Leszek Moczulski
Z Wikipedii
| Leszek Moczulski | |
 |
|
| Data i miejsce urodzenia | 7 czerwca 1930 Warszawa |
| poseł II kadencji Sejmu | |
| Okres urzędowania | od 14 października 1993 do 19 października 1997 |
| Przynależność polityczna | Konfederacja Polski Niepodległej |
Leszek Moczulski, wł. Robert Leszek Moczulski (ur. 7 czerwca 1930 w Warszawie) – polski polityk, historyk, współzałożyciel Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, założyciel i przywódca ZINO oraz Konfederacji Polski Niepodległej, poseł na Sejm I i II kadencji.
Używał pseudonimów Lem, Leszek Karpatowicz, Natalia Naruszewicz, Rt., Robert Trzywdar.
Spis treści |
Życiorys
W latach 1947-1948 był członkiem Związku Walki Młodych. W 1948 należał do Związku Młodzieży Polskiej i Polskiej Partii Robotniczej, a w okresie 1948-1949 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, z której został usunięty[1].
W 1952 ukończył studia prawnicze, a w 1958 historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Był dziennikarzem w "Życiu Warszawy", "Dookoła Świata" i tygodniku "Stolica" (w latach 1961-1977). W 1972 opublikował książkę Wojna Polska 1939.
W 1977 organizował Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, którego był rzecznikiem (obok Andrzeja Czumy). Wielokrotnie aresztowany i więziony w czasach PRL. Łącznie przez około 6 lat pozostawał pozbawiony wolności jako więzień polityczny. W 1979 był założycielem KPN, którą kierował przez ponad 20 lat.
W 1989 bezskutecznie ubiegał się o wybór do Sejmu X kadencji w wyborach czerwcowych z okręgu Kraków-Podgórze. W 1990 wystartował w wyborach prezydenckich, zajmując ostatnie, 6. miejsce, zdobywając 411 516 głosów, czyli 2,50%. W latach 1991-1997 sprawował mandat posła na Sejm I i II kadencji, wybieranego w Krakowie z ramienia Konfederacji Polski Niepodległej. W Sejmie był autorem "rozszyfrowania" skrótu PZPR jako Płatni Zdrajcy, Pachołki Rosji.
W 1994 wraz z frakcją parlamentarną KPN organizował pomoc dla Czeczenii, był współzałożycielem Czeczeńskiego Ośrodka Informacyjnego. Po licznych rozłamach w partii i nieudanym akcesie do AWS wycofał się z aktywnej polityki. Bez powodzenia parokrotnie kandydował w kolejnych wyborach (w tym w 2004 do PE z listy Narodowego Komitetu Wyborczego Wyborców).
Lustracja
W 1992 został umieszczony na tzw. liście Macierewicza. Po uchwaleniu ustawy lustracyjnej w 1997 złożył wniosek do sądu o tzw. "samolustrację". Został uznany za tzw. "kłamcę lustracyjnego" przez sądy I i II instancji, jednak Sąd Najwyższy uchylił zapadłe orzeczenie do ponownego rozpoznania. W 2005 sąd lustracyjny I instancji po raz kolejny stwierdził, że Leszek Moczulski w latach 1969-1977 był agentem SB i otrzymywał za swoje donosy wynagrodzenie. Wyrok ten uprawomocnił 12 września 2006 sąd II instancji, odrzucając tezę lidera KPN, jakoby SB sfałszowała dokumenty w 1984. Jego kasacja została oddalona przez Sąd Najwyższy 17 kwietnia 2008[2].
Publikacje książkowe
- Moczulski Leszek, Geopolityka. Potęga w czasie i przestrzeni, Warszawa 2000
- Moczulski Leszek, Szpony czarnego orła, Wydawnictwo MON, Warszawa 1969
- Moczulski Leszek, Wojna Polska 1939, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1972
Przypisy
- ↑ Krzysztof Persak, Sprawa Henryka Hollanda, IPN, Warszawa 2006, ISBN 83-60464-06-5
- ↑ Sąd Najwyższy: Moczulski był agentem SB, portal gazeta.pl z 17 kwietnia 2008
