Kornel Morawiecki

Z Wikipedii

Kornel Morawiecki

Kornel Morawiecki (ur. 3 maja 1941 w Warszawie) – założyciel i przewodniczący Solidarności Walczącej, z wykształcenia fizyk-teoretyk.

Syn Michała i Jadwigi z Szumańskich. Maturę zdał w wieku 17 lat w gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie w 1958 r. Studia wyższe ukończył na wydziale fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego w roku 1963. Doktorat pod kierunkiem prof. Jana Rzewuskiego z kwantowej teorii pola – 1970 r. Pracownik naukowy na Uniwersytecie Wrocławskim, początkowo w Instytucie Fizyki, następnie Matematyki. Od 1973 r. pracownik naukowy Politechniki Wrocławskiej.

W 1968 r. uczestniczył w fali strajków studenckich.

Po stłumieniu protestów studenckich wspólnie z Jerzym Petryniakiem, Zdzisławem Ojrzyńskim, Piotrem Plenkiewiczem, Ryszardem Trąbskim wydrukował i kolportował ulotki potępiające ówczesne władze komunistyczne za represje wobec protestujących studentów.

W podobnym, nieco rozszerzonym zespole wydawał ulotki przeciwko tzw. interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w sierpniu 1968, a następnie przeciwko stłumieniu przez władze protestów robotniczych na Wybrzeżu w 1970.

W 1979 r. związał się od drugiego numeru z wydawanym we Wrocławiu niezależnym periodykiem "Biuletyn Dolnośląski" – od powstania drukowanym poza cenzurą w zakonspirowanych drukarniach.

Wraz z grupą przyjaciół (Jerzy Petryniak, Zbigniew Oziewicz, Janusz Goryl, Zbigniew Duszak, Włodzimierz Winciorek, Garet Sobczyk – Amerykanin) witał Papieża Jana Pawła II w Warszawie, Częstochowie i Krakowie podczas pierwszej pielgrzymki w Polsce, białoczerwonym transparentem z napisem: "Wiara i Niepodległość".

W czasie fali sierpniowych strajków 1980, które poprzedziły powstanie NSZZ "Solidarność" aktywnie wraz z "Biuletynem Dolnośląskim" włączył się w organizowanie strajków we Wrocławiu. Była to jedyna zorganizowana grupa opozycyjna inicjująca i wspierająca protesty we Wrocławiu.

W okresie tzw. "pierwszej" Solidarności przygotowywał i drukował wraz z Mikołajem Iwanowem i zespołem "Biuletynu Dolnośląskiego" odezwy po rosyjsku do żołnierzy sowieckich stacjonujących w Polsce, za co został aresztowany i sądzony. Był to pierwszy tego typu proces polityczny w PRL.

Delegat na I Krajowy Zjazd "Solidarności" z Regionu Dolny Śląsk. Inicjator i jeden z głównych autorów uchwalonego przez I Krajowy Zjazd Solidarności "Posłania do narodów Związku Radzieckiego i krajów Europy Wschodniej".

W momencie wprowadzenia stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. uniknął aresztowania, ponieważ przewoził wieczorem sprzęt poligraficzny dla konspiracyjnej drukarni "Biuletynu Dolnośląskiego". Natychmiast z zespołem "Biuletynu Dolnośląskiego" zszedł do podziemia i korzystając z zakonspirowanej struktury rozpoczął działalność poligraficzną. Pierwszy numer podziemnego pisma w stanie wojennym w Polsce – "Z dnia na dzień" był drukowany w nocy z 13 na 14 grudnia i został kolportowany już rano 14 grudnia we Wrocławiu.

Wydawca prasy i wydawnictw Regionalnego Komitetu Strajkowego "Solidarność" we Wrocławiu, upoważniony przez ówczesnego przewodniczącego regionu Władysława Frasyniuka do wydawania i podpisywania oświadczeń w imieniu RKS.

Na przełomie maja i czerwca 1982 r. m.in. wspólnie z Pawłem Falickim założył "Organizację Solidarność Walczącą", która była unikalną polityczną organizacją opozycyjną w Polsce oraz krajach bloku sowieckiego, ponieważ od momentu powstania (czerwiec 1982 r.) jako jedyna w swoim programie głosiła upadek komunizmu, niepodległość Polski i innych narodów zniewolonych przez komunizm, niepodległość republik sowieckich, zjednoczenie Niemiec przy zachowaniu narzuconych jałtańskim porządkiem granic powojennych.

9 listopada 1987 – po 6 latach konspiracyjnej działalności podziemnej został zatrzymany przez Służbę Bezpieczeństwa we Wrocławiu. W wyniku jego aresztowania nie wpadło żadne mieszkanie, w którym się ukrywał, ani archiwa SW. Natychmiast został przetransportowany helikopterem do Warszawy (SB obawiała się próby odbicia) i osadzony w areszcie na Rakowieckiej. W wyniku gry operacyjnej SB został zmuszony 30 kwietnia 1988 r. szantażem moralnym do wyjazdu wraz z Andrzejem Kołodziejem do Włoch. Po trzech dniach podczas próby powrotu został deportowany z lotniska w Warszawie do Wiednia bez prawa powrotu.

Powrócił konspiracyjnie do kraju 30 sierpnia 1988 r.

Zgłosił swą kandydaturę w wyborach prezydenckich w 1990 r., nie udało mu się jednak zebrać wymaganych 100 tys. podpisów. W czasie telewizyjnej kampanii wyborczej wywrócił przed kamerami telewizyjnymi okrągły stół.

Za działalność na rzecz niepodległości Polski decyzją londyńskiego rządu RP na uchodźstwie odznaczony przez prezydenta Sabbata Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W czerwcu 2007 odmówił przyjęcia z rąk prezydenta Rzeczypospolitej proponowanego mu w 25-lecie powstania "Solidarności Walczącej" Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski, uznając, że reprezentowanej przez niego organizacji należy się najwyższe polskie odznaczenie - Order Orła Białego.

Aktualnie pracownik dydaktyczny Instytutu Matematyki Politechniki Wrocławskiej – prowadzi zajęcia ze studentami.