Institut national des Langues et Civilisations orientales
Z Wikipedii
L' Institut national des Langues et Civilisations orientales (INALCO) - Instytut Narodowy Języków i Kultur Orientalnych - zwana popularnie «Langues'O» (lub «Langues O'»; wymowa: langzo) - szkoła wyższa w Paryżu we Francji, założona w 1795, jako École spéciale de Langues orientales (Szkoła specjalna języków orientalnych), kształcąca specjalistów w zakresie różnych gałęzi bardzo szeroko pojętej orientalistyki, obejmującej także języki i kulturu Europy Środkowej i Wschodniej - od Finlandii po nowożytną Grecję i Kaukaz - a więc slawistów (w tym: polonistów), hungarystów, i balkanistów.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Założona 10 germinala III roku Republiki Francuzów wraz z École normale supérieure (ENS) i École Polytechnique. Uzyskała pełne prawa szkoły wyższej za czasów Napoleona, kiedy to wchłonęła istniejącą od 1669, założona przez Colberta École des Jeunes de Langues. Szkoła kilkakrotnie zmieniała swą nazwę (École royale de Langues orientales = Szkoła Królewska Języków Orientalnych 1818-1831, École nationale des Langues orientales vivantes (ENLOV) - od 1914, Centre universitaire des Langues orientales vivantes (CULOV) od 1968 do 1971), obecną nazwę nosi od 1971. Od 1971 do 1984 związana z Uniwersytetem Nowej Sorbony (Paryż III) (L'Université de la Sorbonne-nouvelle).
[edytuj] Siedziba
Początkowo mieściła się przy Bibliotece Narodowej w Paryżu, przy rue Neuve-des-Petits-Champs. Od 1874 siedziba główna - przy rue de Lille (VII dzielnica Paryża), sale wykładowe przy Quai Voltaire, rue Censier, rue Broca i rue Riquet, a także w gmachach Uniwersytetów Porte Dauphine (XVI dzielnica Paryża), oraz w Clichy i w Asnières pod Paryżem.
[edytuj] Nauczanie i badania
Pierwszymi językami nauczanymi były: arabski (klasyczny i mówiony), turecki, tatarski - krymski, perski i malajski. Stopniowo dorzucano nowe języki, języki słowiańskie wprowadzono w 1831 r. W roku 2006 nauczanych było 95 języków Azji, Afryki, Oceanii, Karaibów i Europy Środkowo-Wschodniej i inne, w tym francuski dla cudzoziemców czy inuktikut, czyli język Eskimosów z Grenlandii.
Dawniej Instytut samodzielnie nie prowadził badań naukowych, lecz koncentrował się na praktycznym nauczaniu rozumienia obcych kultur. Pracownicy INALCO prowadzili badania w ramach Collège de France, École française d'Extrême-Orient (EFEO), École des hautes Études en Sciences sociales (EHESS) i École pratique des hautes Études (EPHE). Wykładowcami są bardzo często wybitne osoby pochodzące z krajów objętych zainteresowaniem ze strony szkoły, a przebywające we Francji jako uchodźcy w ramach azylu politycznego (m.in. Adam Mickiewicz, a w czasach współczesnych np. Dagpo Rinpoche). Począwszy od ponownego usamodzielnienia się 1984 prowadzi badania w zakresie objętym swych nauczaniem: dokumentacja i analiza niepiśmiennych kultur orientalnych i afrykańskich, handel zagranicznego na rynkach Trzeciego Świata, politologia obszarów Karaibów, Azji, Afryki i Pacyfiku (CAAP), nowych metod i technologii w zakresie nauczania języków obcych, komunikacji interkulturalnej (fr. la communication et formation interculturelle), a także automatycznego przetwarzania języków naturalnych (fr. traitement automatique des langues) i tzw. inżynierii wielojęzyczności (fr. l’ingénierie multilingue).
