Liw
Z Wikipedii
Współrzędne: 52°23' N 21°57' E
| Liw | |||
|
|||
| Województwo | mazowieckie | ||
| Powiat | węgrowski | ||
| Gmina | Liw | ||
| Sołtys | Kalata Edward (Liw I), Wojtera Krystyna (Liw II) |
||
| Położenie | 52° 23' N 21° 57' E |
||
| Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności |
920 |
||
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
25 | ||
| Tablice rejestracyjne | WWE | ||
|
Położenie na mapie Polski
  Liw
|
|||
 Wieża zamku |
|||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||
| Strona internetowa wsi | |||
Liw – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie węgrowskim, w gminie Liw. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Liw leży w północnej części Obniżenia Węgrowskiego, nad rzeką Liwiec. Rzeka przepływająca przez miejscowość stanowi granicę dwóch historycznych dzielnic Podlasia i Mazowsza. Wieś jest obecnie ośrodkiem krajoznawczym i letniskiem dla mieszkańców pobliskiego Węgrowa, jak i innych okolic Mazowsza i Podlasia.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Nazwa miejscowości Liw pochodzi prawdopodobnie od słowa z języka Bałtów, oznaczającego bagna, teren bagienny. Oddaje ona charakter historyczny tego miejsca, gdyż pierwotnie osadę otaczały rozlewiska rzeki Liwiec.
Pierwotnie gród obronny, strzegący przeprawy przez rzekę oraz wschodnich granic Mazowsza, znajdował się na południe od dzisiejszego Liwa w miejscowości Grodzisk. W XIII w. przeniesiony on został bardziej na północ w miejsce dzisiejszego zamku. Pierwsza wzmianka pisana o Liwie pochodzi z dokumentów książęcych Bolesława II z 1304 r. i dokumentu księcia czerskiego Siemowita III wystawionego w 1335 r. Był to jeden z głównych punktów obronnych tego księstwa oraz siedziba kasztelanii. Bliskość granicy z Wielkim Księstwem Litewskim oraz przebiegający tędy trakt na Ruś sprzyjał rozwojowi handlu i osadnictwa. Osada przygrodowa bardzo szybko rozwinęła się w organizm miejski. Jednak prawa miejskie Liw uzyskał dopiero ok. 1421 r., co było związane z wybudowaniem w miejscowości zamku książęcego oraz ustanowieniem go stolicą ziemi liwskiej. Istnieją jednak przypuszczenia, że lokacja na prawie chełmińskim mogła się odbyć znacznie wcześniej, w II poł. XIV w. Wraz ze wzrostem miasta rozrosło się również przedmieście, które w latach 1453-1789 było odrębnym miastem pod nazwą Liw Nowy. Liw Stary otrzymał odnowione prawo miejskie w 1453 r. od księcia Bolesława IV.
Po śmierci księcia mazowieckiego Konrada III Rudego (zm. 1503) ziemia liwska znalazła się w oprawie wdowiej księżnej Anny Radziwiłłówny (zm. 1522), a później stała się własnością jej córki, ostatniej przedstawicielki Piastów Mazowieckich Anny Mazowieckiej (zm. 1557). W 1526 r. zmarł ostatni książę mazowiecki Janusz III i Mazowsze zostało inkorporowane do Korony. Precedens sprawił jednak, że zarówno Liw jak i okalające go terytorium na krótki okres stały się udzielnym księstwem. Spór o majątek między Zygmuntem I Starym i Anną Mazowiecką toczył się do 1537 r. Miasto i zamek Liw w tym czasie były kilkakrotnie oblegane przez wojska królewskie.
Po objęciu władzy przez starostę koronnego rozpoczął się dalszy rozwój miasta. W I Rzeczypospolitej Liw korzystał wciąż z położenia geograficznego na styku dwóch państw – Korony i Litwy. Odbywały się tu sądy ziemskie i grodzkie. Kościół parafialny św. Jana Chrzciciela w Liwie był salą obrad sejmiku ziemskiego. Pod koniec XVI i na początku XVII w. był tutaj duży ośrodek rzemieślniczy i handlu zbożem, na przeprawie przez rzekę zorganizowano komorę celną, raz w tygodniu były targi, a trzy razy do roku jarmarki. W 1572 r. Liw był typowany jako jedno z miast, w którym mogłaby odbywać się elekcja królów polskich. XVII wiek przyniósł jednak również upadek gospodarczy miasta. Przede wszystkim przyczynił się do tego rozwój Węgrowa na drugim brzegu rzeki oraz wojny prowadzone przez Rzeczpospolitą z państwami ościennymi. Duże znaczenie dla upadku miasta miała ogólnoeuropejska sytuacja gospodarcza na rynku zboża. Miasto wyludniło się podczas potopu szwedzkiego. W latach 1631 i 1652 wybuchła w mieście zaraza. Zostało spalone w 1657 r. przez wojska księcia siedmiogrodzkiego. Kolejne pożary z 1700 i 1703 r. wywołali Szwedzi, którzy również zburzyli zamek i większość zabudowy. W 1762 r. w zatargu władz miejskich z kościołem o dziesięcinę nałożono na miasto ekskomunikę.
Po 1795 r. Liw znalazł się pod zaborem austriackim i został kolejny raz ograbiony. Zlikwidowano wówczas ziemię liwską i zdegradowano zupełnie rolę miasteczka, gdyż stolicą cyrkułu stały się Siedlce. Od 1807 r. Liw był w granicach Księstwa Warszawskiego i wszedł w skład powiatu węgrowskiego w departamencie siedleckim. W tym czasie bardziej już przypominał dużą wieś niż miasto. Od 1815 r. należał do Królestwa Polskiego. Podczas powstania listopadowego pod Liwem na początku 1831 r. rozegrała się bitwa wojsk polskich z wojskami rosyjskimi, której celem było odparcie próby przedarcia się Rosjan przez most na Liwcu i osłonięcie Warszawy przed kontruderzeniem gen. Dybicza. W 1866 r. ukazem carskim za udział mieszkańców Liwu w powstaniu styczniowym władze rosyjskie odebrały mu prawa miejskie. Od tej pory miejscowość była już tylko wsią sąsiadującą z większym organizmem miejskim, jakim jest Węgrów.
[edytuj] Zabytki
- wczesnośredniowieczne grodzisko z XI w. w miejscowości Grodzisk
- ruiny gotyckiego zamku obronnego książąt mazowieckich wzniesionego przed 1429 r. Później gruntownie przebudowanego w XVI i XVII w., zniszczonego podczas potopu i wojny północnej. Zachowała się jedynie wieża bramna, część murów okalających i fundamenty Domu Dużego.
- dwór kancelarii starostwa z 1782 r. wzniesiony na miejscu zamkowego Domu Mniejszego. Obecnie siedziba muzeum.
- kościół parafialny św. Leonarda wzniesiony w stylu neogotyckim w latach 1905-1907 według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego
- kilka drewnianych domów i gospodarczych zabudowań wiejskich z XIX i pocz. XX w.
[edytuj] Ciekawostki
- Z uwagi na to iż do 1789 r. Liw stanowił dwa miasta: Liw Stary i Liw Nowy. W tradycji mieszkańców wsi przetrwał zwyczaj wyboru dwóch sołtysów. Osobno dla Liwu Starego i Liwu Nowego.
- W latach 1610-1624 proboszczem w Liwie był kapelan królewski i spowiednik królowej Konstancji Habsburżanki, Paweł Giza
- W latach 1626-1648 proboszczem w Liwie był wychowawca dzieci króla Zygmunta III Wazy, Aleksander Jan Alancy
- W latach 1784-1791 proboszczem w Liwie był Jan Paweł Woronicz
- Nietypowy jest sposób wymawiania przez mieszkańców Liwu i okolic nazwy tej miejscowości. Nikt z mieszkańców wsi nie używa formy dopełniacza Liwu tylko Liwa. Ten sposób wymawiania jest dosyć szeroko znany i jest to kwestia poruszana przez jednego z profesorów na Uniwersytecie Warszawskim podczas wykładów na temat języka polskiego. Ta wymowa lokalna jest usankcjonowana historycznie, choćby przez jeden z najbardziej znanych (już od XIV wieku) herbów polskich Doliwa - od zawołania do Liwa!.[1]
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Przypisy
- ↑ zob. legendę herbową związana z dziejami zamku w Liwie, Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, Lipsk 1840.
