Języki italskie

Z Wikipedii

Przybliżone rozmieszczenie języków italskich w VI wieku p.n.e.

Języki italskie - podrodzina języków indoeuropejskich, z których jeden (łacina) dał początek współczesnym językom romańskim.

W okresie archaicznym języków italskich (VIII wiek p.n.e. - początek n.e.) na terenie Italii używano kilka języków z tej grupy: oskijskiego, umbryjskiego, faliskijskiego, a w Rzymie i okolicach łaciny. Niektórzy językoznawcy zaliczają do tej grupy także język wenetyjski. Najstarszy hipotetyczny zapis w języku łacińskim wykonany na fibuli pochodzi z VII lub VI wieku p.n.e.. Na początku naszej ery łaciną posługiwano się już na terenie całej Italii - tym samym rozpoczął się okres klasyczny (początek n.e. - 476). Okres ten przynosi rozkwit łaciny, którą posługiwano się na całym terytorium imperium rzymskiego. Wytworzyły się wówczas dwie odmiany językowe: łacina literacka (klasyczna) i łacina ludowa. Już w III wieku różnice między nimi były znaczne. Po upadku imperium łacina klasyczna wyszła z użycia, natomiast łacina ludowa spełniła funkcję prajęzyka dla języków romańskich. Okres od 476 do 800 roku nosi nazwę okresu preromańskiego, okres następny (od 800 roku) to okres romański. Z X wieku pochodzą najstarsze zapisy języków: włoskiego, hiszpańskiego i prowansalskiego.

Starożytne języki italskie, z wyjątkiem łaciny, są słabo poświadczone i znane tylko z nielicznych inskrypcji a także słów zapożyczonych do innych języków.

Klasyfikacja języków italskich:

języki indoeuropejskie

języki italskie