Język syryjski
Z Wikipedii
Język syryjski (syryjski, ܣܘܪܝܝܐ suryāyā) – dialekt wschodnioaramejski z okolic Edessy (obecnie Şanlıurfa w Turcji). Chociaż przestał być używany w mowie w VIII wieku po najeździe Arabów na Syrię, stał się głównym językiem literackim i liturgicznym chrześcijaństwa na Bliskim Wschodzie. Używany jest do dziś m.in. przez kościoły jakobicki, nestoriański i maronicki.
Zapisywany jest pismem syryjskim. W historii pisma syryjskiego wykształciły się trzy formy zapisu. Najstarszą jest esţrangelā, z której wyłoniły się: serţō i jakobicki. Zasada zapisu i wygląd znaków zbliżony jest do pisma arabskiego: czyta się od prawej do lewej, zapisuje się tylko spółgłoski, samogłoski mogą być zaznaczone znakami nad i pod tekstem.
Kultura syryjska wydała wielu wybitnych pisarzy chrześcijańskich takich jak: Afrahat, Efrem Syryjczyk, Jakub z Sarug, Grzegorz Bar Hebraeus, Jan z Efezu. Literatura syryjska służyła też jako pośredni etap w przyswajaniu przez Arabów nauki i filozofii greckiej.
[edytuj] Bibliografia
- Antoni Tronina, Wprowadzenie do języka syryjskiego, Instytut Teologii Biblijnej Verbum, Kielce 2003
prasemicki • akadyjski • amharski • amonicki • arabski • aramejski • argobba • dahalik • daryża • eblaicki • fenicki • gafat • gurage • gyyz • harari • hebrajski • judeo-arabski • maltański • mandejski • moabicki • południowoarabski epigraficzny • punicki • syriacki • tigre • tigrinia • ugarycki • współczesny południowoarabski
