Kazimierz Ostachiewicz

Z Wikipedii

Kazimierz Ostachiewicz (ur. 4 maja 1883 w Podledowie koło Tomaszowa Mazowieckiego, zm. 6 kwietnia 1952 w Warszawie), duchowny kalwiński, superintendent Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w RP po II wojnie światowej.

Ukończył gimnazjum filologiczne w Wilnie, naukę kontynuował na Uniwersytecie Warszawskim (studiował na wydziale matematyczno-przyrodniczym), z którego został wyrzucony w 1905 roku za działalność antypaństwową. Studia dokończył w Lipsku, na Wyższej Szkole Handlowej, gdzie uzyskał tytuł doktora.

W 1922 roku podjął studia uzupełniające w dziedzinie teologii na terenie Szwajcarii - otrzymał tam stopień licencjata. Po powrocie do kraju został ordynowany na księdza ewangelicko-reformowanego w Warszawie, objął administrację parafii Żychlin w Wielkopolsce. W trakcie swej posługi w Żychlinie wydawał oraz stał na czele redakcji pisma "Żagiew Chrystusowa".

W 1928 roku objął zarząd nad parafią wileńską Jednoty Litewskiej, dał się wówczas poznać jako ostry krytyk działalności superintendenta Michała Jastrzębskiego oraz praktyk wileńskiego Konsystorza w dziedzinie udzielania rozwodów. W 1930 roku został za karę przeniesiony do Brześcia nad Bugiem, gdzie miał pracować nad rozwojem lokalnego ośrodka kalwińskiego. Pomimo tego krytyki rozwodów nie zaprzestał i w 1932 roku pozbawiono go prawa funkcji pastorskiej. Ostachiewicz nie uznał tej decyzji, wiążąc się z Jednotą Warszawską Kościoła Reformowanego, od 1933 roku sprawował zarząd nad jej wileńską placówką.

W czasie II wojny światowej przebywał w Wilnie, był jednym z nielicznych polskich duchownych protestanckich na obszarze Kresów Północno-Wschodnich.

Po 1945 roku repatriował się do Polski, osiadł w Łodzi, obejmując zwierzchnictwo nad lokalną parafią kalwińską.

W styczniu 1949 roku wybrano go superintendentem generalnym Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w RP, którym pozostał do śmierci.

Został pochowany na cmentarzu kalwińskim w Warszawie przy ul. Żytniej.

Poprzednik
Stefan Skierski