Maria Koburg
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
Maria Aleksandra Wiktoria Sachsen-Coburg-Gotha (ur. 29 października 1875 w Eastwell Park, Kent, zm. 10 lipca 1938 w Sinai) - królowa Rumunii.
Maria Koburg - jej pełne imię Marie Alexandra Victoria von Sachsen-Coburg und Gotha of Great Britain and Ireland zu Sachsen, była córką księcia Edynburga, Alfreda oraz wielkiej księżnej Marii (jedynej córki cara Aleksandra II). Jej babką była królowa Wiktoria, która pieszczotliwie nazywała ją Missy. Jej siostrą była Wiktoria Melita Koburg - wielka księżna Hesji, a później wielka księżna Rosji, Aleksandra, księżna Hohenlohe-Langenburg oraz [[Beatrycze Sachsen-Coburg und Gotha|Beatrycze, księżna Hiszpanii]].
Maria była kobietą o niezwykłej urodzie. Zalecali się do niej Mikołaj II i Jerzy V. 10 stycznia 1893 roku poślubiła w Sigmaringen następcę tronu Rumunii, księcia Ferdynanda. Wydała na świat sześcioro dzieci:
- Karola II (ur. 3 października 1893),
- Elżbietę, królową Grecji (ur. 29 września 1894),
- Marię, królową Jugosławii (ur. 6 stycznia 1900),
- Mikołaja (ur. 5 sierpnia 1903),
- Ileanę (ur. 23 grudnia 1908),
- Mirceę, który umarł w wieku czterech lat, w 1914.
"Księżniczka Maria jest ładna, lubi taniec, teatr i wszelkiego rodzaju sporty. Niestety jest dość wyniosła i nie umiała, przynajmniej do tej pory, zyskać sympatii rumuńskiego ludu" - pisała, nie bez odrobiny satysfakcji, o swojej następczyni królowa Elżbieta.
Osąd ten być może mógł być słuszny, niemniej jednak należy przypomnieć, że księżniczce Marii trudno było walczyć o serca Rumunów, które było już zajęte przez powszechnie lubianą Elżbietę. Ponadto Maria miała również aspiracje literackie, co podsyciło tylko rywalizację między obydwiema kobietami.
Po swojej koronacji w 1914 roku, Maria tak pisała w swym dzienniku: "Jestem królową! Należę do mojego narodu, muszę dla niego żyć i w mojej duszy nie może zagościć strach. Maria została koronowana w przededniu rozpoczęcia działań I wojny światowej. W ciągu trudnych lat walk Maria zbliżyła się do swych poddanych, którzy cierpieli tak jak ona.
Pełną poświęcenia pracą w szpitalach zyskała sobie miano "matki rannych". W czasie epidemii tyfusu, która spowodowała śmierć trzystu tysięcy osób - a więc więcej, niż wyniosły straty militarne - odmówiła nawet wkładania rękawiczek, kiedy umierający całowali jej dłonie. A kiedy ktoś chwalił ją za odwagę, odpowiadała: "To nie moja zasługa. Nie mam wyjścia: muszę być odporna".
Ambasador Francji w Rumunii opisywał ją jako "jedyne w swoim rodzaju połączenie anglosaskiej doskonałości i słowiańskiego wdzięku z pełną harmonii olśniewającą urodą". Będąca utalentowaną pisarką i doskonałą amazonką, wiodła intelektualny prym na rumuńskim dworze, królowa interesowała się również malarstwem i innymi dziedzinami sztuki, nawet architekturą zieleni.
Rumunia wyszła zwycięsko z działań wojennych, powiększając dwukrotnie swe terytorium. Osiem lat po wstąpieniu na tron para królewska podjęła decyzję o uroczystej koronacji, która odbyła się 15 października 1922 roku w Transylwanii. Na koronację królowa Maria zamówiła koronę, którą wedle jej projektu wykonał dom Falize.
Królowa Maria była gorącą zwolenniczką możliwie najściślejszego związku polityczno-wojskowego łączonego Rumunię z Polską. Stosowna konwencja została też podpisana w 1921 r. Dwa lata później (czerwiec 1923) miała miejsce uroczysta wizyta rumuńskiej pary królewskiej w Polsce. Jej kulminacyjnym punktem było odznaczenie Ferdynanda I orderem Virtuti Militari pierwszej klasy. Służbę honorową przy rumuńskich gościach pełnił gen. Tadeusz Rozwadowski.
Królowa Maria umiera w 1938 roku. Uroczystości pogrzebowe odbyły się sześć dni po jej śmierci w Bukareszcie, który ozdobiony był fiołkowo-różowymi kwiatami i kirem w tym samym kolorze, tak, jak życzyła sobie tego zmarła.
[edytuj] Literatura
- Marie Queen of Roumania, The story of my life, New York 1934.
- K. Dach, Polsko-rumuńskie stosunki polityczne w XIX w., Warszawa 1999.
- F. Anghel, Okupacja Pokucia przez Armię Rumuńską (24 maja – początek sierpnia 1919) i początki stosunków polsko-rumuńskich, “Przegląd Historyczny”, 1998, z. 2.
- G.Tutui, M. Popa, Hohenzollernii în Romînia, Bucuresti 1962.
- M. Patelski, Generał broni Tadeusz Jordan Rozwadowski żołnierz i dyplomata, Warszawa 2002.
