Orchomenos (Beocja)

Z Wikipedii

Orchomenos miasto w greckiej Beocji leżące na północnym brzegu jeziora Kopais, do którego wpadała rzeka Kefissos.

Według mitologii król Orchomenos, Atamas i jego żona Ino, mieli opiekować się nowonarodzonym Dionizosem.

W okresie cywilizacji mykeńskiej jedno z ważniejszych królestw, które wymienia Homer w Iliadzie w Katalogu Okrętów. Władcy Orchomenos przeprowadzili ogromne prace melioracyjne, które osuszyły aluwialną równinę wokół jeziora Kopais. W połowie XIII wieku twierdza w Orchomenos, podobnie jak cytadele w Mykenach, Tirynsie, Pylos i Tebach, została zniszczona. Z okresu mykeńskiego pochodzą ruiny pałacu królewskiego, dekorowanego freskami, mury obronne oraz tzw. skarbiec Minyasa, wspaniałego grobowca tolosowego porównywanego ze skarbcem Atreusza w Mykenach. Badania archeologicznych pozostałości mykeńskich w Orchomenos przeprowadził w latach 1880 - 1886 Heinrich Schliemann.

Po wojnie trojańskiej Orchomenos stracił na znaczeniu. Miasto uległo dominacji Teb i w 600 p.n.e. weszło w skład Związku Beockiego, jednak próbowało zachować niezależność od Teb, bijąc min. swoją monetę aż do 387 p.n.e. i prowadząc niezależną politykę. Po bitwie pod Platejami Orchomenos, jako biorący udział w wojnie, stał się członkiem Związku Helleńskiego. W IV stuleciu p.n.e. Orchomenos zdecydował się na wystąpienie ze Związku Beockiego i sojusz ze Spartą przeciw Tebom. Żołnierze miasta wzięli udział w wojnach w 395 p.n.e. i w 394 p.n.e.. Po bitwie pod Leuktrami za namową tebańskiego wodza Epaminondasa oszczędzono Orchomenos i przyjęto go ponownie do Związku. Jednak zdrada, której znowu dopuścił się Orchomenos została ukarana przez Teby w 364 p.n.e.. Związek Beocki nakazał zabić wszystkich mężczyzn, kobiety i dzieci sprzedać do niewoli a miasto zburzyć. Odbudowane w 355 p.n.e. przez Onomarchosa, zostało ponownie zburzone przez Teby w 349 p.n.e. W 338 p.n.e. odbudował je Filip II Macedoński.

W starożytności Orchomenos nosił przydomek "miasta Charyt", ponieważ odbywały się tu haretesia, muzyczne i poetyckie zawody poświęcone boginiom wdzięku. Z czasów antycznych przetrwały fragmenty świątyni Asklepiosa badane w 1893 przez de Riddera i teatr z końca IV w. p.n.e., który służył mieszkańcom do IV w. n.e.