Henryk I Ptasznik

Z Wikipedii

Henryk I Ptasznik (niem. Heinrich der Vogler) (ur. 876, zm. 2 lipca 936) – książę Saksonii 912–936, król Niemiec 919–936; z saskiej dynastii Ludolfingów.

Przydomek "Ptasznik" zawdzięczał zamiłowaniu do polowań z ptakami drapieżnymi. Po śmierci ojca Ottona I Znakomitego w 912 r. został księciem Saksonii mimo sprzeciwu króla Konrada I. Ten sam władca widząc niebezpieczeństwo rozpadu królestwa na państwa plemienne, desygnował na następcę najpotężniejszego ze swych przeciwników i w 919 r. Henryk wyniesiony został na tron niemiecki przez możnowładców Frankonii i Saksonii. Następnie hołd złożył mu książę Szwabii Burchard II, a w 921 r. zmusił do podporządkowania władcę Bawarii, Arnulfa. W 925 r. odzyskał Lotaryngię, a jej władca, książę Gizelbert, już jako lennik niemiecki ożenił się z córką Henryka, Gerbergą w 928 r.

Po uporządkowaniu spraw wewnątrzniemieckich dalsze działania militarne i polityczne Henryka Ptasznika ukierunkowane były na zabezpieczenie interesów dynastii i Saksonii oraz zabezpieczenie granic królestwa na północy i wschodzie. W celu powstrzymania nieustannych najazdów Węgrów król zmuszony był do zawarcia z nimi rozejmu w 924 r. i płacenia trybutu. Okres pokoju Henryk wykorzystał na wzmocnienie sieci grodów obronnych i utworzenie jazdy, koniecznej w walce z koczownikami. Już z nową armią podbił Słowian połabskich: Hawelan i Dalemińców, a 15 marca 933 r., pokonał Węgrów w bitwie nad rzeką Unstrutą w Turyngii, co ostatecznie zakończyło najazdy Madziarów. Zwycięstwo to miało znaczenie moralne wykraczające poza jego wagę militarną: umocniło panowanie Henryka I i jego rodu, a także zbliżyło do siebie przedstawicieli różnych plemion niemieckich, walczących ręka w rękę przeciw wspólnym wrogom. Na północy walki z Duńczykami i sprzymierzonymi z nimi Wieletami zakończyły się m.in. przyłączeniem w 934 r. Szlezwiku.

Już w 929 r. swoim następcą ogłosił najstarszego syna Ottona. Był jedynym władcą, który zrezygnował z kościelnej ceremonii koronacji królewskiej, ale prawdopodobnie pod koniec życia planował wyprawę po koronę cesarską do Rzymu. Zasługą Henryka I Ptasznika było zapobieżenie rozpadowi państwa na księstwa plemienne i konsolidacja wewnętrzna królestwa. Jego panowanie zapoczątkowało okres świetności Niemiec pod rządami saskiej dynastii Ottonów.

[edytuj] Małżeństwa

1. 906 – Hatheburga, córka hr. saskiego Erwina; rozwód 909.
2. 910 – Matylda z Ringelheim (892–968), córka hr. Dytryka z Westfalii.

Potomkowie (z 1. małżeństwa):

1. Thankmar (ok. 907–938).

Potomkowie (z 2. małżeństwa):

1. Otto I Wielki (912–973), ks. Saksonii i Turyngii, kr. i ces. rzymski, kr. Włoch.
2. Gerberga (913–984), 1. mąż: Gizelbert, ks. Lotaryngii; 2. mąż: Ludwik IV Zamorski kr. Franków Zachodnich.
3. Henryk I (ok. 920–955), ks. Bawarii i Lotaryngii.
4. Jadwiga (922–965), mąż: Hugo Wielki, hr. Paryża.
5. Bruno (925–963), arcybiskup Kolonii, ks. Lotaryngii.