Maksymilian Tytus Huber
Z Wikipedii
Maksymilian Tytus Huber (ur. 4 stycznia 1872, zm. 9 grudnia 1950) – polski naukowiec, inżynier mechanik.
Szkołę średnią ukończył we Lwowie, następnie podjął studia na Wydziale Inżynierii Lwowskiej Szkoły Politechnicznej, ukończone w 1895. Jako wybitny inżynier został asystentem w Katedrze Budowy Dróg i Tuneli macierzystej uczelni. Odbył roczne studia uzupełniające na Uniwersytecie w Berlinie. Po powrocie obronił pracę doktorską z teorii sprężystości ciał stałych. Od 1908 był profesorem PLw. W czasie I wojny światowej służył w wojsku austriackim – bronił twierdzy Przemyśl. Po wojnie wrócił do pracy na Politechnice Lwowskiej. Był jej rektorem w latach 1922-1923. W 1928 opuścił Lwów i zamieszkał w Warszawie. Pracował jako kierownik Katedry Mechaniki Politechniki Warszawskiej. Po dramatycznych przeżyciach w okupowanej Warszawie (powstanie warszawskie) znalazł się w obozie przejściowym dla ludności Warszawy w Pruszkowie, a później w Zakopanem. W 1945 zamieszkał w Gdańsku i organizował Politechnikę Gdańską. Podjął się kierowania dwiema katedrami oraz urządzenia laboratorium wytrzymałości i mechaniki. W 1949 zamieszkał w Krakowie i przyjął funkcję kierownika specjalnie dla niego utworzonej Katedry Wyższych Zagadnień Mechaniki w AGH.
Położył również wielkie zasługi dla rozwoju polskiej nauki i kultury, pracując społecznie w Zarządzie Kasy im. Józefa Mianowskiego, która odegrała tak doniosłą rolę w życiu społeczeństwa polskiego na przełomie XIX i XX wieku.
Prowadził teoretyczne prace badawcze z zakresu mechaniki klasycznej i wytrzymałości materiałów. Sformułował hipotezę wytężenia materiału, będącą obecnie jednym z podstawowych wzorów we wszelkich obliczeniach wytrzymałościowych.
Był doktorem honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej (1945), Politechniki Warszawskiej (1948) i Gdańskiej (1950).
