Józef Dąbrowski (historyk)
Z Wikipedii
Józef Dąbrowski ( ur. 2 stycznia 1876 w Radomiu, zm. 13 marca 1926 w Warszawie), polski prawnik, adwokat, literat, publicysta i działacz społeczny.
Odbył studia w Warszawie i Krakowie. Brał udział w życiu publicznym byłego Królestwa Polskiego jako polityk obozu lewicowo-niepodległościowego, prelegent i publicysta. W latach (1897-1904) członek Polskiej Partii Socjalistycznej, korespondent warszawski Przedświtu, potem nauczyciel w gimnazjum w Kaliszu. Od 1919 roku był sędzią wojskowym. Po powstaniu państwa polskiego organizował sądownictwo wojskowe, uzyskał w armii stopień pułkownika.
Ogłosił pod pseudonimem "J. Grabiec" szereg prac publicystycznych i historycznych: najważniejsze „Dzieje narodu polskiego” (1909), „Rok 1863” (1912), „Dzieje współczesne” (2 t. 1919), „Ostatni szlachcic” (2 t., 1923), „Czerwona Warszawa” (1925).
