Kodeks Kaburis

Z Wikipedii

Kodeks Kaburis (Codex Khaboris , albo Codex Khabouris) jest późnym ale wyróżniającym się syryjskim rękopisem Nowego Testamentu. Zawiera kompletny tekst Nowego Testamentu w przekładzie Peszitty i reprezentuje tzw. kanon syryjski (22 księgi). Brakującymi księgami są: 2 List Piotra, 2 List Jana, 3 List Jana, List Judy i Apokalipsa Świętego Jana. Księgi te w kościele wschodnim (greckim) i zachodnim weszły do kanonu jeszcze w wieku IV. Metodą węgla ¹⁴C datowany jest na XII wiek, co potwierdza paleografia. Tekst kodeksu, napisany został syryjskim alfabetem w grafice Estrangela^[1] jest w wysokim stopniu zgodny ze standardowym tekstem Peszitty (przekład Biblii na język syryjski). Jedynie sześć stron w Ewangelii Mateusza, mianowicie: 13, 14, 39, 40, 53 i 54 napisane zostały grafiką nestoriańską^[2]. Ostatnia partia Listu do Hebrajczyków, który w syryjskim kanonie wyznaczał koniec Nowego Testamentu, została mocno uszkodzona i niektóre jej partie są nieczytelne.

Kodeks Kaburis został pozyskany przez Normana Yonan. W roku 1966 próbował go sprzedać jako Yonan Codex w Stanach Zjednoczonych, oświadczając przy tym, że jest to najstarszy rękopis Nowego Testamentu^[3], pochodzący z Asyryjskiego Kościoła Wschodu w Iraku. Po jego śmierci w 1970 roku, w posiadanie kodeksu wszedł Dan MacDougald, który używał go w swoich praktykach uzdrowieńczych (choroby psychiczne i wypędzanie demonów). W 1995 roku, Kodeks Kaburis został przebadany przez specjalnie powołany zespół badawczy, który ustalił jego datę na XII wiek. W 1999 roku radioaktywny węgiel potwierdził tę datę. Późny jego wiek sprawia, że w wielu opracowaniach wymieniających najważniejsze rękopisy syryjskie Nowego Testamentu, nie jest nawet wymieniany.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Tekst Kodeksu Kaburis
• Kodeks Kaburis, podzielony na jedenaście dokumentów w PDF

Przypisy