Hotel Monopol we Wrocławiu
Z Wikipedii
na wprost i z prawej widoczna część handlowa (później kawiarnia), w głębi dach kościoła św. Doroty
Hotel Monopol we Wrocławiu przy ulicy Heleny Modrzejewskiej - wybudowany w roku 1892 w stylu Art Nouveau na miejscu przykościelnego (przy kościoła św. Stanisława, św. Doroty i św. Wacława) cmentarza i klasztoru (w 1817 przekształconego na areszt, później przeniesiony w 1852 w sąsiedztwo sądu przy ul. Podwale). Plac po areszcie pod koniec XIX wieku kupili za 600 tysięcy marek wrocławscy Żydzi – bankier Wallenberg Pachaly i architekt Karl Grosser; postawili tu dom handlowy i hotel, w którym znajdowało się 69 pokoi, w tym 21 pokoi jednoosobowych, 46 dwuosobowych oraz 2 apartamenty. Najmniejsze pokoje miały około 10 m² powierzchni, apartamenty - do 36 m² i według standardów końca XIX wieku zaliczały się do luksusowych.
Dom handlowy usytuowany był na rogu ulic Świdnickiej i Modrzejewskiej (wejście główne do hotelu usytuowane jest przy Modrzejewskiej, dawniej Agnes Sorma Straße). Pod koniec II wojny światowej dom handlowy uległ znacznym uszkodzeniom tak, że odbudowano go dopiero w 1961 i przeznaczono na ekskluzywną kawiarnię; w kawiarni "Monopol" bywała klientela wywodząca się z warstw zamożniejszych i ze świata artystycznego (w bezpośrednim sąsiedztwie hotelu i kawiarni znajduje się m.in. Opera Wrocławska i Scena Kameralna Teatru Polskiego we Wrocławiu). Pod koniec XX wieku kawiarnię zamknięto i przywrócono tam funkcje handlowe.
Portyk z balkonem nad wejściem głównym do hotelu został dobudowany dopiero w 1937 roku, specjalnie po to, by mógł z niego przemawiać Adolf Hitler[1] (w 1958 na tym samym balkonie śpiewał także dla zgromadzonej przed hotelem publiczności Jan Kiepura). Część hotelowa kompleksu przetrwała wojnę bez znaczniejszych uszkodzeń, i już w czasie Światowego Kongresu Intelektualistów towarzyszącego Wystawie Ziem Odzyskanych w 1948 w hotelu mieszkały m.in. takie postacie jak Pablo Picasso[2], Irène Joliot-Curie, Ilja Erenburg i Michaił Szołochow.
Hotel, który po wojnie stał się własnością firmy "Orbis", a także hotelowa restauracja często gościła osoby ze świata naukowego Wrocławia, a także artystów filmowców; regularnie bywali tu pierwszy rektor Akademii Sztuk Pięknych Eugeniusz Geppert, lekarz Kazimierz Nowosad, pierwszy dyrektor Opery Wrocławskiej Stanisław Drabik, dyrygent orkiestry symfonicznej Stefan Syryłło. Podczas swych odwiedzin we Wrocławiu w hotelu Monopol mieszkała także Marlena Dietrich. W księdze pamiątkowej hotelu znalazły się wpisy takich osób, jak Aleksander Bardini, Ewa Demarczyk, Jerzy Grotowski, Zbigniew Jujka, Tadeusz Kantor, Jan Łomnicki, Tadeusz Łomnicki (gościł tu też Jan Łomnicki), Andrzej Mleczko, Wiesław Ochman, Beata Tyszkiewicz, Kazimierz Wiłkomirski (gośćmi hotelu byli też Wanda Wiłkomirska i Jerzy Wiłkomirski), Jerzy Zelnik oraz Jadwiga Sosnkowska, żona generała Sosnkowskiego. Gościli tu również artyści - Nina Andrycz, Hanka Bielicka, Aram Chaczaturian, Mieczysława Ćwiklińska, Tadeusz Fijewski, Jerzy Grotowski, Jan Himilsbach, Kalina Jędrusik, Tadeusz Kantor, Hanna Skarżanka, Beata Tyszkiewicz, Violetta Villas, Jerzy Waldorff, Roman Wilhelmi, minister Adam Rapacki, a w 1963 - szef wschodnioniemieckiej partii komunistycznej SED, Walter Ulbricht[3].
W hotelowych wnętrzach kręcono także kilka spośród znanych polskich filmów, m.in. "Popiół i diament" Andrzeja Wajdy z 1958 (w hotelu toczy się większość akcji filmu, wraz ze słynnymi scenami z podpalaniem kieliszków ze spirytusem i polonezem o poranku, które to miały miejsce w hotelowej restauracji), "Lalka" Hasa z 1968, "Konsul" Mirosława Borka z Fronczewskim w roli głównej z 1989, a także sceny z serialu "Stawka większa niż życie".
Hotel został w 1984 wpisany do rejestru zabytków. W 2007 roku hotel został sprzedany a nowy właściciel - Holding Liwa , rozpoczął generalny remont.
Przypisy
- ↑ wbrew często spotykanym pogłoskom, Hitler nigdy nie nocował w hotelu Monopol, tylko z niego przemawiał
- ↑ Picasso rozdawał w hotelowym barze swoje rysunki - m.in. "gołąbki pokoju"; wykonywał je jednak atramentem sympatycznym tak, że po wyschnięciu znikały
- ↑ na przyjazd Ulbrichta hotel opróżniono ze wszystkich innych gości, a na dachu sąsiedniej Opery czuwały uzbrojone w broń maszynową posterunki
