Mike Oldfield
Z Wikipedii
| Mike Oldfield | |
 Mike Oldfield podczas koncertu |
|
| Imię i nazwisko | Michael Gordon Oldfield |
| Data i miejsce urodzenia | 15 maja 1953 Anglia (Reading) |
| Gatunek | ambient muzyka celtycka chillout pop rock awangardowy minimalizm rock progresywny rock and roll trance world music |
| Zawód | multiinstrumentalista, kompozytor |
| Aktywność | 1967 – nadal |
| Wytwórnia płytowa | Virgin Records Warner Music Group Mercury Records |
| Powiązania | Barefoot Kevin Ayers The Sallyangie Sally Oldfield Terry Oldfield |
| Współpracownicy | |
| Anita Hegerland Maggie Reilly |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
| Strona internetowa | |
Michael Gordon Oldfield (Mike Oldfield) (ur. 15 maja 1953) – brytyjski muzyk progresywny, multiinstrumentalista znany ze swych solowych, instrumentalnych albumów nagrywanych metodą dogrywania ścieżek.
Spis treści |
[edytuj] Historia kariery
Mike Oldfield rozpoczął swoją karierę będąc jeszcze nastolatkiem, grając na gitarze w założonej przez jego siostrę Sally folkowej grupie Sallyangie ("Children of the Sun"). Później jednak poświęcił się karierze kompozytorskiej i muzyka solowego.
Przełomowym albumem nie tylko w karierze muzyka lecz także całego rocka był album Tubular Bells. Przy nagrywaniu albumu Oldfield zagrał na ponad dwudziestu instrumentach. Muzyka ta została także użyta w popularnym filmie Egzorcysta czyniąc przewodni motyw albumu jedną z najłatwiej rozpoznawalnych melodii z kręgu rocka progresywnego.
Olbrzymi komercyjny i artystyczny sukces albumu zachęcił Oldfielda do kontynuowania eksperymentów. W ten sposób powstały trzy następne, monumentalne, ściśle instrumentalne kompozycje wydane w następnych latach: Hergest Ridge, Ommadawn i Incantations. W muzyce zaprezentowanej w tych albumach, brzmieniowo bogatej i o gęstej fakturze muzycznej, daje się łatwo zauważyć wpływy muzyki celtyckiej.
Począwszy od roku 1979 artysta zmienia styl zmierzając w stronę muzyki popularnej, komponując krótsze utwory z wykorzystaniem śpiewu np. znany przebój Five Miles Out lub Moonlight Shadow. Często wraca jednak do swych progresywnych korzeni, nagrywając także dłuższe utwory, jak to miało miejsce w przypadku albumu Amarok, który jest najbardziej eklektyczny w karierze artysty.
Począwszy od roku 1979 Oldfield zaczął także koncertować z własnym zespołem, sam grając na gitarze, basie, czasem też instrumentach klawiszowych i perkusyjnych. Odtworzył także na scenie słynne Tubular Bells, które także doczekało się wersji symfonicznej w aranżacji Davida Bedforda. Zagrał też gościnnie u kilku przyjaciół jak Kevin Ayers, David Bedford, Robert Wyatt, Pekka Pohjola, Tom Newman, Edgar Broughton czy Pierre Moerlen. Wspomógł też siostrę Sally na albumie Natasha.
[edytuj] Obecne dokonania
Mike Oldfield nagrywa do dziś. Największymi jego dokonaniami ostatnich lat są albumy The Songs of Distant Earth – epickie dzieło (oparte na motywach powieści Arthura Clarke'a pod takim samym tytułem), w swej sferze muzycznej bliskie new age oraz Guitars – zawierające 10 etiud na gitarę, eksplorujących mnogość stylów i technik gitarowych, ukazujących także kunszt wykonawczy artysty.
Z kolei Tres Lunas zawiera kompozycje z gatunku chill out. Oprócz muzyki w albumie można znaleźć demo gry. W grze, zwiedzając stworzoną przez Mike'a krainę, słuchamy muzyki dostrojonej do odwiedzanych miejsc. Sama grafika jest dość prosta, z drugiej strony można wysłuchać utworów niedostępnych na krążku z muzyką.
W trzydziestą rocznicę wydania Dzwonów Rurowych ukazał się album ponownie nagrany z wykorzystaniem najnowszych technologii. Nieżyjącego Viviana Stanshala zastąpił John Cleese jako Mistrz Ceremonii.
Po latach nagrywania dla Virgin Records, a potem Warner Music, Mike Oldfield ogłosił w maju 2005 roku podpisanie nowego kontraktu na trzy albumy z firmą Mercury. Pierwszy, dwupłytowy, o tytule "Light and Shade" ukazał się 26 września 2005.
Najnowszym dziełem Oldfielda jest "Music of the Spheres", który ukazał się 14 marca 2008. Oprócz standardowego wydania na CD, ukaże się także wydanie na pendrive.
[edytuj] Dyskografia
Zestawienie zawiera podstawowe albumy studyjne i kompilacje łatwo dostępne na rynku. Pełna dyskografia dostępna jest w artykule Dyskografia Mike'a Oldfielda
- 1973 Tubular Bells
- 1974 Hergest Ridge
- 1975 The Orchestral Tubular Bells
- 1975 Ommadawn
- 1976 Boxed (czteropłytowa kompilacja, w wersji CD trzy dyski)
- 1978 Incantations (album dwupłytowy, w wersji CD jeden dysk)
- 1979 Exposed (dwupłytowy album koncertowy)
- 1979 Platinum
- 1980 Airborn (amerykańskie i kanadyjskie wydanie Platinum, istnieją wersje jedno i dwupłytowe)
- 1980 QE2
- 1981 Music Wonderland (kompilacja)
- 1981 Mike Oldfield's Wonderland (holenderskie wydanie poprzedniej kompilacji)
- 1981 Episodes (kompilacja)
- 1982 Five Miles Out
- 1983 Crises
- 1984 Discovery
- 1984 The Killing Fields (album) (ścieżka filmowa – Pola śmierci)
- 1985 The Complete (dwupłytowa kompilacja)
- 1987 Islands
- 1989 Earth Moving
- 1990 Amarok
- 1991 Heaven's Open
- 1992 Tubular Bells II
- 1993 Elements (kompilacja, istnieją wersje jedno i czteropłytowe)
- 1994 The Songs of Distant Earth (większość wersji zawiera ścieżkę CD-ROM na Mac)
- 1996 Voyager
- 1997 XXV (kompilacja)
- 1998 Tubular Bells III
- 1999 Guitars
- 1999 The Millennium Bell
- 2001 The Best Of Tubular Bells (kompilacja)
- 2002 Danish Collection (dwupłytowa kompilacja, większość wydań jako Collection)
- 2002 Tres Lunas (dwupłytowy album, na drugim dysku demo gry. japońskie wydania na jednym CD, także z demo)
- 2003 Tubular Bells 2003 (ponowne nagranie albumu z 1973, istnieją wydania jedno i dwupłytowe z DVD)
- 2003 Complete Tubular Bells (3CD i 1DVD, kompilacja)
- 2005 Light and Shade (dwupłytowy album, niektóre wydania zawierają 4 dodatkowe utwory nagrane w formacie U-Myx)
- 2006 The Platinum Collection (trzypłytowy box kompilacyjny)
- 2008 Music Of The Spheres
