Komitet Helsiński

Z Wikipedii

Komitet Helsiński w Polsce – niezależna organizacja obywatelska, powołana w 1982 do kontroli przestrzegania praw człowieka i wolności gwarantowanych w przyjętych przez PRL umowach międzynarodowych w podpisanym w 1975 w Helsinkach akcie końcowym KBWE.

Jego współpracownicy rejestrowali przypadki łamania praw człowieka przez władze komunistyczne, na podstawie czego powstawały raporty na temat praworządności i przestrzegania w PRL norm międzynarodowych, sporządzane na potrzeby organizacji międzynarodowych, takich jak np. Komitet Praw Człowieka ONZ. W 1983 w oparciu o prace Biura Interwencji powstał raport Polska w okresie stanu wojennego, przemycony na zachód i przedstawiony delegacjom rządowym uczestniczącym w Konferencji Madryckiej KBWE. W 1989 Komitet Helsiński przekształcił się w Helsińską Fundację Praw Człowieka.

Członkami Komitetu Helsińskiego byli m.in. jego założyciel Stefan Starczewski^[1], Jarosław Kaczyński, Marek Nowicki, Tadeusz Zieliński, oraz Jerzy Ciemniewski, Jadwiga Zakrzewska, Piotr Ł. J. Andrzejewski, Zofia Wasilkowska, Jan Rosner, Marek Antoni Nowicki, Danuta Przywara. W okresie działalności podziemnej, z Komitetem współpracowali m.in. Alina Trębackia, Bogdan Ofierski, Elżbieta Petrajtis O'Neill i Adam Romaniuk. Zbigniew Romaszewski był szefem Komisji Helsinskiej KSS KOR, a w latach 80-tych wspólpracował z Komitetem Helsinskim w Polsce.

[edytuj] Bibliografia

• Archiwum Komitetu Helsińskiego w Polsce, Warszawa, 1984

[edytuj] Przypisy

1. ↑ "Helsinki Committee in Poland", www.humanrightshouse.org.