Józef Marcinkowski

Z Wikipedii

Józef Marcinkowski - (ur. 14 lutego 1900 w Makowie k. Dobrzynia nad Wisłą, stracony 2 kwietnia 1952 w Warszawie) - żołnierz Armii Krajowej.

W czasie I wojny światowej należał do POW w latach 1916-1918. Po odzyskaniu niepodległości, wstąpił do Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1929-1939 pracował w Sądzie Grodzkim w Sierpcu. W czasie kampanii wrześniowej walczył w składzie 8 pułku artylerii lekkiej. W Kowlu na Wołyniu dostał się do sowieckiej niewoli. Zbiegł z niej po 2 tygodniach i przedostał się do Warszawy. Tu wstąpił do organizacji podziemnej Korpus Obrońców Polski. Jeszcze w roku 1939 rozpoczął działalność w ZWZ (od 1942 w Armii Krajowej) przyjmując nazwisko Stanisław Synakowski oraz używając pseudonimów "Wybój" lub "Sęp".

W końcu marca 1943 Marcinkowski wziął udział w akcji AK zlikwidowania kierownika urzędu pracy w Wołominie, Otto Schysslera, który słynął z sadyzmu wobec Polaków. Schyssler został uprowadzony do dorożki, powożonej przez Marcinkowskiego. Podczas szamotaniny "Wybój" został lekko ranny, wykonał jednak egzekucję Niemca. 17 lipca 1944 jego oddział brał udział w ataku na posterunek własowców w Ryplówce koło Klembowa. Od 25 do 30 lipca 1944 ubezpieczał Sztab Podokręgu Warszawa Wschód w Miejscowości Dębinki. 10 sierpnia 1944 rozwiązał swój oddział.

Do lipca 1946 pracował w Sądzie Grodzkim w Sierpcu. Na początku 1945 wstąpił PSL. Rozpoczął akcje zbrojne przeciwko sowieckim okupantom w ramach Ruchu Oporu Armii Krajowej. Ujawniał się aż 2 razy - w latach 1945 i 1947. Jego oddział ROAK pozostawał w kontakcie operacyjnym z Dowództwem 23 Okręgu Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Marcinkowski został mianowany dowódcą jednego z rejonów NZW, mając pod swymi rozkazami oddziały Henryka Gąsika ps. "Mściciel" oraz Wiktora Stryjewskiego ps. "Cacko". Po rozbiciu swoich oddziałów przez KBW i MO, nawiązał kontakt z fikcyjną, stworzoną przez bezpiekę V Komendą WIN-u.

7 listopada 1950 został aresztowany we Włocławku. Przeszedł ciężkie śledztwo na Pawiaku i w Pałacu Mostowskich. 30 stycznia 1952 skazany na karę śmierci, stracony 2 kwietnia 1952 w więzieniu na Mokotowie w Warszawie.