Z Wikipedii
Księstwo Halickie - od XI/XII w. państwo dzielnicowe w południowo-zachodniej Rusi.
Do końca XI wieku ziemie wołyńskie i podkarpackie tworzyły jednolitą jednostkę administracyjną, podległą księciu kijowskiemu. Jednak w 1084 na podkarpaciu tron książęcy zajęli samowolnie Ruryk, Wołodar i Wasylko Rościsławicz, synowie ksiecia tmutarakańskiego Rościsława Władymirowicza, wnuka Jarosława Mądrego. Przy poparciu miejscowych bojarów zdołali szybko umocnić się w Przemyślu, Zwenihorodzie i Trembowli, że po kilkakrotnych próbach ich wyparcia zjazd w Lubeczu potwierdził ich prawo do tych ziem jako ojcowizny. Po śmierci braci (Ruryk w 1094, Wasylko i Wołodar w 1124) spadkobiercy rozpoczęli wojnę o sukcesję, w której zwyciężył Wołodymyrko Wołodarowicz (zmarły w 1153). Był on faktycznym twórca księstwa halickiego. w 1141 przeniósł stolicę księstwa do Halicza.
W wojnie prowadzonej w latach 1149-1152 zdołał po raz kolejny odeprzeć atak księcia kijowskiego i jego sojuszników Węgrów.
Jego syn, Jarosław Ośmiomysł, uczynił z księstwa halickiego jedno z najsilniejszych księstw Rusi.
Od 1199 część Rusi Halicko-Wołyńskiej. W roku 1340/1341 w zamian za udzielone poparcie polityczne ze strony Polski i Węgier książę na wypadek bezpotomnej śmierci wyznaczył króla Kazimierza III Wielkiego swym następcą.
[edytuj] Poczet Władców
[edytuj] Dynastia Romanowiczów
[edytuj] Dynastia Piastów
[edytuj] Zobacz też:
To jest tylko zalążek artykułu historycznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.
