu gazet i czasopism w języku rosyjskim. W Moskwie współredagował Gołos Truda /Głos Pracy/, a później kontynuację tego czasopisma Nowyj Gołos Truda /Nowy Głos Pracy/. W Berlinie redagował Raboczij Put /Droga robotnicza/ - czasopismo wydawane przez rosyjskich anarchosyndykalistów. Gdy osiadł w Chicago, został redaktorem Gołosu Trużenika /Głos Robotnika/, z którym współpracował będąc jeszcze w Europie. Kiedy ów periodyk przestał się ukazywać, Maksimow został redaktorem czasopisma Dieło Truda - Probużdienje /Sprawa Pracy - Przebudzenie/ powstałego z połączenia dwóch innych czasopism, a wydawanego w Nowym Jorku. Tu pracował aż do śmierci.
Publicystyczny dorobek Maksimowa jest obszerny i znaczący.
Jego dziełem jest również opublikowana w r. 1940 w Chicago książka "Guillotine at work" /Gilotyna w robocie/ - bogato udokumentowana historia dwudziestu lat terroru w Rosji Sowieckiej. Napisał też pracę "Constructive Anarchism" /Twórczy anarchizm, Chicago 1952/, broszurę "Bolshevism: Promises and Reality" /Bolszewizm: obietnice a rzeczywistość, Glasgow 1935/, która jest głęboką analizą działań rosyjskiej partii komunistycznej; oraz dwie broszury w języku rosyjskim: "Zamiast programu" /omówienie uchwał dwóch konferencji anarchosyndykalistów w Rosji/ i "Dlaczego i w jaki sposób bolszewicy wygnali z Rosji anarchistów”, gdzie opowiedział o swoich i towarzyszy przejściach w Moskwie.
Maksimow zmarł na serce w Chicago 16 III 1950.
Rudolf Rocker pisał o nim: "Był w pełni sił. Pozostawił po sobie żal w sercach wszystkich, którzy mieli szczęście go poznać. Był nie tylko błyskotliwym myślicielem, lecz także człowiekiem o nieposzlakowanym charakterze i szerokich horyzontach. W całej rozciągłości łączył w sobie jasność myśli i ciepło uczuć. Anarchizm stał się dlań nie tylko walką o przyszłość, ale też nicią przewodnią całego Bycia, leitemotivem całej działalności. Potrafił zrozumieć cudze poglądy pod warunkiem, ze ich źródłem była dobra wola i głębokie przekonanie. Jego tolerancja była równie wielka jak uczucia przyjaźni, którymi darzył każdego spotkanego człowieka, żył jak anarchista, ale nie wynikało to z jakiegoś poczucia nadrzędnego obowiązku. Głęboko w jego duszy tkwiło przekonanie o koniecznej jedności tego, co się robi z tym, co się czuje i myśli."[1]
[edytuj] Przypisy
- ↑ Nota biograficzna R. Rockera do pracy G.P Maksimowa "Syndicalists in the Russian Revolution", Direct Action Pamphlet
