Japoński Kościół Prawosławny
Z Wikipedii
Japoński Kościół Prawosławny - cerkiew autonomiczna, wchodząca w skład Patriarchatu Moskiewskiego. Skupia około 40 tysięcy wiernych zamieszkujących na terenie Japonii.
[edytuj] Historia
Prawosławie w Japonii pojawiło się w XIX wieku wraz z rosyjskimi dyplomatami i handlowcami. W 1859 otworzono w Hakodate pierwsze przedstawicielstwo dyplomatyczne Cesarstwa Rosyjskiego w Japonii. Kapelanem konsulatu mianowano hieromnicha Mikołaja (Kosatkin). Głównym jego zadaniem miała być duszpasterska opieka nad personelem placówki, ale wkrótce rozpoczął nieoficjalną misję. W 1870 władze japońskie wyraziły zgodę na prowadzenie oficjalnej misji. Wówczas Synod Kościoła Rosyjskiego 6 kwietnia 1870 zdecydował erygować Rosyjską Misję Duchowną w Japonii. Głównym jej organizatorem zostaje hieromnich Mikołaj, wkrótce podniesiony do godności archimandryty.Przetłumaczono na język japoński Pismo Święte, Liturgię i inne księgi liturgiczne. W 1873 zostały uchylone wszystkie zakazy wobec misjii, co w znacznym stopniu zdynamizowało jej rozwój. W 1875 wyświęcono na kapłana pierwszego japończyka Pawła Sawabe. 30 marca 1880 Synod Kościoła Rosyjskiego podjął uchwałę o powołaniu misyjnego biskupa dla Japonii. Pierwszym biskupem został archimandryta Mikołaj. W 1906 podniesiony do godności arcybiskupa.
Pod koniec życia arcybiskup Mikołaj miał do pomocy 34 kapłanów, 8 diakonów, 116 katechetów. Arcybiskupstwo posiadało 175 cerkwi i domów modlitwy należących do 226 parafii. Liczba wiernych przekroczyła 30 tysięcy.
Po śmierci arcybiskupa Mikołaja w 1912 jego następcą został arcybiskup Sergiusz (Tichomirow) - późniejszy metropolita japoński. Ustawa rządu japońskiego z 1939 ograniczyła działalność misji. Zakładała ona, że główne stanowiska w Kościele muszą być piastowane przez Japończyków. Metropolita Sergiusz złożył urząd i przez dwa lata Kościołem zarządzał protoprezbiter Arseniusz (Iwasawa)).
W 1941 rodowity Japończyk Jan Ono złożył śluby zakonne z imieniem Mikołaj. Następnie został podniesiony do godności metropolity. Po zajęciu Japonii w 1946 przez USA wystosował list do patriarchy Aleksego z prośbą o ponowne włączenie pod jurysdykcję Kościoła macierzystego. Władze amerykańskie nie zezwoliły przedstawicielom patriarchy na wjazd do Japonii w celu kanonicznego uregulowania stosunków kościelnych. Wobec powyższego podporządkowano parafie Kościołowi prawosławnemu w USA - metropolicie Teofilowi. Biskup Mikołaj przeszedł w stan spoczynku. Zarządzanie przejął przybyły w styczniu 1947 przybyły z Pittsburgha biskup Beniamin (Basałyk). Doprowadziło to do podziału Kościoła. Część duchownych pozostała wierna patriarchatowi moskiewskiemu.
Do likwidacji rozłamu doszło dopiero w 1964. Wówczas do Tokio przybył biskup woroneżski i lipecki Włodzimierz. W katedrze odprawiono nabożeństwo, podczas którego do kanonicznej i liturgicznej jedności przyjęto duchowieństwo dotychczas podporządkowane biskupom amerykańskim.
W 1969 nadzwyczajny Sobór Kościoła Japońskiego zwrócił się do Kościoła rosyjskiego z prośbą o udzielenie autonomii. W 1970 patriarcha Aleksy I nadał Kościołowi japońskiemu autonomię w ramach patriarchatu moskiewskiego. Pierwszym zwierzchnikiem Autonomicznego Kościoła Japonii zostaje arcybiskup Włodzimierz (Nagossaki). Od 1972 do 1999 funkcję tą pełni metropolita Teodozjusz. Obecnie zwierzchnikiem Cerkwi jest arcybiskup Daniel (Nusziro). W listopadzie 1999 odbyła się jego chirotonia biskupia, a 14 maja 2000 intronizacja na tron zwierzchnika Japońskiego Autonomicznego Kościoła, Arcybiskupa Tokijskiego i Metropolity Japonii.
Siedziba metropolity i katedralny sobór pod wezwaniem Zmartwychwstania Pańskiego znajdują się w Tokio.
[edytuj] Struktura Cerkwi
Cerkiew podzielona jest na trzy diecezje: wschodniojapońską z katedrą w Sendai, zachodniojapońską z katedrą w Kioto oraz tokijską. W sumie 150 parafii z 30 kapłanami i około 40 tys. wiernych. W prefekturze Chiba znajduje się męski monaster Świętej Zofii.
