Konklawe 1404

Z Wikipedii

Konklawe 10-17 X 1404 – konklawe okresu Wielkiej Schizmy, w wyniku którego Innocenty VII został trzecim z kolei papieżem rzymskiej obediencji.

Spis treści 1 Śmierć Bonifacego IX 2 Lista uczestników 2.1 Nieobecni 3 Wybór Innocentego VII 4 Przypisy 5 Źródła

[edytuj] Śmierć Bonifacego IX

Papież Bonifacy IX zmarł 1 października 1404. W trakcie 15 lat swojego pontyfikatu zdołał częściowo przywrócić papiestwu nadszarpnięty autorytet, nie udało mu się jednak doprowadzić do zakończenia schizmy, częściowo dlatego, że w jego wersji miało ono polegać na uznaniu przez awiniońskiego antypapieża (najpierw Klemensa VII, potem Benedykta XIII) jego władzy w zamian za łaskę dla niego i jego kardynałów. Podobnie jak w 1389 po śmierci rzymskiego papieża Urbana VI oraz w 1394 po śmierci „awiniończyka” Klemensa VII odzywały się głosy, aby odstąpić od wyboru i zaczekać na śmierć rywala lub wręcz uznać jego władzę (zwolennikiem takiego rozwiązania był np. "rzymski" kardynał Ludovico Fieschi). Mimo to kardynałowie Bonifacego IX szybko przystąpili do konklawe.

[edytuj] Lista uczestników

Rzymska obediencja kolegium kardynalskiego w październiku 1404 liczyła zaledwie 12 kardynałów. 9 z nich wzięło udział w konklawe:

• Francesco Carbone (nominacja kardynalska: 17 grudnia 1384) - kardynał-biskup Sabiny; dziekan Św. Kolegium Kardynałów; wielki penitencjariusz; archiprezbiter Bazyliki Laterańskiej; opat komendatoryjny Farfa; protektor zakonu franciszkanów

• Angelo Acciaioli (17 grudnia 1384) - kardynał-biskup Ostia e Velletri; subdziekan Św. Kolegium Kardynałów; wicekanclerz Św. Kościoła Rzymskiego; archidiakon Exeter i Canterbury

• Angelo d'Anna de Sommariva (17 grudnia 1384) - kardynał-prezbiter S. Pudenziana

• Enrico Minutoli (18 grudnia 1389) - kardynał-prezbiter S. Anastasia; archiprezbiter Bazyliki Liberiańskiej

• Cosimo Gentile Migliorati (18 grudnia 1389) - kardynał-prezbiter S. Croce in Gerusalemme; kamerling Św. Kościoła Rzymskiego

• Cristoforo Maroni (18 grudnia 1389) - kardynał-prezbiter S. Ciriaco; archiprezbiter Bazyliki Watykańskiej

• Antonio Caetani (27 lutego 1402) - kardynał-prezbiter S. Cecilia

• Landolfo Maramaldo (21 grudnia 1381) - kardynał-diakon S. Nicola in Carcere Tulliano

• Rinaldo Brancaccio (17 grudnia 1384) - kardynał-diakon SS. Vito e Modesto

Wszyscy elektorzy byli Włochami. Pięciu z nich mianował Urban VI, czterech Bonifacy IX.

[edytuj] Nieobecni

Trzech kardynałów (Węgier i dwóch Włochów) nie uczestniczyło w konklawe:

• Bálint Alsáni (17 grudnia 1384) - kardynał-prezbiter S. Sabina; protoprezbiter Św. Kolegium Kardynałów; administrator diecezji Pecz

• Ludovico Fieschi (17 grudnia 1384) - kardynał-diakon S. Adriano; protodiakon Św. Kolegium Kardynałów; administrator diecezji Vercelli

• Baldassare Cossa (27 lutego 1402) - kardynał-diakon S. Eustachio; legat w Romanii; archidiakon Bolonii

Alsáni i Fieschi zostali mianowani przez Urbana VI, natomiast Cossa - przez Bonifacego IX.

[edytuj] Wybór Innocentego VII

Konklawe rozpoczęło się 10 października na Watykanie. Na początku kardynałowie podpisali kapitulację wyborczą, która zobowiązywała elekta do podjęcia wszelkich działań, łącznie z abdykacją, na rzecz zakończenia schizmy. Po tygodniu obrad 17 października jednogłośnie wybrano na papieża 68-letniego Cosimo Gentile Miglioratiego, który przybrał imię Innocenty VII i 11 listopada został koronowany przez protodiakona Landolfo Maramaldo^[1]. Wbrew swym obietnicom, nowy papież zaraz po elekcji odrzucił pojednawcze gesty Benedykta XIII i w ciągu dwóch lat swojego pontyfikatu nie podjął żadnych realnych działań w celu przezwyciężenia schizmy.

Przypisy

[edytuj] Źródła

• Salvador Miranda: Lista uczestników konklawe 1404
• Konklawe 1404 (opis w jęz. niemieckim)