Karol Anders
Z Wikipedii
| Karol Anders | |
|---|---|
| ' | |
| Życie |  pułkownik |
| Data urodzenia | 8 września 1893 Błonie (powiat kutnowski) |
| Data śmierci | 4 lipca 1971 Penley |
| Kariera | |
| W służbie od | 1912 |
| Pełniona funkcja | dowódca 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, Dywizja Kawalerii Zaza |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, kampania wrześniowa, Bitwa pod Kockiem, 2 Korpus Polski |
| Odznaczenia | |
  |
|
Karol Anders - (ur. 8 września 1893 w Błoniu - zm. 4 lipca 1971 w Penley), dowborczyk, oficer kawalerii, (podpułkownik 1937), w Polskich Siłach Zbrojnych, pułkownik.
Urodził się 8 września 1893 w Błoniu w powiecie kutnowskim, jako syn Alberta i Elżbiety z Tauchertów. Uczęszczał do szkoły realnej w Warszawie, potem od 1908 do Szkoły Handlowej w Kownie.
Jesienią 1912 wstąpił jako jednoroczny ochotnik do 3 pułku ułanów armii rosyjskiej w Wołkowyszkach. W 1913 odbywał praktykę rolną w majątku swego ojca. Po wybuchu I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 służył w armii rosyjskiej. Od listopada 1917 w szeregach 1 pułku Ułanów Krechowieckich w składzie I Korpusu Polskiego na Wschodzie pod dowództwem gen. Józefa Dowbora–Muśnickiego.
W lipcu 1918 po rozbrojeniu i demobilizacji I Korpusu przybył do Warszawy, skąd 1 września 1918 wyjechał w kieleckie, gdzie formował 1 pułk ułanów. W szeregach 1 pułku ułanów w stopniu porucznika kawalerii bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. Odznaczył się 29 maja 1920 w szarży pod Włodarzą, gdzie został ciężko ranny. Oraz 17 października 1920 pod Ołyką. Odznaczony za okazane męstwo na polu walki Virtuti Militari kl. 5 nr 4427. Zweryfikowany w stopniu rotmistrza kawalerii z starszeństwem od 1 czerwca 1919. W 1 pułku ułanów krechowieckich służył do końca 1924. Awansowany do stopnia majora kawalerii 15 sierpnia 1924.
W styczniu 1925 przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, a w maju 1928 do 2 pułku ułanów w Suwałkach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Jesienią 1931 przeniesiony do 25 pułku ułanów w Prużanie. W czerwcu 1933 obejmuje stanowisko Rejonowego Inspektora Koni w Ciechanowie. Awansowany do stopnia podpułkownika 19 marca 1937. W 1938 zostaje mianowany zastępcą dowódcy 1 pułku ułanów w Augustowie.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 do 9 września 1939 pełni funkcję zastępcy dowódcy 1 pułku ułanów, a od 9 września - 12 września 1939 dowódcy 2 pułku ułanów. Następnie do kapitulacji 6 października 1939 dowódca 1 pułku ułanów. 29 września 1939 zostaje ranny. Po bitwie pod Kockiem znalazł się w niewoli niemieckiej. Przebywał m. in. w obozie w Murnau. Po odzyskaniu wolności i zakończeniu wojny w maju 1945 wyjechał do Włoch, gdzie wstąpił do II Korpusu Polskiego. Do rozwiązania II Korpusu był zastępcą dowódcy Pomorskiej Brygady Piechoty. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii i rozwiązaniu II korpusu pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii.
Zmarł 4 lipca 1971 w Penley. Pochowany na cmentarzu w Leicester.
Był bratem generała broni Władysława Andersa i Tadeusza Andersa.
