Lubiechowo (województwo zachodniopomorskie)

Z Wikipedii

Lubiechowo
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	białogardzki
Gmina	Karlino
Strefa numeracyjna (do 2005)	94
Tablice rejestracyjne	ZBI

Lubiechowo (dawniej Lubchow)– wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Karlino.

Wieś sołecka, położona w odległości 5 km od Karlina i około 20 km od Kołobrzegu. Obecnie liczy około 300 mieszkańców. W pobliżu wsi przepływa Parsęta.

Spis treści 1 Historia 2 Zabytki 3 Zobacz też 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Wieś należała do rodu Rammel. Na początku XVIII wieku właściciel zbudował kościół z kryptą grzebalną dla swojej rodziny. W 1737 roku Lubiechowo zostało sprzedane radcy rządowemu Loeperowi ze Szczecina. W 1812 Lubiechowo przeszło w ręce konsula Schrodera z Kołobrzegu. W 1836 r. jego syn, deputowany powiatu – Rudolf, dziedziczy wieś po ojcu. W miejsce skromnej dotychczasowej siedziby szlacheckiej wznosi okazały pałac, lecz szlachectwo uzyskuje dopiero w 1861 r. Ostatnią właścicielką Lubiechowa była Clara Schuman z domu Hindenburg.

[edytuj] Zabytki

• Kościół parafialny zbudowany został w XIX wieku z cegły, tynkowany, neogotycki, orientowany, z trójbocznym prezbiterium. W piwnicach prezbiterium mieści się salka katechetyczna. Od strony zachodniej wznosi się trzykondygnacyjna wieża zakończona wielobocznym ostrosłupem z cegły. Portal ostrołukowy, profilowany. Okna zakończone łukiem prostym. Strop drewniany, belkowany w kształcie ściętego trójkąta. Dach dwuspadowy, kryty dachówką, a nad prezbiterium blachą ocynkowaną, również dwie zakrystie. Kościół posiada epitafia dawnych właścicieli. Otoczenie kościoła tworzy malownicza grupa drzew z cmentarza kościelnego.
  Kościół został wybudowany, poświęcony 29 listopada 1877 r. (poprzednio była tam kaplica).
  Do ruchomych zabytkowych dzieł sztuki w kościele należą:
  • neogotycka ambona z XIX wieku
  • Ołtarz Główny - eklektyczny
  • neogotycka chrzcielnica
  • neogotycka patena
  • kilelich mszalny z początków XX wieku

• Pałac – Kubatura obiektu to: 5 600m ³, powierzchnia użytkowa 800 m². Obecnie pałac znajduje się w bardzo złym stanie technicznym.
  Zbudowany w 1835 r. w stylu neoklasycystycznym. Jest usytuowany na osi północ-południe między dziedzińcem dojazdowym, a parkiem. Zbudowany na planie zbliżonym do kwadratu z ośmiobocznymi, trójkondygnacyjnymi wieżami na narożach. Pałac podpiwniczony, dzięki czemu uzyskał pełny cokół,, dwukondygnacyjny, z centralnym jednokondygnacyjnym belwederam w partii dachu. Do pomieszczeń parteru pałacu wchodzi się wysokimi, paradnymi schodami. Od strony parku znajduje się parterowy ryzalit, do którego przylega taras ze schodami do parku.
  Wnętrze pałacu jest trójtraktowe. W trakcie ogrodowym jako największe centralne pomieszczenie usytuowany jest salon, powiększony o przestrzeń w ryzalicie. Istniejący pałac powstawał w dwóch fazach budowlanych w I poł. XIX w. i na przełomie XIX i XX w.

• Park – 11,0 ha powierzchni w tym 0,06 ha wód, ma kształt zbliżony do trapezu. Powstał w II połowie XIX wieku. Założony był w stylu angielskim. Pod koniec XIX wieku przeszedł modernizację naturalistyczną (W tym czasie powstała prawdopodobnie cała sieć, dzisiaj już nie istniejących ciągów spacerowych o nieregularnym układzie) ; wprowadzono pojedyncze drzewa obcego pochodzenia: daglezje zielone, jodły białe, cisy, żywotniki, jesion zwisający, modrzewie, dąb czerwony. Wiele drzew to pomniki przyrody.
  Zasadą kompozycji są polany trawiaste okolone drzewami. Na uwagę zasługuje polana rozciągająca się przed elewacją ogrodową pałacu (zejście z werandy) w kierunku południowo-wschodnim. Polana ta łączy się z następnymi polanami rozchodzącymi od niej, w kierunku południowo-zachodnim i północno-wschodnim. Obecnie park pozostał w dawnych granicach z zachowaną zielenią i polanami parkowymi. Obecnie w parku zatarciu uległy ciągi spacerowe.
  Pomniki przyrody:
  • Lipa wielkolistna Tilia platyphyllos w wieku ok. 250 lat, obw. 370 cm; w parku zabytkowym;
  • Buk zwyczajny Fagus silvatica w wieku ok. 200 lat obw. 380 cm; w parku zabytkowym;
  • Wiąz górski Ulmus montana w wieku ok. 250 lat, obw. 480 cm; w parku zabytkowym;
  • Dęby szypułkowe Quercus robur obw. 300 i 455 m, wys. 18 i 28 m; rosną na nieczynnym cmentarzu ewangelickim, za wsią na łąkach

• Kuźnia murowana z przełomu XIX i XX wieku, położona jest na skraju wsi

• Chałupy i budynki szachulcowe:
  • Zagroda nr 6 - chałupa szachulcowa z końca XIX w.
  • Budynek nr 10 - budynek murowany- szachulcowy z przełomu XIX i XX w.
  • Budynek nr 23 - budynek murowany secesyjny z początku XX w.
• Grodzisko nad brzegiem Parsęty
  ok. 2 km na północ od wsi, 150 m na zachód od rz. Parsęty. Na przełomie VII i VIII wieku powstał w tym miejscu drewniany gród, wyżynny, podkowiasty, dwuczłonowy usytuowany na skraju rozległego płaskowyżu przyległego do zachodu do doliny rz. Parsęty, który uległ zniszczeniu w IX stuleciu. Obecnie są zachowane wysokie na 3 - 4 m wały ziemne, w części środkowej na szerokości do 7,0 m są przerwane. Obiekt jest porośnięty lasem liściastym.

[edytuj] Zobacz też

• Lubiechowo, Lubiechów, gmina Karlino

[edytuj] Linki zewnętrzne

• [1]
• [2]