Jarosław Kaczyński

Z Wikipedii

Prezes Rady Ministrów
Jarosław Aleksander Kaczyński
ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie
Partia polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Wykształcenie	wyższe, doktor
Poprzednik	Kazimierz Marcinkiewicz
Okres urzędowania	od 14 lipca 2006 do 16 listopada 2007
Następca	Donald Tusk
Wiceprezes(i) Rady Ministrów	Zyta Gilowska, Przemysław Gosiewski, Ludwik Dorn (do 27 kwietnia 2007), Roman Giertych (do 13 sierpnia 2007), Andrzej Lepper (do 9 lipca 2007).
Szef Kancelarii Premiera	Mariusz Błaszczak
Zobacz rząd tego premiera

Prezes Prawa i Sprawiedliwości
Okres urzędowania	od 18 stycznia 2003
Poprzednik	Lech Kaczyński

Jarosław Aleksander Kaczyński (ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie) – polski polityk, twórca i prezes partii politycznych Porozumienie Centrum oraz Prawo i Sprawiedliwość, senator I kadencji, poseł na Sejm I, III, IV, V i VI kadencji, od 14 lipca 2006 do 16 listopada 2007 Prezes Rady Ministrów.

Doktor nauk prawnych, brat bliźniak Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego.

Spis treści 1 Młodość i wykształcenie 2 Działalność polityczna w PRL 3 Działalność polityczna w III RP 3.1 Lata 1989-2005 3.2 Wybory 2005 3.3 Prezes Rady Ministrów 3.4 Po wyborach 2007 4 Kontrowersje 5 Życie prywatne 5.1 Wywód przodków 6 Nagrody i wyróżnienia 7 Przypisy 8 Zobacz też 9 Bibliografia 10 Linki zewnętrzne

[edytuj] Młodość i wykształcenie

Jarosław Kaczyński uczęszczał do XLI Liceum Ogólnokształcącego im. J. Lelewela w Warszawie. Ukończył XXXIII Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Warszawie (1967). Studiował na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1971 na Wydziale Prawa i Administracji uzyskał stopień magistra, a następnie 8 grudnia 1976 również na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego obronił pracę doktorską Rola ciał kolegialnych w kierowaniu szkołą wyższą.

W latach 1971-1976 był zatrudniony jako pracownik naukowy w Instytucie Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego. W latach 1976-1981 pracował jako adiunkt na Uniwersytecie Warszawskim w filii w Białymstoku.

[edytuj] Działalność polityczna w PRL

Ta sekcja wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić ją weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

W marcu 1968 brał udział w strajku okupacyjnym na Uniwersytecie Warszawskim oraz w manifestacjach ulicznych. W latach 1970-1980 uczestniczył w prywatnych seminariach prof. Stanisława Ehrlicha poświęconych m.in. liberalizmowi i zależności Polski od ZSRR.

W 1976 za pośrednictwem Jana Józefa Lipskiego rozpoczął współpracę z Komitetem Obrony Robotników. Zajął się zbieraniem informacji o represjach oraz organizowaniem pomocy dla prześladowanych. Podczas wyjazdu do Płocka został pierwszy raz zatrzymany przez SB. Latem 1977 zaczął pracę w Biurze Interwencji Komitetu Samoobrony Społecznej KOR, gdzie zajmował się m.in. przypadkami morderstw dokonanych przez funkcjonariuszy MO i SB. Brał udział w akcjach ulotkowych, m.in. w 1978 w Katowicach w związku z procesem Kazimierza Świtonia, a także na początku 1980 w obronie sądzonego Edmunda Zadrożyńskiego, niezależnego działacza robotniczego. W 1978 w zastępstwie Zofii Romaszewskiej na kilka miesięcy przejął obowiązki szefa Biura Interwencyjnego. Od 1979 należał do redakcji kierowanego przez Antoniego Macierewicza niezależnego miesięcznika Głos.

W latach 80. był członkiem jawnych oraz doradcą podziemnych władz krajowych NSZZ "Solidarność", m.in. w 1980 był sekretarzem Krajowej Komisji Wykonawczej, a w latach 1981-1982 kierownikiem działu w Ośrodku Badań Społecznych Regionu Mazowsze. 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości.

W grudniu 1981, w pierwszych dniach stanu wojennego przedostał się do strajkującej Huty "Warszawa", później zajmował się kolportowaniem ulotek i deklaracji. Nie był na liście do internowania i nie został internowany. 17 grudnia 1981 został zatrzymany na kilka godzin. Twierdzi, że odmówił wówczas podpisania deklaracji lojalności, a dokument został sfałszowany. Razem z Ludwikiem Dornem reaktywował Głos. Nawiązał stosunki z Międzyzakładowym Robotniczym Komitetem "Solidarności". W latach 80. związał się z Komitetem Helsińskim. Na krótko, w latach 1982-83 zbliżył się do Polityki Polskiej, pisma założonego przez działaczy Ruchu Młodej Polski^[1]. Publikował też w podziemnych pismach Przegląd Polityczny i Głos Ursusa. Od grudnia 1983 do jesieni 1984 jako ekspert brał udział w posiedzeniach kierującej podziemnym Związkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. W 1986 wrócił do TKK, objął funkcję kierownika Biura Społeczno-Politycznego, które przygotowywało analizy na potrzeby TKK. Jesienią 1987 został sekretarzem już jawnej Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ Solidarność. W maju i sierpniu 1988 był doradcą strajkujących w Stoczni Gdańskiej im. Lenina.

W obradach Okrągłego Stołu uczestniczył w zespole ds. reform politycznych. W lipcu i sierpniu 1989 prowadził rozmowy z upoważnienia "Solidarności" i Lecha Wałęsy ze Stronnictwem Demokratycznym i Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym, których efektem końcowym było powołanie rządu Tadeusza Mazowieckiego.

[edytuj] Działalność polityczna w III RP

[edytuj] Lata 1989-2005

W latach 1989-1990 był redaktorem naczelnym Tygodnika Solidarność. W latach 1990-1991 sprawował funkcję ministra stanu, szefa Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy. Odszedł ze stanowiska w Kancelarii po konflikcie z prezydentem. W 1990 był współzałożycielem Fundacji Prasowej "Solidarność". W latach 1994-97 był kierownikiem działu wydawniczego w spółce z o.o. Srebrna. W 1990 był współtwórcą i do 1998 prezesem Porozumienia Centrum.

W latach 1989-1991 zasiadał w Senacie I kadencji jako senator z województwa elbląskiego, był członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W latach 1991-1993 był posłem na Sejm I kadencji, wybranym z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum w Warszawie. Ponownie zasiadł w Sejmie III kadencji w 1997 jako kandydat Ruchu Odbudowy Polski z okręgu warszawskiego.

W 2001 wraz z bratem Lechem Kaczyńskim współtworzył partię Prawo i Sprawiedliwość, która w wyborach parlamentarnych w 2001 zdobyła 9,5% głosów i 44 mandaty poselskie. W 2003 został wybrany na jej prezesa, zastępując na tej funkcji swojego brata, który został wybrany na prezydenta Warszawy. Został wybrany do Sejmu w 2001 z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu warszawskim, uzyskując 144 343 głosy. W latach 2001-2003 był członkiem Komisji Etyki oraz przewodniczącym klubu parlamentarnego PiS.

[edytuj] Wybory 2005

W 2005 Prawo i Sprawiedliwość pod jego przewodnictwem wygrało wybory parlamentarne, a on sam uzyskał mandat poselski z najlepszym indywidualnym wynikiem 171 129 głosów w okręgu warszawskim. Zrezygnował jednak z misji tworzenia nowego rządu, zdaniem wielu analityków by pomóc bratu w drugiej turze wyborów prezydenckich. W tym samym czasie pojawiły się spekulacje, że może dojść do nieformalnego kierowania rządem przez Kaczyńskiego (tzw. kierowanie z tylnego siedzenia). 28 grudnia 2005 otrzymał od brata-prezydenta nominację na członka Rady Bezpieczeństwa Narodowego.

Jako lider rządzącego ugrupowania od czasu zwycięstwa wyborczego i utworzenia rządu Kazimierza Marcinkiewicza wielokrotnie zajmował publiczne stanowisko w wielu ważnych kwestiach politycznych, niejednokrotnie wywołując znaczne kontrowersje. Dotyczyło to głównie wypowiedzi, w których krytykował rządzące dotychczas elity polityczne (m.in. określenie łże-elita użyte w wystąpieniu sejmowym 17 lutego 2006), atakował rzekomą dyspozycyjność mediów wobec tych elit czy formułował krytyczne opinie o Trybunale Konstytucyjnym. Krytyka skupiała się również na Platformie Obywatelskiej, którą obarczał odpowiedzialnością za nieutworzenie koalicji PiS i PO. Po zawarciu koalicji z LPR i Samoobroną serwis spieprzajdziadu.com przypomniał o trzech wypowiedziach Jarosława Kaczyńskiego krytykujących dopuszczenie Samoobrony do władzy, oraz deklarujących niezakładanie koalicji z tą partią^[2]. 3 czerwca 2006 na II kongresie PiS został wybrany prezesem tej partii.

[edytuj] Prezes Rady Ministrów

7 lipca 2006 Kazimierz Marcinkiewicz poinformował komitet polityczny Prawa i Sprawiedliwości o zamiarze podania się do dymisji. Władze partii zarekomendowały Jarosława Kaczyńskiego na stanowisko premiera.

10 lipca prezydent Lech Kaczyński desygnował go na stanowisko Prezesa Rady Ministrów. Nowy premier powołał gabinet w ramach koalicji PiS-Samoobrona-LPR w składzie tożsamym z rządem Kazimierza Marcinkiewicza (wyłączywszy zmianę na stanowisku ministra finansów, na którym Pawła Wojciechowskiego zastąpił Stanisław Kluza). 14 lipca prezydent dokonał zaprzysiężenia Rady Ministrów, a 19 lipca Sejm udzielił nowemu rządowi wotum zaufania.

22 września 2006 zdymisjonował po raz pierwszy wicepremiera i ministra rolnictwa i rozwoju wsi Andrzeja Leppera i został pełniącym obowiązki szefa tego resortu do 16 października, czyli powrotu lidera Samoobrony do rządu.

26 kwietnia 2007 stanął na czele Komitetu Organizacyjnego EURO 2012. Na początku lipca tego roku odwołał ze składu rządu Andrzeja Leppera i Tomasza Lipca, a 8 sierpnia zdymisjonował szefa MSWiA Janusza Kaczmarka, desygnując na to stanowisko Władysława Stasiaka.

Jako premier odbył kilkanaście wizyt zagranicznych. Spotkał się z wieloma zagranicznymi przywódcami (z niektórymi kilkakrotnie). Razem z Lechem Kaczyńskim prowadził negocjacje z europejskimi przywódcami ws. traktatu lizbońskiego.

[edytuj] Po wyborach 2007

Był liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w wyborach do Sejmu VI kadencji w okręgu warszawskim. W głosowaniu, które odbyło się 21 października uzyskał 273 684 głosów^[3] i uzyskał mandat poselski. Był to drugi pod względem liczby głosów wynik w okręgu warszawskim – najwięcej głosów (534 241) otrzymał lider PO Donald Tusk.

5 listopada złożył w Pałacu Prezydenckim i w Sejmie dymisję z urzędu Prezesa Rady Ministrów, która tego samego dnia została przyjęta przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Rada Ministrów pod jego kierownictwem sprawowała obowiązki do 15 listopada 2007, tj. do zaprzysiężenia rządu Donalda Tuska. Mimo odejścia z funkcji premiera, zasiada nadal w RBN.

Mimo przegranej pozostał prezesem PiS i faktycznym liderem opozycji, co potwierdził kongres partii na początku 2008.

[edytuj] Kontrowersje

Ta sekcja wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w niej poprawić: usunąć sekcję "kontrowersje" i zintegrować z główną częścią hasła, usunąć powtórzenia w stylu "kontrowersje budzi". Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Jarosław Kaczyński obiecał przez wyborami parlamentarnymi w 2005 ujawnienie zawartości teczki założonej mu przez SB, czego dokonał 11 miesięcy później^{[potrzebne źródło]}. Dwie znajdujące się w niej deklaracje lojalności stały się przedmiotem śledztwa w sprawie ich sfałszowania. W sprawie tej podejrzanym jest pułkownik Jan Lesiak, który nie zaprzecza tym zarzutom, jednak kwestia ta była przedmiotem osobnego dochodzenia prokuratorskiego^[4] które, zostało umorzone z powodu przedawnienia karalności przestępstwa^[5].

Krytycy zarzucali mu niekonsekwencję, gdy twierdził, że dokumentacja SB w sprawie tajnych współpracowników jest w pełni wiarygodna, a z drugiej strony twierdził, że lojalka w jego teczce oraz teczka Zyty Gilowskiej z rządu Kazimierza Marcinkiewicza nie są autentyczne. Na ten zarzut odpowiadał, że jego lojalka została sfałszowana nie przez SB, ale dopiero po 1989 w ramach tzw. rzekomej "akcji inwigilacji prawicy". Po raz pierwszy o jego rzekomej lojalce poinformował tygodnik "Nie" ("Figurant JAR", nr 22/1993), który później sam stwierdził, że lojalka była sfałszowana.

Wypowiedzi Jarosława Kaczyńskiego, podczas wiecu poparcia dla PiS w Stoczni Gdańskiej z 1 października 2006 zostały uznane przez wielu za kontrowersyjne i obraźliwe. Premier przyrównał przeciwników rządu do funkcjonariuszy ZOMO, którzy w czasach PRL tłumili protesty robotników. Sygnatariusze porozumień sierpniowych, w tym między innymi Lech Wałęsa, wystosowali otwarty list, w którym napisali: Niech Pan cofnie to oskarżenie, wycofa się ze słów, które ranią wielu Polaków^[6].

Kontrowersje budzi też udział Jarosława Kaczyńskiego w funkcjonowaniu powstałej w 1990 spółki "Telegraf". W skład jej władz wchodzili m.in. Jarosław i Lech Kaczyńscy, Maciej Zalewski, Andrzej Urbański, Krzysztof Czabański. Kapitał zakładowy spółki, wynoszący 250 mln zł, został w ciągu 10 miesięcy pomnożony 144 razy. W 1991 Jarosław Kaczyński zbył akcje spółki na rzecz Macieja Zalewskiego, który w 2002 został skazany na karę 3,5 roku pozbawienia wolności za przyjęcie od Bogusława Bagsika i Andrzeja Gąsiorowskiego ze spółki "Art-B" 17 mld starych zł i żądanie kolejnych 40 mld starych zł na zakup akcji "Telegrafu". Ponadto od 13 lat toczy się proces dwóch pracownic BPH oskarżonych o spowodowanie strat w majątku tego banku. Chodzi o niespłaconą przez "Telegraf" pożyczkę 40 mld starych zł, którą zaciągnął Jarosław Kaczyński^[7].

W październiku 2007 Julia Pitera publicznie zarzuciła Jarosławowi Kaczyńskiemu, że w 2005 próbował on szantażem skłonić ją do głosowania za udzieleniem absolutorium jego bratu, Lechowi, pełniącemu wówczas funkcję prezydenta Warszawy^[8].

[edytuj] Życie prywatne

Jarosław Kaczyński jest synem Rajmunda (inżyniera, uczestnika powstania warszawskiego) i Jadwigi z Jasiewiczów (filologa polskiego, pracownika PAN). Jest kawalerem, od urodzenia mieszka z matką na warszawskim Żoliborzu.

W 1962 razem z bratem bliźniakiem Lechem zagrali role Jacka i Placka w ekranizacji powieści Kornela Makuszyńskiego O dwóch takich, co ukradli księżyc.

[edytuj] Wywód przodków

4. Aleksander Kaczyński (urzędnik kolejowy)
			2. Rajmund Kaczyński (inżynier)
5. Franciszka ze Świątkowskich (śpiewaczka)
						1. Jarosław Kaczyński
6. Aleksander Jasiewicz (inżynier budownictwa)
			3. Jadwiga Jasiewicz (filolog polski)
7. Stefania z Szydłowskich primo voto Fyuth

[edytuj] Nagrody i wyróżnienia

• Nagroda Gazety Polskiej za rok 2004.
• Człowiek Roku tygodnika Wprost 2005.
• Tytuł Człowieka Roku 2005 od Federacji Regionalnych Związków Gmin i Powiatów RP (wspólnie z D. Tuskiem).

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Epizodem w mojej politycznej działalności był krótkotrwały udział w latach 1982-1983 w Ruchu Młodej Polski. Współpracowałem wtedy z Tomaszem Wołkiem, Janem Dworakiem i wielu innymi przedstawicielami tego środowiska, cyt. za: "O dwóch takich... Alfabet braci Kaczyńskich" (rozmawiali Michał Karnowski i Piotr Zaremba), Kraków 2006, s. 145
2. ↑ Akcja koalicja www.spieprzajdziadu.com
3. ↑ Serwis PKW – Wybory 2007
4. ↑ "Gazeta Wyborcza" z 27 października 2006
5. ↑ "Gazeta Wyborcza" z 7 marca 2008
6. ↑ Kto jest tam, gdzie stało ZOMO, portal gazeta.pl
7. ↑ http://www.trybuna.com.pl/n_show.php?code=2006121202 Milczanowski: Telegraf umorzono niesłusznie! Trybuna on-line
8. ↑ Agnieszka Kublik, knysz, fus. "Pitera: Zarzucam Kaczyńskiemu szantaż!", 2007-10-18 [dostęp 2007-10-18] (polski).

[edytuj] Zobacz też

• tzw. "układ"
• rząd Jarosława Kaczyńskiego
• Wizyty zagraniczne premiera Jarosława Kaczyńskiego
• kaczyzm
• IV Rzeczpospolita
• senatorowie I kadencji 1989-1991
• posłowie I kadencji 1991-1993
• posłowie III kadencji 1997-2001
• posłowie IV kadencji 2001-2005
• posłowie V kadencji 2005-2007
• posłowie VI kadencji od 2007
• O dwóch takich, co ukradli księżyc

[edytuj] Bibliografia

• Odwrotna strona medalu. Z Jarosławem Kaczyńskim rozmawia Teresa Bochwic, Oficyna Wydawnicza "Most", Wydawnictwo Verba, Warszawa 1991, 152 s. ISBN 83-85061-18-5.
• Jacek Kurski, Piotr Semka – Lewy czerwcowy. Mówią: Kaczyński, Macierewicz, Parys, Glapiński, Kostrzewa-Zorbas, Editions Spotkania, Warszawa 1993, 256 s. ISBN 83-85195-88-2.
• Czas na zmiany. Z Jarosławem Kaczyńskim rozmawiają Michał Bichniewicz i Piotr Rudnicki, Editions Spotkania, Warszawa 1993, 192 s. ISBN 83-85195-99-8.
• Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-89 (red. nacz. Jan Skórzyński), tom 1, wyd. Ośrodek Karta, Warszawa 2000, s. 139-140 (Andrzej Talaga). ISBN 83-88288-65-2.
• O dwóch takich... Alfabet braci Kaczyńskich. Rozmawiali Michał Karnowski i Piotr Zaremba, Wydawnictwo M, Kraków 2006, s. 300. ISBN 83-7221-789-0.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona sejmowa posła VI kadencji
• Exposé Premiera Jarosława Kaczyńskiego z 19 lipca 2006
• Juliusz Ćwieluch, "Jarosław Pierwszy", Przekrój 3 listopada 2005