Muchomor czerwony

Z Wikipedii

Muchomor czerwony

Systematyka
Domena	jądrowce
Królestwo	grzyby
Typ	grzyby podstawkowe
Klasa	podstawczaki
Podklasa	podstawczaki pieczarkopodobne
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	drobnołuszczakowate
Rodzaj	muchomor
Gatunek	muchomor czerwony
Nazwa systematyczna
Amanita muscaria
(L.) Hook.
Galeria Wikimedia Commons

Muchomor czerwony (Amanita muscaria), to rozpowszechniony w Polsce grzyb kapeluszowy z rodziny drobnołuszczakowatych (Pluteaceae).

[edytuj] Charakterystyka

Kapelusz: Czerwony (pomarańczowy lub żółty - jeżeli brakuje niektórych składników barwnych), pokryty białawymi plamkami, o średnicy do 20 cm.
Blaszki: Białe lub bladożółtawe, gęsto ustawione, nie przyrośnięte przy trzonie.
Trzon: Biały lub żółty, o wysokości do 20 cm z pierścieniem. Nasada trzonu bulwiasta, otoczona wałeczkowatym zgrubieniem i bez wyraźnej pochwy.
Miąższ: Biały, kruchy, nie zmienia koloru po uszkodzeniu, bez zapachu i o łagodnym smaku.
Wysyp zarodników: Biały. Zarodniki gładkie, elipsowate, o rozmiarach 9-11 x 6-9 μm.
Biotop, Wymagania: Rośnie często w młodych zagajnikach brzozowych, lub sosnowo-brzozowych, ale także w innych lasach liściastych, iglastych i mieszanych. Występuje od lipca do listopada.

[edytuj] Znaczenie

Grzyb trujący: Grzyb silnie trujący. Ze względu na charakterystyczny wygląd, do przypadkowych zatruć dochodzi rzadko, najczęściej u dzieci. Bywają zatrucia samobójcze i u osób spożywających ten gatunek grzyba w celach odurzających. Bywa mylony z jadalnym muchomorem czerwieniejącym.

Trujące alkaloidy zawarte w muchomorze czerwonym to pochodne 3-hydroksyizoksazolu: kwas ibotenowy, muscymol (panteryna) wykazujące działanie parasympatykomimetyczne oraz muskaryna, o działaniu parasympatykolitycznym. Wieland i Motzel w 1953 zidentyfikowali bufoteninę jako substancję halucynogenną, żadne późniejsze badania jednak nie potwierdziły jej obecności w muchomorach; współcześnie uważa się, że jej nie zawierają (za Erowidem).

Zawartość muskaryny jest stosunkowo nieduża 0,0002-0,0003%, przy zawartości kwasu ibotenowego 0,03-0,1%. Kwas ibotenowy jest nietrwały i przechodzi w muscymol. Dlatego właśnie, świeże osobniki są znacznie bardziej trujące niż suche. Ze względu na przeciwstawne działanie składników toksycznych objawy zatrucia są mniej wyrażone. Są to: uczucie osłabienia i dezorientacji, szum w uszach, halucynacje głównie wzrokowe typowe dla większości środków halucynogennych pojawiają się po 0,5-1,5 godziny od spożycia, lecz pierwsze objawy pod postacią zaburzeń żołądkowo-jelitowych (wymioty, biegunka, bóle brzucha) mogą wystąpić już po 15 minutach. Przy cięższych zatruciach objawami są: pobudzenie psychoruchowe, narastające aż do szału, wzrost napięcia mięśniowego, drgawki, zaczerwienienie skóry, wzrost temperatury nawet do 40°C. W skrajnie ciężkich zatruciach może dojść do śpiączki. W przebiegu śpiączki może dojść do zgonu, na tle niewydolności krążeniowo-oddechowej.

Śmiertelność w zatruciach muchomorem czerwonym wynosi 2-5%^{[potrzebne źródło]}.

Leczenie przeprowadza się w warunkach szpitalnych, polega ono na wykonaniu płukania żołądka oraz leczeniu objawowym. Nie ma specyficznej odtrutki, a stosowanie atropiny nie jest wskazane.

Plemiona syberyjskie spożywały muchomora czerwonego do wprowadzania się w stan religijnego odurzenia^[1]. Stawiano również hipotezy, że używali go przed walką berserkowie oraz że jest on składnikiem napoju soma, wymienianego w Wedach i haoma, używanego przez Persów. W krajach europejskich używano go w przeszłości jako trucizny na muchy.