Ludwik Rydygier
Z Wikipedii
Ludwik Rydygier (ur. 21 sierpnia 1850 w Dusocinie, zm. 25 czerwca 1920 we Lwowie) – polski lekarz, chirurg, generał brygady Wojska Polskiego.
Urodził się jako syn właściciela majątku Dusocin koło Grudziądza w zaborze pruskim, Karola Riedigiera. Od najmłodszych lat jawnie demonstrował swoje polskie pochodzenie.
Wykształcenie rozpoczął w progimnazjum Collegium Marianum w Pelplinie, następnie w latach 1859-1861 uczył się w gimnazjum w Chojnicach, następnie w gimnazjum w Chełmnie, które ukończył w 1869 zdaniem matury. W latach 1869-1873 studiował medycynę na uniwersytecie w Greifswaldzie, gdzie zmienił nazwisko na Rydygier. Dyplom lekarza uzyskał 8 grudnia 1873 roku, a pracę doktorską obronił w lutym 1874 roku.
Po studiach przez krótki czas pracował w Szpitalu Najświętszej Marii Panny, ale wkrótce zajął się prowadzeniem prywatnej praktyki w Chełmnie. Tam też napisał wiele prac naukowych z chirurgii. Powrócił do Greifswaldu, a habilitację obronił w Jenie w 1878 roku, gdzie też został zatrudniony jako asystent kliniki chirurgii. W Chełmnie udało mu się otworzyć niewielką, ale nowoczesną klinikę.
W roku 1881 ubiegał się o katedrę chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, jednak Theodor Billroth przeforsował na to stanowisko swojego ucznia Jana Mikulicza-Radeckiego. Dopiero w roku 1887 został powołany na tę katedrę, gdy Mikulicz przeniósł się do Wrocławia. W 1897 został zaproszony na kierownika nowej katedry i kliniki chirurgii Uniwersytetu Lwowskiego.
Był jednym z najwybitniejszych ówczesnych polskich, a także światowych chirurgów. W roku 1880 pierwszy w Polsce, a drugi na świecie (opisał pierwszy) zabieg wycięcia odźwiernika z powodu raka żołądka, a 1881 pierwszy w świecie zabieg resekcji żołądka z powodu owrzodzenia. W 1884 wprowadził nową metodę chirurgicznego leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy za pomocą zespolenia żołądkowo-jelitowego. Rydygier był autorem (1900) oryginalnej metody usuwania gruczolaka gruczołu krokowego i wielu innych technik operacyjnych.
Był dziekanem Wydziału Lekarskiego i w latach 1901/1902 - rektorem Uniwersytetu Lwowskiego. Wychował wielu znakomitych chirurgów, przyszłych profesorów. W roku 1889 zorganizował pierwszy w Polsce zjazd chirurgiczny. Zjazdy te w 1921 dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich. Nie opuścił Lwowa, gdy zaproponowano mu przejście na Uniwersytet Karola w Pradze. Był wybitnym chirurgiem, odznaczył się jako świetny operator, inicjator nowych metod, utalentowany organizator. Niektóre wprowadzone przez niego metody operowania żołądka, raka odbytnicy, amputacji, kardiochirurgii, ortopedii, chirurgii plastycznej, urologii - są stosowane z powodzeniem do dziś.
W czasie I wojny kierował szpitalem wojskowym w Brnie. Po zakończeniu wojny natychmiast powrócił do Lwowa. Walczył w obronie Lwowa przed Ukraińcami w listopadzie 1918. Przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała podporucznika. W 1920 rozpoczął organizowanie szpitali wojskowych. Był szefem sanitarnym Okęgu Generalnego "Pomorze".
25 czerwca 1920 roku nagle zmarł. Został pochowany początkowo na cmentarzu Łyczakowskim a później w kwaterze dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.
Biografię Ludwika Rydygiera pt.: "Tajny Radca Dworu. Recz o profesorze Ludwiku Rydygierze" napisał w 2007 roku Stanisław Leśniewski. Wydawcą biografii jest IT PRESS w Grudziądzu.
[edytuj] Zobacz też
Uczniowie i współpracownicy Ludwika Rydygiera
- Tadeusz Bętkowski
- Jan Biziel
- Zdzisław Hordyński-Juchnowicz
- Tadeusz Ostrowski
- Stanisław Ruff
- Jan Zaorski
