Kazimierz Kamieński
Z Wikipedii
Kazimierz Kamieński (ur. 8 stycznia 1919 r. w miejscowości Markowo-Wólka, gm. Nowe Piekuty, pow. Wysokie Mazowieckie, zm. 11 października 1953 r. w komunistycznym więzieniu w Białymstoku) – oficer rezerwy Wojska Polskiego, dowódca partyzancki AK, ROAK i Zrzeszenia WIN, jeden z najdłużej walczących żołnierzy antykomunistycznego podziemia niepodległościowego, ps. "Gryf", "Huzar"
Był synem Franciszka Kamieńskiego, rolnika i Aleksandry z domu Spaleńska. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Hodyszewie, a następnie Gimnazjum Handlowego w Wysokiem Mazowieckiem. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu.[1]
Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. w szeregach 9. Pułku Strzelców Konnych. Po bitwie pod Kockiem dostał się do niewoli niemieckiej. Był osadzony w lotniczych hangarach w Dęblinie, ale udało mu się zorganizować fałszywe dokumenty, z których wynikało, że do niewoli wzięto go przypadkowo.
Po uwolnieniu przedostał się w rodzinne strony w okolice Łap, które znajdowały się wówczas pod okupacją sowiecką. Uczestniczył w likwidacji wielu konfidentów i funkcjonariuszy NKWD. Na początku 1942 r. wstąpił do AK, zostając dowódcą plutonu, a od 1944 r. adiutantem Witolda Leszke ps. "Witold", komendanta Obwodu AK Wysokie Mazowieckie. Wiosną tego roku objął referat broni w komendzie Obwodu. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na ziemie polskie ukrywał się zagrożony aresztowaniem przez NKWD. W grudniu 1944 r. uciekł próbującym go aresztować funkcjonariuszom MO. W styczniu 1945 r. ponownie nawiązał kontakt z W. Leszke i stanął na czele oddziału samoobrony Obwodu ROAK Wysokie Mazowieckie. Następnie przeszedł do Zrzeszenia WiN. Podzielił swój oddział na dwie grupy; dowódcą jednej był on sam, a drugiej Józef Godlewski ps. "Topór".
W przeciwieństwie do swoich podkomendnych nie ujawnił się po ogłoszeniu amnestii w 1947 r. Do jesieni tego roku nie przejawiał większej aktywności, kiedy ponownie utworzył oddział partyzancki. Był on świetnie uzbrojony i wyposażony (wyłącznie broń automatyczna: karabiny StG 44, MP40 i pepesze) oraz w pełni umundurowany. W nocy z 23 na 24 grudnia osaczył go w rejonie Łap oddział wojska, w wyniku czego oddział został rozbity. W czerwcu 1949 r. wznowił niepodległościową działalność zbrojną, kiedy podporządkowała mu się 7-osobowa grupa Józefa Małczuka ps. "Brzask". Kilka miesięcy w skład nowo utworzonego oddziału K. Kamieńskiego weszła też 3-osobowa grupa Józefa Brzozowskiego ps. "Hanka", "Zbir". Jego oddział kontynuował tradycję 6. Brygady Wileńskiej AK i przejął jej nazwę. Podzielił wówczas swój oddział na 4 patrole, na czele których stanęli: Witold Buczek ps. "Ponury", Lucjan Niemyjski ps. "Krakus", Antoni Ratyniec ps. "Lampart", Kazimierz Parzonka ps. "Zygmunt", "Wicher". Poszczególne patrole otrzymały własne tereny działania. Działalność oddziału K. Kamieńskiego obejmowała rozległy teren od Ostrowi Mazowieckiej, Wysokiego Mazowieckiego i Łap, po Bielsk Podlaski, Siemiatycze, Białą Podlaską, Łosice i Sokołów Podlaski. Ogółem przez oddział przewinęło się ok. 120 ludzi, ale nigdy nie liczył on w danym momencie więcej niż 50 partyzantów. Patrole K. Kamieńskiego prowadziły akcje ekspriopriacyjne i likwidacyjne na posterunki MO, likwidowały konfidentów UB, MO i NKWD oraz bardziej szkodliwych działaczy PPR, zwalczały w terenie pospolity bandytyzm. Stoczyły też kilka bitew i potyczek z oddziałami KBW i LWP. Na krótki czas opanowały nawet Wysokie Mazowieckie, gdzie K. Kamieński przeprowadził konną paradę swojego oddziału.
W patrolach panowała surowa dyscyplina, schwytanych milicjantów z reguły puszczano wolno po rozbrojeniu, piętnowane było niewłaściwe zachowanie wobec miejscowej ludności. Zdobyte środki finansowe były przeznaczane nie tylko na potrzeby oddziału, ale też na pomoc dla aresztowanych przez bezpiekę i ich rodzin oraz poszkodowanej ludności.
Po nawiązaniu kontaktu w 1952 r. z fałszywą V Komendą WiN w pełni kontrolowaną przez bezpiekę (prowokacja krypt. "Cezary"), w celu zorganizowania wyjazdu na Zachód, K. Kamieński 23 października tego roku został aresztowany w Warszawie przez UB. Po brutalnym śledztwie 26 marca 1953 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na sesji wyjazdowej w Łapach skazał go w trybie doraźnym na 6-krotną karę śmierci. Stracono go 11 października 1953 roku o godz. 13.30 w więzieniu w Białymstoku. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu w Poświętnem. W dniu 13 marca 1997 roku SW w Białymstoku unieważnił wyrok.
11 listopada 2007 Prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie Kamieńskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.[2]
