Otto Magnus von Stackelberg

Z Wikipedii

Otto Magnus von Stackelberg (ur. 1736 – zm. 1800) – dyplomata rosyjski, poseł w Madrycie 1767-1771, w latach 1772-1790 ambasador rosyjski w Warszawie; stał na czele Rady Nieustającej, będąc rzeczywistym zarządcą Polski z ramienia Katarzyny II. Jego synem był dyplomata Gustav von Stackelberg (1776-1850).

[edytuj] 1772-1790 ambasador w Polsce

Przeprowadził ratyfikację I rozbioru Polski na sejmie rozbiorowym w latach 1773-1775. Odwołany za nieskuteczne przeciwdziałanie reformom Sejmu Czteroletniego, zakończył swoją karierę jako poseł w Szwecji (1791-1793). W 1780, działając w porozumieniu z nuncjuszem apostolskim Janem Andrzejem Archettim, doprowadził do przekupienia posłów i odrzucenia projektu kodyfikacji prawa, zawartego w Kodeksie Zamoyskiego.

Od 1783 należał do polskiej loży masońskiej Bouclier du Nord.

W 1773 król Stanisław August Poniatowski nadał mu Order Orła Białego.

[edytuj] 1791-1793 ambasador w Szwecji

W roku 1792 Stackelberg i ambasador Hiszpanii w Sztokholmie Ignacio Maria del Corral y Aguirre zaproponowali by rozmowy w sprawie utworzenia koalicji przeciw rewolucjonistom francuskim, przenieść do szwedzkiej stolicy, ponieważ "mózgiem" całego projektu był król Szwecji Gustaw III.

[edytuj] Źródło

• Zbigniew Anusik, Dyplomacja szwedzka wobec kryzysu monarchii we Francji w latach 1787-1792, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego Łódź 2000, s. 472.