Języki indyjskie
Z Wikipedii
Języki indyjskie (indoaryjskie) - podrodzina języków indoeuropejskich, które wraz z językami irańskimi oraz dardyjskimi tworzyły przed 1500 r. p.n.e. jedną wspólnotę językowo-kulturową (zobacz: języki indoirańskie).
Języki indyjskie wyodrębniły się około 1500 r. p.n.e., a ich zasięg pokrywał się z zasięgiem dorzecza Indusu. Z tego okresu pochodzą najstarsze zabytki okresu staroindyjskiego (1500-500 r. p.n.e.) - Wedy spisane językiem wedyjskim. W okresie średnioindyjskim (500 r. p.n.e. - 1000 r. n.e.) język wedyjski przekształcił się w sanskryt klasyczny i jego potoczne warianty pali i prakryty. W okresie nowoindyjskim (po 1000 r.) ukształtowały się współczesne języki indyjskie, z których najważniejsze to język hindi, urdu, bengalski i pendżabski. Ogółem językami z tej grupy posługuje się ponad 700 mln osób.
[edytuj] Klasyfikacja języków indyjskich:
- języki indoeuropejskie
- języki indoirańskie
- języki indyjskie (języki indoaryjskie) (850 mln)
- wedyjski †
- sanskryt klasyczny (średnioindyjski) †*
- pali †*
- prakryty †
- mitanni †
- assamski (asami) (12 mln)
- beludżi
- bengalski (bengali) (185 mln)
- bhili (3 mln)
- bhodźpuri (35 mln)
- bisznuprija-manipuri (450 tys.)
- gudźarati (35 mln)
- hindi (250 mln)
- katchi (800 tys.)
- konkani (goański) (2 mln)
- magahi (12 mln)
- maithili (25 mln)
- malediwski (200 tys.)
- marathi (60 mln)
- marwari (10 mln)
- orija (odri, utkali) (30 mln)
- pendżabski (wraz z lahnda - 90 mln)
- romski (4 mln)
- sindhi (15 mln)
- syngaleski (13 mln)
- urdu (45 mln)
- języki pahari (17,5 mln)
- garhwali (1,5 mln)
- kumauni (1,5 mln)
- mandeali (250 tys.)
- nepali (14 mln)
- języki dardyjskie (4 mln)
- kaszmirski (3 mln)
- khowar (250 tys.)
- kohistani (250 tys.)
- pashai (100 tys.)
- shina (100 tys.)
- języki indyjskie (języki indoaryjskie) (850 mln)
- języki indoirańskie