Lemma
Z Wikipedii
W lingwistyce lemma albo forma podstawowa jest kanoniczną formą leksemu, która używana jest do jego reprezentacji, np. w słowniku. Lemmą najczęściej zostaje najprostsza z dostępnych form. Lemmy mają szczególnie ważne znaczenie w językach ze złożonym systemem odmiany, np. polskim.
W wielu językach lemmą jest forma bezokolicznika (francuski aller, niemiecki gehen). Język angielski może używać zarówno form bare infinitive (go) albo full infinitive (to go). W łacinie i grece najczęściej wykorzystywana jest pierwsza osoba liczby pojedynczej w czasie teraźniejszym, jednakże okazjonalnie pojawiają się również bezokoliczniki. W arabskim, który nie posiada bezokoliczników, najprostszą z form posiada trzecia osoba liczby pojedynczej czasu przeszłego i to ją można spotkać w słownikach.
W języku polskim za lemmy poszczególnych części mowy służą:
- czasownik - forma bezokolicznika (mieszkać)
- rzeczownik - mianownik w liczbie pojedynczej (dom)
- przymiotnik - mianownik w liczbie pojedynczej rodzaju męskiego w stopniu równym (niski)
- przysłówek - stopień równy (wolno)
- liczebnik i zaimek - odpowiednie cechy części mowy, od których wywodzi się dany typ liczebnika/zaimka (mój, jeden)