Bitwa pod Kockiem (1939)

Z Wikipedii

Bitwa pod Kockiem Kampania wrześniowa 1939
Data	2 - 6 października 1939
Miejsce	Kock, Lubelszczyzna
Wynik	wygrana Polaków, lecz późniejsza kapitulacja
Terytorium	II Rzeczpospolita
Strony konfliktu Polska Niemcy Dowódcy Franciszek Kleeberg Gustav Anton von Wietersheim Siły Samodzielna Grupa Operacyjna "Polesie" 18 000 ludzi[1] 14 Korpus Zmotoryzowany 30 000 ludzi Straty ok. 300[2] ok. 350-500

Kampania wrześniowa 1939

Westerplatte – Gdańsk – Granica – Krojanty – Lasy Królewskie – Mokra – Pszczyna – Mława – Bory Tucholskie – Jordanów – Borowa Góra – Mikołów – Węgierska Górka – Tomaszów Mazowiecki – Wizna – Przemyśl – Piotrków – Różan – Iłża – Nowogród – Łomża – Wola Cyrusowa – Warszawa – Bzura – Jarosław – Kałuszyn – Mińsk Mazowiecki – Węgrów – Wilno – Lwów – Modlin – Kobryń – Brześć – Wybrzeże i Bałtyk – Tomaszów Lubelski – Wólka Węglowa – Obrona Palmir – Łomianki - Janów, Wereszyca i Hołosko – Krasnystaw – Grodno – Cześniki – Krasnobród – Władypol – Szack – Wytyczno – Parczew – Kock

Bitwa pod Kockiem to ostatnia bitwa wojny obronnej stoczona od 2 do 6 października 1939.

Spis treści 1 Przeciwnicy 2 Przebieg 3 Przypisy 4 Literatura

[edytuj] Przeciwnicy

• Strona polska:
  • Samodzielna Grupa Operacyjna "Polesie" (gen. bryg. Franciszek Kleeberg)

• Strona niemiecka
  • 14 Korpus Zmotoryzowany (gen. G. von Wietersheim)
    • 13 Dywizja Zmotoryzowana (gen. P. Otto)
    • 29 Dywizja Zmotoryzowana (gen. J. Lemelsen)

[edytuj] Przebieg

SGO "Polesie", która zorganizowana została w połowie września z nadwyżek rezerwistów i ochotników oraz poleskich oddziałów, otrzymała zadanie polegające na osłonie od północy sił koncentrujących się we wschodniej części Polski. Drugim zadaniem była osłona Polesia. Po walkach z niemiecką 2 DZmot pod Kobryniem, toczonych w dniach 16 - 18 września grupa ruszyła w okolice Kamienia Koszyrskiego, skąd zamierzała przez Włodawę dotrzeć do oblężonej Warszawy. Wobec kapitulacji stolicy dowództwo grupy postanowiło opanować składy amunicji w Dęblinie i przedostać się w Góry Świętokrzyskie.

W dniu 28 września w skład SGO "Polesie" wchodziły:

• 60 DP - dowódca pułkownik Adam Epler
• 50 DP "Brzoza" - dowódca pułkownik Ottokar Brzoza-Brzezina
• Dywizja Kawalerii "Zaza" - dowódca generał Zygmunt Podhorski
• Podlaska Brygada Kawalerii - dowódca generał Ludwik Kmicic-Skrzyński

• 29 września
  • Polacy - SGO "Polesie" wyruszyła z rejonu Włodawy w kierunku na Parczew i Milanów
• 30 września
  • Polacy - mimo otrzymanej wiadomości o kapitulacji Warszawy gen. F. Kleeberg zdecydował kontynuować działania w kierunku na Dęblin by opanować składy amunicyjne w Stawach i przejść w Góry Świętokrzyskie.
  • Niemcy - 13 DZmot ruszyła z Dęblina w kierunku wschodnim
• 1 października
  • Niemcy - wieczorem 13 DZmot osiągnęła rejon Przytoczno - Stoczek - Charlejów
• 2 października
  • 13 DZmot uderzyła od południa przez Kock, Charlejów na Serokomlę, Wolę Gułowską i Adamów. 29 DZmot nacierała od północy z Żelechowa przez Radoryż na stacje kolejową Krzywda. Straże przednie 13 DZmot zostały zatrzymane pod Serokomlą i odrzucone przez część Brygady Kawalerii "Plis", a pod Kockiem przez 179 pp (50 DP).
• 3 października
  • Oddziały polskie ruszyły do natarcia: 50 DP uderzyła na Stoczek; Brygada Kawalerii "Edward" na wieś Poznań pod Kockiem. Wskutek słabego wsparcia artylerii natarcie polskie załamało się w silnym ogniu artylerii niemieckiej. 50 DP otrzymała rozkaz przesunięcia się w nocy do rejonu Adamów - Burzec, 60 DP przeszła do lasów na północ od Woli Gułowskiej, BK "Plis" obsadziła rejon Czarna - Wola Gułowska, a BK "Edward" - Turzystwo - Lipiny - Grabów Szlachecki.
• 4 października
  • 13 DZmot i 29 DZmot otrzymały zadanie zniszczenia SGO "Polesie" w rejonie Wola Gułowska - Adamów - Krzywda. Natarcie planowane było na 6 października 13 DZmot w godzinach popołudniowych silnym natarciem wyrzuciła BK "Plis" z Woli Gułowskiej i utworzyła w rejonie cmentarza i klasztoru silny punkt oporu. 29 DZmot przeszła w rejon Żelechowa i przygotowała się do natarcia.
• 5 października
  • SGO "Polesie" przeszła do działań zaczepnych, by przed nadejściem nowych sił niemieckich rozbić 13 DZmot. 50 DP miała utrzymać Adamów i Krzywdę, BK "Plis" - utrzymać skraj Lasów Hordzieszka, a 3 psk - utrzymać skrzyżowanie dróg w rejonie Grabowa Szlacheckiego. 60 DP wzmocniona BK "Edward" uderzyła na cmentarz i klasztor w Woli Gułowskiej i Helenów. BK "Edward" wsparta I/183 pp dokonała głębokiego rajdu na tyłach przeciwnika przez m. Niedźwiedź, Budziska, Charlejów. Wobec braku amunicji i szans na kontynuowanie walki po południu nawiązanie rozmów o kapitulacji SGO "Polesie"

• 6 października
  • Do godziny 1.00 w nocy trwa wymiana ognia między wojskami polskimi a niemieckimi (wojsko polskie wystrzeliwuje resztę amunicji), ok. 2.00 parlamentariusze polscy przekazują uzgodniony tekst aktu kapitulacji. O godz. 10.00 we wsi Czarna rozpoczyna się składanie broni. Przed złożeniem broni żołnierzom odczytano pożegnalny rozkaz gen. Franciszka Kleeberga.

Przypisy

[edytuj] Literatura

• Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I