Imperator
Z Wikipedii
| Urzędy w starożytnym Rzymie | |
| Cursus honorum | |
| 30 lat | Kwestor |
| 36 lat | Edyl |
| 39 lat | Pretor |
| 42 lat | Konsul |
| Ważne magistratury | |
| Cenzor | Trybun |
| Najważniejsze magistratury | |
| Dyktator | Magister equitum |
| Pontifex Maximus | Triumwirat |
| Inne magistratury | |
| Dux | Liktor |
| Prefekt | Princeps senatus |
| Rzymskie tytuły | |
| August | Cesarz |
| Imperator | Tetrarcha |
Imperator (pochodzi od łac. imperium) – tytuł, który w czasach republiki przyznawano w Rzymie zwycięskim wodzom. Przyznanie tytułu oznaczało, że wódz wykazał w boju, iż jest godnym władzy pochodzącej od bogów, jaką powierzył mu lud, oraz, że bogowie mu sprzyjają.
Pierwszym wodzem, który używał tego tytułu był najprawdopodobniej Scypion Afrykański Starszy obwołany imperatorem przez podległe mu wojska podczas walk z Kartagińczykami w Hiszpanii w końcu III w. p.n.e.
W 45 r. p.n.e. senat przyznał ten tytuł Juliuszowi Cezarowi z prawem jego przekazywania potomkom. Był jednym z tytułów używanych przez Oktawiana Augusta i kolejnych cesarzy rzymskich. Po podziale cesarstwa używali go również władcy wschodniorzymscy. Panujący w Konstantynopolu w latach 610-641 Herakliusz I zarzucił jego stosowanie na rzecz greckiego tytułu basileus (dosłownie "król"), który przynajmniej od III w. n.e. uznawany był za grecki ekwiwalent łacińskiego słowa "imperator".
Od tytułu imperator pochodzą: włoski imperatore, hiszpański emperador, francuski empereur oraz, za pośrednictwem francuskiego, angielski emperor, czyli cesarz.
