Jerzy Zabielski

Z Wikipedii


Szermierka
Brąz	1928 Amsterdam	szabla drużynowo

Jerzy Feliks Zabielski (ur. 28 marca 1897 w Warszawie, zm. 19 listopada 1958 w Warszawie) - polski szermierz, medalista olimpijski, major Wojska Polskiego.

Po ukończeniu Gimnazjum im. Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie w 1916 rozpoczął studia prawnicze, których nie ukończył, bowiem w listopadzie 1918 wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Został podporucznikiem w 1919, a porucznikiem ze starszeństwem z 1 grudnia 1921 w korpusie oficerów intendentów.

Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej pozostał w armii, w intendenturze. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1921-1923).

Był jednym z organizatorów sportu szermierczego w Polsce: współzałożycielem Warszawskiego Klubu Szermierczego (w 1916) oraz członkiem zarządu sekcji szermierczej AZS Kraków. Prowadził także kursy szermierki w szkołach wojskowych.

Dwukrotnie startował na olimpiadach, oba razy w turnieju drużynowym szabli. W Paryżu 1924 polska drużyna odpadła w eliminacjach, ale cztery lata później w Amsterdamie 1928 zdobyła brązowy medal (oprócz Zabielskiego drużynę tworzyli Tadeusz Friedrich, Kazimierz Laskowski, Aleksander Małecki, Adam Papée i Władysław Segda).

Zabielski trzykrotnie startował w mistrzostwach Europy: w 1930 (brązowy medal drużynowo w szabli), 1933 i 1934. Podczas akademickich mistrzostw świata w 1924 w Warszawie wywalczył srebrne medale drużynowo w szabli i florecie.

Czterokrotnie zdobywał brązowe medale mistrzostw Polski: w szabli w 1924, 1926 i 1927 oraz w szpadzie w 1929. Zakończył uprawianie szermierki w 1935.

W latach 1930-1932 był słuchaczem Kursu Intendentury w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 19 października 1932 został przeniesiony w korpusie oficerów administracyjnych (grupa oficerów administracji intendentury) do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie celem odbycia praktyki intendenckiej.

W 1935 otrzymał awans na stopień kapitana. Wziął udział w kampanii wrześniowej, a następnie służył w Oddziale III Sztabu Generalnego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zakończył służbę w stopniu majora dyplomowanego. Po II wojnie światowej pozostał w Wielkiej Brytanii, a w 1958 powrócił do Polski, gdzie wkrótce zmarł.