Dyskusja:Karol Sęk

Z Wikipedii

[edytuj] Do weryfikacji

Usunięty niezweryfikowany tekst, może zostać ponownie umieszczony w haśle po uzupełnianiu o źródła. Roo72 Dyskusja 23:31, 5 sty 2007 (CET)

W 1909 jako uczeń III-go gimnazjum rządowego w Warszawie, w rocznicę strajku dzieci polskich we Wrześni zerwał godło z konsulatu niemieckiego i publicznie je podeptał za co wydalono go z gimnazjum z „wilczym biletem”. Aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej, został zwolniony po 11 miesiącach. Pracuje na kolei, jednocześnie ucząc się w domu. W końcu 1911 zwolniony z pracy na skutek interwencji Ochrany. Wyjeżdża na Ukrainę, gdzie dzięki kontaktom ojca, działacza PPS, znajduje zatrudnienie w kancelarii adwokackiej w Humaniu. Po śmierci swego pryncypała, w 1914 wyjeżdża na Kaukaz chwytając się różnych zajęć. Wraca do Warszawy, gdzie zastaje go wybuch I wojny światowej. Wcielony do armii rosyjskiej, w Smoleńsku kończy szkołę podoficerów artylerii. Przydzielony do 5 górskiej baterii 52 Brygady Artylerii Polowej, zostaje skierowany na front w Karpaty. Odznaczony medalem św. Jerzego. Jako żołnierz 4 Brygady Artylerii polskiego II Korpusu Wschodniego, w boju pod Kaniowem 11-12 maja 1918 zostaje ranny i wzięty do niewoli niemieckiej. W trakcie ucieczki z pociągu otrzymuje kolejny postrzał. Dostaje się do swoich i dołącza do tworzącej się 4 Dywizji Strzelców. W styczniu 1919 mianowany szefem 2 baterii 1 dywizjonu artylerii uczestniczy w bitwach z bolszewikami pod Odessą i Tyraspolem. Przemierza pola bitewne nad Dnieprem i Zbruczem. Z Odessy przez Besarabię rusza do Polski, walcząc z Ukraińcami w ofensywie Jazłowiec-Halicz. W składzie 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej uczestniczy w Bitwie Warszawskiej, odznaczony Krzyżem Walecznych „za odwagę i zimną krew” wykazane 15 sierpnia 1920 w bitwie pod Radzyminem. We wniosku o odznaczenie widnieje również zapis, że w ważnym momencie bitwy, „pod silnym ogniem karabinów maszynowych i ręcznych” Karol Sęk zatrzymał i zawrócił do walki 2 kompanie „cofających się w panice” żołnierzy. Po bitwie uczestniczy w marszu do Lidy, Wilna i Rykont. W 1921 podejmuje prace w PKU-Wilno jako urzędnik ds. specjalnych. Zostaje szefem ekspozytury kontrwywiadu w Wilnie w 1924. Podejmuje studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim. Kończy podchorążówkę rezerwy piechoty wyróżniony pamiątkową szablą. W Warszawie w 1930 przechodzi kurs specjalny wywiadu i kontrwywiadu, a w 1933 zostaje szefem ekspozytury w Siedlcach. Ma na własnym koncie ujęcie wielu szpiegów sowieckich i niemieckich. W 1939 bierze udział w obronie Wilna i Grodna. Dostaje się do niewoli, lecz nierozpoznany przez NKWD jako oficer, po kilku dniach ucieka z obozu. W Siedlcach współorganizuje IV Okręg Podlaski Tajnej Armii Polskiej. Działa w szeregach Konfederacji Zbrojnej, a następnie Narodowej Organizacji Wojskowej. Pod koniec 1942 zostaje szefem wywiadu i kontrwywiadu XII Okręgu Podlaskiego NSZ. Trzykrotnie aresztowany przez Gestapo, osadzony na Majdanku a po kilku miesiącach zwolniony. Opracowuje plan odbicia z więzienia siedleckiego kilku oficerów, w tym komendanta Okręgu, ppłk. Stanisława Miodońskiego, ps. „Sokół”, oraz współdziała w jego realizacji. Po wkroczeniu do Siedlec wojsk sowieckich w 1944 aresztowany przez NKWD i wywieziony do obozu filtracyjnego nr 283 w Stalinogorsku koło Smoleńska. Zwolniony po 11 miesiącach głodu, bicia i morderczej pracy, ten bardzo silny mężczyzna jest teraz wyniszczony i chory. Przystępuje jednak do odtworzenia XII Okręgu NSZ. Organizuje trzy oddziały Pogotowia Akcji Specjalnej, awansowany i odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W 1946 mjr. Karol Sęk zostaje mianowany Komendantem Okręgu i pełni tę funkcję do końca. Aresztowany przez UB w grudniu 1950, zostaje osadzony w więzieniu-katowni przy ul. 11 Listopada w Warszawie. Po okrutnym śledztwie prowadzonym wśród tortur, po wielu głodówkach protestacyjnych, wielokrotnie zamykany w betonowym karcerze (w sumie na ponad 90 dni), niezłomny i do końca okazujący pogardę swoim oprawcom, zostaje skazany na karę śmierci. Ginie zamordowany strzałem w tył głowy 7 czerwca 1952 w więzieniu mokotowskim. Pozostawia żonę i dwoje małych dzieci – syna i córkę. Zrehabilitowany w r. 1998. Miejsce jego pochówku do dziś jest nieznane.