Mierzyn (powiat białogardzki)

Z Wikipedii


Mierzyn
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	białogardzki
Gmina	Karlino
Strefa numeracyjna (do 2005)	94
Tablice rejestracyjne	ZBI

Mierzyn – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Karlino.

W dokumentach z lat 1263, 1278, 1343, 1585 występuje nazwa Mirin, Merin; z 1276 – Mirim, Marin; z lat 1780, 1779-1785 – Marien; z 1804 r. – Marrin; mapy z lat 30. i 40. XX wieku – Alt, Neu Marrin.

Nazwa pochodzi od nazwy osobowej Mier, można ja porównać do Mir, Miro lub do nazwy miejscowości Mirzyn, Mierzyn, Mierzyno, Mierzynek.

[edytuj] Historia

Właścicielem dóbr Mierzyn w 1820 r. był Friedrich Scheunemann. Ostatnim właścicielem był baron von Barnekow.

[edytuj] Zabytki

Kościół rzymskokatolicki pw. Trójcy. Został zbudowany w latach 1849-1851 w stylu neogotyckim. Kościół halowy, jednonawowy, murowany z cegły palonej, pokryty dachówką. Nie tynkowany, wzmocniony murami oporowymi. Prezbiterium jest niższe od całości kościoła, wieloboczne, przesklepione. Nad nawą znajduje się strop z belek (płaski). Wieża kościelna jest murowana o podstawie kwadratowej, ma charakter obronny. Zakrystia została domurowana znacznie później.
Zabytkowe przedmioty ruchome:
- fragment barokowej tablicy epitafijnej z XVII wieku
- owalna płyta płaskorzeźbiona przedstawiająca dwóch śpiących rycerzy (umieszczona w prezbiterium) – została przeniesiona z kościoła w Karścinie, gdzie stanowiła zwieńczenie ołtarza głównego.
- barokowa rzeźba z II poł. XVII wieku przedstawiająca "Scenę Ukrzyżowania" – składa się z trzech rzeźb ze śladowymi fragmentami polichromii.
- barokowa rzeźba "Maria – scena ukrzyżowania"
- rzeźba "Święty Jan – scena ukrzyżowania" (została przeniesiona z Kościoła w Parsowie)
- obraz na płótnie przedstawiający Chrystusa z XIX wieku
- lichtarz z blachy mosiężnej, srebrzonej z II poł. XIX wieku (styl eklektyczny).
- 4 witraże neogotyckie z II poł. XIX wieku.
- obraz M. Lutra ofiarowany dla kościoła w 1884 r. przez von Kamecke z Warnina
- 3 nakrycia (ołtarzowe, na ambonę i chrzcielnicę) ufundowane w 1889 r.
Park naturalistyczny z cechami eklektycznymi ma powierzchnię ok. 4 hektarów. Został założony na planie nieregularnego czworoboku. W środku parku założono staw (dzisiaj jest wyschnięty), który obsadzono kasztanowcami; aleja prowadziła aż do pałacu. Układ przestrzenny parku i wyposażenie zostały zniszczone, obiekt uległ dewastacji. Pozostała jedynie dość wyraźnie widoczna alejka lipowa.
Pałac, który należał do barona von Barnekow, został rozebrany w 1970 roku (do tego momentu mieściła się tam świetlica).