Księstwa Wierchowskie

Z Wikipedii

Księstwa Wierchowskie (ros. Верховские княжества) – historyczne określenie 12 księstw ruskich, położonych w dorzeczu górnej Oki i stanowiących przedmiot sporu pomiędzy Wielkim Księstwem Litewskim i Wielkim Księstwem Moskiewskim na przełomie XV i XVI wieku.

Powstały w wyniku postępującej dezintegracji Księstwa Siewierskiego, wywołanej najazdem Mongołów na Ruś Kijowską w połowie XIII wieku. Po ustąpieniu Mongołów, od końca XIV wieku poszczególni kniaziowie wierchowscy zmuszeni zostali do płacenia trybutu Wielkiemu Księstwu Litewskiemu. Pod koniec XV wieku nastąpiło masowe przechodzenie książąt wierchowskich na stronę Wielkiego Księstwa Moskiewskiego (tzw. otjezdy), poparte moskiewską interwencją zbrojną i potwierdzone w 1503 zrzeczeniem się tych ziem przez Litwę.

[edytuj] Lista księstw

• Bielew - siedziba kniaziów Bielewskich
• Nowosil i Odojew - siedziby kniaziów Odojewskich
• Worotyńsk - ośrodek dóbr kniaziów Worotyńskich
• Mosalsk - siedziba książąt Massalskich
• Zwienigorod - siedziba kniaziów Zwienigorodskich i Nozdrewatych
• Karaczew - siedziba kniaziów Chotietowskich
• Kozielsk i Peremyszl - siedziba rodu Gorczakow
• Tarusa i Mieszczowsk - siedziba kniaziów Mezeckich
• Bariatino - ośrodek kniaziów Bariatyńskich
• Oboleńsk - siedziba książąt Oboleńskich
• Lubuck
• Mceńsk

[edytuj] Bibliografia

• Lubawski M.K. Regional Division and Local Administration in the Lithuanian-Russian State. Moscow, 1892.
• Bazilewicz K.V. Foreign Affairs of the Russian Centralized State. Moscow, 1952.