Louisa Adams

Z Wikipedii

Louisa Catherine Johnson Adams (ur. 12 lutego 1775 w Londynie, Anglia; zm. 15 maja 1852 w Waszyngtonie), żona prezydenta Stanów Zjednoczonych Johna Quincy Adamsa i pierwsza dama USA od 4 marca 1825 do 3 marca 1829.

Była córką angielki Catherine Nuth i Amerykanina Joshua Johnsona. Louisa Johnson była jedyną pierwszą damą USA, która nie urodziła się w Stanach. Była synową drugiego prezydenta Stanów Zjednoczonych Johna Adamsa.

Louisa Johnson i John Quincy Adams spotkali się po raz pierwszy w 1794 w Londynie. Trzy lata później pobrali się w Londynie w anglikańskim kościele. Louisa Adams pierwszy raz była w USA w 1801 roku.

Spis treści 1 Życie 1.1 Małżeństwo 1.2 Pierwsza dama USA 1.3 Życie po opuszczeniu Białego Domu

[edytuj] Życie

[edytuj] Małżeństwo

Luisa Johnson urodziła się w Londynie jako jedna z siedmiu córek amerykańskiego konsula Joshuy Johnsona, żonatego z Angielką. W wieku 26 lat po raz pierwszy odwiedziła Stany Zjednoczone. W wieku 18 lat została zaręczona ze starszym o 10 lat Johnem Quincym Adamsem. Wzięli ślub w 1797 roku, gdy jego ojciec był prezydentem. W owych czasach nepotyzm odgrywał dużą rolę w polityce. Prezydent mianował swego syna na stanowisko posła w Berlinie.

Wszystko wskazuje, że młoda żona posła Adamsa zdobyła powodzenie w kręgach dyplomatycznych. Nie wydaje się to dziwne: Louisa była przecież córką konsula i dorastała w środowisku dyplomatów. Płynnie mówiła po francusku i odebrała dobre wykształcenie. Londyńskie dzieciństwo sprawiło, że uzyskała kosmopolityczną perspektywę, która dała jej przygotowanie do obracania się w najlepszych kręgach towarzyskich na dworach Europy. Po zaprezentowaniu królowej Luizie berlińskie towarzystwo przyjęło Louisę z otwartymi ramionami. W Berlinie musiano ją uważać za ciekawą, nową postać; synową prezydenta przedstawiano czasem jako Jej Ekscelencję lub Księżniczkę.

Miodowy miesiąc skończył się w 1801 roku, gdy prezydent Adams przegrał wybory na swą drugą kadencję, porzucił politykę i osiadł w Massachusetts. John wrócił do domu, przywożąc ze sobą Louisę. Był to jej pierwszy pobyt w Stanach Zjednoczonych. Można ją dosłownie nazwać obca we własnym kraju. Sytuacja przedstawiała się w dodatku o tyle trudniej, że młode małżeństwo, teraz już obdarzone dzieckiem, w oczekiwaniu na wybudowanie rezydencji w Bostonie zamieszkało z teściami. Nigdy nie kryjąca swojego zdania jako pierwsza dama Abigail Adams nie szczędziła synowej krytyk. Uważała Louisę za pretensjonalną, jej londyńskie maniery poczytując za snobizm. Najwyraźniej jednak były prezydent nie zgadzał się z żoną w tej kwestii i pokój w rodzinie został ocalony.

Rodzina wybranego w 1804 roku do senatu Johna Quincy'ego Adamsa dzieliła swój czas między Waszyngton a Boston. Choć to pierwsze miasto wciąż jeszcze nie wyszło poza wczesną fazę rozwoju, w okresach pomiędzy sesjami Senatu Louisa wolała pozostać w stolicy, zamiast wracać do Massachusetts. Jej mąż najchętniej przebywał z rodziną w Quincy. Te sprzeczne pragnienia powodowały napięcia między małżonkami, które jednak, choć pojawiały się wielokrotnie podczas ich trwającego 50 lat związku, nigdy nie osłabiły ich politycznego partnerstwa.

Gdy w 1816 roku Adams został mianowany przez Monroego sekretarzem stanu, Louisa w wielkim stylu zadebiutowała w politycznych kręgach Waszyngtonu. Karierę swego męża wspierała, udzielając się towarzysko. Co czwartek wydawała przyjęcia, które zasłynęły z elegancji i wyrafinowania, choć małżonkowie skarżyli się, że względy finansowe powstrzymują ich od urządzania rozrywek w stylu, o jakim marzyli.

Louisa była jednak kimś więcej niż tylko hojną gospodynią. W czasach, gdy prezydenta nominował Kongres, a wybierało kolegium elektorów prowadzenie gry w świecie polityków miało ogromne znaczenie. Kandydat potrzebował poparcia członków Kongresu, zaś potencjalnych sprzymierzeńców należało zdobywać osobiście. W 1824 roku, gdy w szranki stanęło czterech kandydatów, to Louisa zajęła się prowadzeniem kampanii swego męża.

Zaangażowała się w działalność polityczną już w okresie, gdy John był sekretarzem stanu. W waszyngtońskim sezonie towarzyskim, który towarzyszył sesjom Kongresu, nie zawiodła nigdy jako gospodyni czwartkowych przyjęć wieczornych, podczas których serwowała gościom wyborne dania i najlepszą rozrywkę. W okresie tuz przed wyborami podejmowała obiadami 68 członków Kongresu. Po wizycie w Filadelfii, gdzie rozmawiała z politykami o prezydenturze Monroego oraz szansach swego męża na objęcie tego stanowiska, przekonała Johna, by w ramach kampanii odwiedził to miasto i zadbał o poparcie wśród jego mieszkańców. Pragnąc na bieżąco śledzić sytuację, przysłuchiwała się dyskusjom w Senacie, aż w końcu zaczęła mówić "moja kampania".

W wyborach 1824 roku w wyborczych szrankach starli się John Quincy Adams, Henry Clay, William Crawford i bohater wojenny Andrew Jackson. Louisa Adams włożyła wiele wysiłku, by ujrzeć triumf swego męża. Wytrwałe zabiegi wokół ewentualnych sprzymierzeńców w Kongresie bez wątpienia się opłaciły. Inaczej niż Elizabeth Monroe, Louisa poświęciła wiele godzin na wizytowanie żon kongresmanów. Być może to właśnie w dużej mierze zadecydowało o zwycięstwie Adamsa. Podczas kampanii przedwyborczej bywały dni, gdy odwiedziła 25 domów.

Louisa tak pisała w swym dzienniku: To rzecz zrozumiała, że mężczyzna dość ambitny, by zostać prezydentem, musi najpierw sprawić, by jego żona odwiedzała żony członków Kongresu. W przeciwnym wypadku jest osobą całkowicie nieodpowiednią, by sprawować taki urząd. Słowa Louisy pozwalają dostrzec, jak kształtowała się współczesna koncepcja roli pierwszej damy.

[edytuj] Pierwsza dama USA

Jej aktywność polityczna nie ustała po ogłoszeniu wyników wyborów. Rozgoryczenie stronników Jacksona uczyniło cztery lata prezydentury Adamsa okresem nieustającej walki. Gdy Daily Telegraph, gazeta popierająca Jacksona, przypuścił atak na Adamsa za to, jakoby ten stręczył służącą swojej rodziny carowi Rosji podczas pobytu w 1809 roku w Sankt Petersburgu jako dyplomata, to właśnie Louisa odpowiadała na zarzuty. Aby szczegółowo i na piśmie odeprzeć oskarżenie, wybrała popularne pismo czytane przez kobiety, Mrs A. Colvin's Weekly Messenger. Louisa podjęła ofensywę, nazywając się córką "amerykańskiego republikańskiego kupca", zaś swego małżonka określając wzorem cnót, który został fałszywie oskarżony przez spiskujących przeciw niemu politycznych przeciwników.

Istnieje niewiele dowodów, że Louisa miała wpływ na politykę partyjną za prezydentury Adamsa, co może jednak wynikać z faktu, że dziedzictwo tego prezydenta jest dość skromne. Instynkt polityczny Louisy Adams kazał jej podejmować podróże do takich miast, jak Baltimore czy Filadelfia. Wizyty te utwierdziły ją w przekonaniu, że jej małżonek musi przeprowadzić aktywną kampanię, która zapewni mu reelekcję. Przygotowała szczegółowy plan podróży, obejmujący przystanki w celu spotkania się z lokalnymi politykami, których powinien sobie zjednać, aby poszerzyć swą bazę polityczną i przeciągnąć na swoją stronę takie stany jak Pensylwania, gdzie wyborcy głosują raz na jedną, raz na drugą partię. Mąż nie posłuchał jej rady.

Zdecydowane zwycięstwo Jacksona w wyborach w 1828 roku na tle sprawy niepopularnych ceł pozwala sądzić, że większość Amerykanów oceniała prezydenturę Adamsa jako niepowodzenie. Były prezydent powrócił do Massachusetts. W 1830 roku został wybrany do Kongresu i zyskał popularność jako pracodawca. W 1848 roku zmarł na skutek ataku serca, który powalił go podczas wystąpienia w Kongresie, gdy przemawiał, protestując przeciwko wojnie w Meksyku. Wielu historyków przypuszcza, że będąc pierwszą damą Louisa Adams cierpiała na depresję. Cytują zapiski oraz listy, w których uskarża się na samotne życie w Białym Domu i ciężar urzędowych obowiązków. Zanim jej mąż został prezydentem, pisała do jednego ze swych korespondentów, że nie ma ambicji, by pełnić ważne funkcje, gdyż jest świadoma, że związane z nimi ograniczenia stanowią rodzaj więzienia. Niektórzy autorzy sugerowali, że trwająca cztery lata kadencja mocno nadwyrężyła ich małżeństwo, i opisywali Adamsów jako parę ledwo zamieniającą ze sobą kilka słów, podczas posiłków zagłębiającą się w gazetach, zamiast prowadzić rozmowę.

Jakiekolwiek trudności spotykały ją w życiu prywatnym, w owym czasie Louisa trzymała je w tajemnicy przed światem. Została zapamiętana jako pełna wdzięku pierwsza dama, która spełniała społeczne oczekiwania i była cenną polityczną partnerką dla swego męża.

[edytuj] Życie po opuszczeniu Białego Domu

Po opuszczeniu Białego Domu Louisa stała sie rzeczniczką wyzwolenia kobiet. Korespondowała z działaczką ruchu praw kobiet Sarah Grimke i studiowała Stary Testament w poszukiwaniu wskazówek dotyczących prawdziwego znaczenia i roli kobiety. Jej odczytanie Biblii stoi w sprzeczności z panującym wówczas powszechnie poglądem, że Pismo Święte usprawiedliwia podległą pozycję kobiet. Mężczyzna może uciskać kobietę, pisała Louisa do Sarah Grimke, lecz "nie może umniejszyć jej w oczach Boga". Odkrywszy listy na temat wyzwolenia kobiet, napisane ręką nieżyjącej już teściowej, Louisa uznała je za prawdziwy skarb, który pozwolił jej spojrzeć z szacunkiem na postać Abigail Adams.

Choć doceniona tak późno, być może to twórczość teściowej, która wzbudziła tak wielkie zainteresowanie Louisy, zainspirowała ją do spisania wrażeń z jej podróży karetą z Sankt Petersburga do Paryża. Odbyła ją w czasach, gdy ślady wojen napoleońskich były wciąż jeszcze świeże. Choć swą opowieść spisała wiele dziesięcioleci później, oddaje ona w żywy sposób atmosferę niezwykłej przygody.

John Quincy Adams został wysłany do Paryża, dokąd pojechał, wyprzedzając ciężarną żonę i 6-letniego syna Charlesa. Louisa miała udać się w podróż w towarzystwie pokojówki i symbolicznej eskorty składającej się z rosyjskich żołnierzy. Tę trudną wyprawę opisała w książce pod tytułem "Opowieść o podróży z Rosji do Francji w roku 1815".

Karetę wyposażono w płozy i wypełniono częściami zapasowymi, tak że mogła poruszać się po pokrytych lodem drogach. Ledwie przejechali przez zamarzniętą Wisłę, gdy załamał się lód. Rosjanie z eskorty, przerażeni wkroczeniem na obszary podległe Francji, zdezerterowali, dowiedziawszy się, że Napoleon uciekł z miejsca swego wygnania na Elbie, i pozostawili Louisę samą pomiędzy bandami francuskich żołnierzy. Gromada Francuzów już wyciągała ją z karety, lecz Louisa uratowała się, krzycząc po francusku "Niech żyje Napoleon!". Napastnicy złagodnieli na chwilę, która wystarczyła jej, by wyjaśnić, że jest Amerykanką, nie Rosjanką, a wreszcie pozostawili ją w spokoju.

Była to przygoda jej życia. Podróż trwała wiele tygodni i przyniosła jej utrapienie, lecz we wspomnieniach musiała się wydawać Louisie czymś porywającym. Napisała, że powodem, dla którego postanowiła opublikować swoją relację, jest chęć rozprawienia się ze "zmyśloną słabością kobiecej głupoty". Jej pamiętnik przedstawia obraz niezależnej kobiety, która sama potrafi dać sobie radę podczas trudnej, a niekiedy niebezpiecznej wyprawy.

Louisa Adams była pierwszą, i jak na razie, jedyną urodzoną poza granicami Stanów Zjednoczonych pierwszą damą. Jej miejsce urodzenia polityczni przeciwnicy męża wykorzystywali jako argument przeciwko niej. Okazała się doskonałą organizatorką kampanii przedwyborczej. Gdyby nie ona John Quincy Adams być może nigdy nie zostałby prezydentem.