Mahmud z Ghazni

Z Wikipedii

Mahmud z Ghazni (pers.: محمود غزنوی), znany również jako Yamin ad-Dawlah Mahmud, właściwie: Yamin ad-Dawlah Abd al-Qasim Mahmud Ibn Sebük Tigin (ur. 2 października 971, zm. 30 kwietnia 1030) - od 998 władca państwa Ghaznawidów; szerząc islam podbił północno-zachodnie Indie (Kaszmir i Pendżab).

Granice jego państwa rozciągały się od Morza Kaspijskiego do Gangesu i od Jeziora Aralskiego do pustyń Radźputany. Imperium to obejmowało zasięgiem współczesny Afganistan, większość obszaru współczesnego Iranu, część Pakistanu i północnych Indii.

Od kalifa abbasydzkiego otrzymał tytuł sułtana. Z miasta Ghazni uczynił stolicę, która jako centrum kulturalne i intelektualne rywalizowała z Bagdadem. Na jego dworze przebywali historyk Al-Biruni i poeta Ferdousi. Wspierał uczonych, założył kilka szkół wyższych, wybudował wspaniałe meczety i pałace.

W 1030 roku sułtan Mahmud zmarł w ukochanym mieście Ghazni w wyniku komplikacji zdrowotnych spowodowanych malarią, którą zaraził się podczas jednej z ostanich wypraw wojennych. Był uzdolnionym dowódcą i przywódcą. Po jego śmierci imperium przetrwało 157 lat. W wyniku rozpadu zachodnia część przypadła rozrastajacemu się sułtanatowi Seldżuków, a afgańscy Ghorydzi zajęli resztę. Muhammad Ghori w 1187 roku zajął ostatnią twierdzę gasnącego imperium.

Językiem urzędowym państwa Mahmuda z Ghazni był persko-afgański dialekt dari, zaś islam stał się główną religią tego regionu.