Hydrochlorotiazyd
Z Wikipedii
Hydrochlorotiazyd (ATC: C 03 AA 03) – lek grupy tiazydów, stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego.
Spis treści |
[edytuj] Budowa i działanie
Lek o budowie sulfonamidowej, o maksymalnej efektywności 15%. Jak inne tiazydy, działa w końcowym korowym odcinku części wstępującej pętli Henlego oraz w początkowej części kanalika dalszego. Zatrzymanie w kanaliku sodu i wody następuje poprzez wchłanianie zwrotne jonu chlorkowego Cl-.
Następstwem są zwiększone wydalanie sodu, potasu i magnezu, oraz zatrzymanie wapnia.
[edytuj] Farmakokinetyka
Dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego. Działanie moczopędne występuje po 2 godzinach i utrzymuje się przez 6 do 12 godzin. Długotrwałe stosowanie może prowadzić do spadku skuteczności, po nagłym odstawieniu może nastąpić podwyższenie ciśnienia tętniczego.
[edytuj] Wskazania
Wskazaniami do stosowania leku mogą być: niewydolność serca, obrzęki, nadciśnienie samoistne, hipokalcemia, hiperkalciuria, moczówka prosta.
[edytuj] Interakcje
Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i metyldopy może nastąpić hemoliza.
[edytuj] Działania niepożądane
Stosunkowo często mogą występować działania niepożądane typu hipokaliemia, hipowolemia i hiponatremia wynikające z samego mechanizmu działania leku. Zdarzają się również reakcje nadwrażliwości. Inne działania niepożądane (uczucie zmęczenia, zaburzenia snu) zdarzają się rzadko.
[edytuj] Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na hydrochlorotiazyd i inne sulfonamidy, niewydolność nerek, ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Dna, hiperkalcemia, hiponatremia, ciąża, laktacja. U dzieci do 2 rż. stosowany tylko w wyjątkowych przypadkach.
Bibliografia "Farmakologia" pod redakcją Wojciecha Kostowskiego,
Jan K. Podlewski, Alicja Chwalibogowska-Podlewska Leki współczesnej terapii.
