Jan Weyssenhoff (generał)

Z Wikipedii

Jan Weyssenhoff herbu Łabędź (ur. 11 kwietnia 1774 w Andżelmujży w Inflantach, zm. 19 maja 1848 Samoklęski Lubelskie), generał dywizji, uczestnik wojny polsko-rosyjskiej 1792, insurekcji kościuszkowskiej, wojen napoleońskich, powstania listopadowego.

Służbę wojskową rozpoczął 14 grudnia 1789 w stopniu podporucznika w 7 regimencie litewskim. Uczestniczył w wojnie 1792 awansując 13 sierpnia na porucznika. Po zwycięstwie targowiczan działał w sprzysiężeniu insurekcyjnym w Wilnie. W czasie powstania kościuszkowskiego był adiutantem Jakuba Jasińskiego, na tym stanowisku awansował na kapitana. Przeniesiony następnie do 8 pułku jazdy litewskiej w stopniu majora. Po upadku powstania pozostawał poza wojskiem. 20 grudnia 1806 zaciągnął się do wojska Księstwa Warszawskiego jako adiutant gen. Jana Henryka Dąbrowskiego w stopniu szefa szwadronu. 23 lutego 1807 major w 12 pułku piechoty, a 29 lipca 1808 awansował na pułkownika, dowódcę pułku, i uczestniczył w kampanii austriackiej 1809 i moskiewskiej 1812. 3 lutego 1813 mianowany gen. bryg. jako dowódca Brygady Jazdy. Na czele brygady uczestniczył w kampanii saskiej 1813, w czasie której trafił do niewoli w Dreźnie. Po uwolnieniu w armii Królestwa Polskiego. 20 stycznia 1815 został dowódcą Brygady Ułanów, a następnie dowódcą Dywizji Jazdy. 3 września 1826 awansował na generała dywizji. W roku 1830 zaliczono mu 28 lat i 2 miesiące "nieskazitelnej" służby wojskowej. Po wybuchu powstania listopadowego początkowo pełnił funkcję dowódcy Dywizji Jazdy ; 23 stycznia 1831 objął dowództwo całej jazdy wojsk powstańczych, lecz już 26 lutego został przeniesiony z tego stanowiska, pod pretekstem wieku, na organizatora rezerw w krakowskim. Po upadku powstania został zesłany do Kostromy. Zwolniony z niewoli w 1833, osiedlił sie w lubelskiem. Zmarł w 19 maja 1848 w Samoklęskach.