Kazimierz Ostaszewski

Z Wikipedii

Kazimierz Ostaszewski
Ostoja
Data urodzenia	28 lipca 1864
Miejsce urodzenia	Wzdów
Data śmierci	23 kwietnia 1948
Miejsce śmierci	Ladzin
Rodzina	Ostaszewscy
Rodzice	Teofil Wojciech Ostaszewski Emma z Załuskich
Małżeństwo	Helena Pio de Saint Gilles
Dzieci	Yolanda Ostaszewska Olga Dwernicka

Kazimierz Ostaszewski herbu Ostoja (ur. 28 lipca 1864 we Wzdowie, zm. 23 kwietnia 1948 w Ladzinie), syn Teofila Wojciecha i Emmy Załuskiej. Brat Adama i Stanisława. Czołowy hodowca koni wyścigowych w Polsce; założyciel towarzystw hodowlanych; autor pierwszych na terenie Polski ksiąg stadnych; publicysta i kompozytor.

Po ojcu odziedziczył majątek ziemski Grabownica Starzeńska. Rozpocząwszy samodzielne gospodarowanie założył stadninę i z pasją oddał się hodowli koni. W odróżnieniu od ogółu rolników w Galicji nie gustował w arabach, lecz upodobał sobie konie pełnej krwi angielskiej i wyścigi. Konie z jego stajni zaczęły biegać na wyścigach od 1895 r. i z czasem zajęły czołową pozycję w Galicji. Barwy Ostaszewskiego święciły sukcesy na torach we Lwowie, Krakowie, Wiedniu, Budapeszcie, Pradze, Pardubicach, Rydze i Odessie. Jego konie kupowano na reproduktory do stad państwowych i prywatnych. Wśród nabywców były m.in. Austriackie Ministerstwo Rolnictwa i Zarząd Stadnin Państwowych w Polsce.

Dworek Ostaszewskiego w Ladzinie k. Rymanowa, w którym spędził ostatnie 20 lat życia

Poza prowadzeniem stadniny i stajni wyścigowej uruchomił również fabrykę stylowych powozów w Grabownicy. Brał także czynny udział w życiu hodowlanym Małopolski. W 1895 roku założył Galicyjskie Towarzystwo Zachęty i Wzajemnej Pomocy w Chowie Koni, a w 1909 roku Towarzystwo Jazdy Konnej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości ustanowił we Lwowie w 1920 r. Małopolskie Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni i był pierwszym jego prezesem. Wznowił też we Lwowie w 1921 roku konkursy hippiczne.

Opracował i wydał pierwsze na terenie Polski księgi stadne koni arabskich i półkrwi (m.in. dzieło: Oficjalna księga stad koni półkrwi dla Galicji i Bukowiny).

Przez szereg lat pisywał artykuły do lwowskiego "Rolnika", "Jeźdzca i Myśliwego" i "Przeglądu Wyścigowego". W latach 1895-1899 wydawał własny organ "Hodowca Koni", a od 1931 roku wydawał pismo "Końska Myśl Niepodległa".

Trio muzyczne braci Ostaszewskich. Od lewej: Stanisław Ostaszewski - wiolonczela, Adam Ostaszewski - skrzypce i Kazimierz Ostaszewski - fortepian

Po matce, Emmie z Załuskich, utalentowanej pianistce, wnuczce kompozytora Michała Kleofasa Ogińskiego, odziedziczył pasję do muzyki. Skomponował szereg utworów na fortepian, które w latach 1996-1998 zostały wydane w Wielkiej Brytanii na płytach CD "Music of the Oginski Dynasty" (ed. Olympia, vol 1-2).

Po pierwszym, unieważnionym małżeństwie, ożenił się powtórnie z Heleną Pio de Saint-Gilles (1876-1965), córką duńskiego profesora Jeana Frédérica Pio i Elżbiety hr. Sponneck, a wnuczką ministra finansów Danii, Wilhelma hr. Sponnecka. Z tego małżeństwa pozostawił córkę Yolandę (1907-2002), utalentowaną skrzypaczkę.

[edytuj] Bibliografia

• Witold Pruski, "Kazimierz Ostoia Ostaszewski 1864-1948", [w:] "Karty z dziejów zootechniki polskiej", Warszawa 1973