Leon Loria
Z Wikipedii
Leon Loria (ur. 5 listopada 1883 w Warszawie, zm. 1932 w Zakopanem) – polski taternik, prawnik, narciarz i lotnik.
Leon Loria po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1913 roku obronił doktorat i został koncyptem adwokackim w Nowym Targu.
[edytuj] Działalność górska
W latach 1909-1914 dokonał wielu pierwszych wejść w Tatrach, głównie z Mariuszem Zaruskim, Henrykiem Bednarskim, Józefem Lesieckim oraz Stanisławem Zdybem. 23 lipca 1910 roku zdobył z nimi południową ścianę Zamarłej Turni.
Zaliczył również pierwsze zimowe wejścia na takie szczyty jak: Mnich, Zadni Mnich, Mały Kozi Wierch, Wielka Buczynowa Turnia, Banówka, Rohacze, Salatyn. Leon Loria organizował wiele wypraw narciarskich. W latach 1911-1914 był prezesem klubu SN PTT. Brał udział w wielu trudnych wyprawach TOPR-u, w którym służył jako ratownik górski. Wyruszył między innymi w wyprawie po ciało Mieczysława Karłowicza pod Mały Kościelec).
[edytuj] Wojsko
Podczas pierwszej wojny światowej służył w Legionach Polskich. Był członkiem POW. W latach 1925-1930 był komendantem Głównego Portu Lotniczego na Polu Mokotowskim w Warszawie. Został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Niepodległości (pośmiertnie).
Leon Loria zmarł w 1932 roku w Zakopanem. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.