Jan Konopka
Z Wikipedii
Jan Konopka (ur. 1777 w Skołodyczach koło Słonimia, zm. 20 XII 1814[1] w Warszawie) - generał brygady armii Księstwa Warszawskiego.
Był synem Franciszka, majora wojsk litewskich i jego żony Anny. Od 1792 podporucznik w 2 Ukraińskiej Brygadzie Kawalerii Narodowej, uczestnik wojny polsko-rosyjskiej 1792, odznaczył sie pod Zieleńcami. W powstaniu kościuszkowskim walczył już jako porucznik, odznaczył się, ranny pod Maciejowicami.
Po powstaniu pojechał do Francji i służył w jej armii. Od 1797 w Legionach Polskich we Włoszech w stopniu kapitana. Brał udział we wszystkich ich kampaniach. Po rozwiązaniu formacji powrócił do służby francuskiej. Major z 1807, wkrótce dowódca pułku w Legii Nadwiślańskiej. Walczył w kampanii pruskiej i za bitwę pod Frydlandem uzyskał Legię Honorową. Uczestnik interwencji francuskiej w Hiszpanii, gdzie odniósł kolejne sukcesy ale i porażki. W 1811 generał francuski z tytułem barona cesarstwa.
W kampanii napoleońskiej 1812 dowódca 3 pułku gwardii litewskiej. Wskutek lekkomyślności dał się zaskoczyć gen. J. Czaplicowi pod Słonimem, rozbity, ranny dostał się do niewoli. Internowany w Chersoniu. W 1814 po uwolnieniu z niewoli mianowany dowódcą 1 Brygady Jazdy w armii Królestwa Polskiego, ale funkcji tej nie podjął. Wyniszczony ranami i niewolą, zmarł w Warszawie.
Spis treści |
[edytuj] Bibliografia
H. P. Kosk, Generalicja polska, t.1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998
Przypisy
- ↑ Istnieją pewne rozbieżności odnośnie daty rocznej. Miłosz Korczyk podaje rok 1814, z kolei Encyklopedia popularna PWN, Warszawa 1997, s. 393, rok 1815.
