Palnik Bunsena

Z Wikipedii

Palnik Bunsena - rodzaj palnika laboratoryjnego, w którym mieszanie powietrza atmosferycznego z gazem następuje w dyszy, ponieważ powietrze zostaje zassane przez otwory w dolnej, "zimnej" części dyszy, z wykorzystaniem efektu kominowego.

Wynalezienie tego palnika przypisuje się Robertowi Bunsenowi, w którego laboratorium zaczęto stosować ten rodzaj palnika ok. r. 1850.

Palnik ten składa się zwykle z podstawki, w którą jest wmontowany wlot gazu oraz dyszy, w formie prostej, pionowej rury, która od dołu posiada otwory, przez które zasysane jest powietrze. Otwory te można zamykać i otwierać dzięki małemu, ruchomemu pierścieniowi zamocowanemu na dyszy, co umożliwia regulację szybkości zasysania powietrza i co za tym idzie w temperaturę płomienia. Niektóre palniki posiadają też dodatkowo zawór gazu umożliwiający regulację szybkości jego przepływu, co umożliwia uzyskiwanie płomienia o różnej wysokości.

Palnik Bunsena zapala się przy zamkniętych otworach, które stopniowo się otwiera po rozgrzaniu palnika. Próby zapalenia palnika przy otwartych otworach kończą się zwykle niepowodzeniem, gdyż płomień w nierozgrzanym palniku jest "zdmuchiwany" przez pęd powietrza. W starszych typach palników Bunsena należało przed zgaszeniem palnika ponownie zakręcić otwory, gdyż miały one tendencję do "wciągania" płomienia do środka palnika, co groziło zapaleniem się węża doprowadzającego gaz. Współczesne palniki Bunsena mają wewnątrz dyszy system "przeszkód" (zwykle w postaci siatek metalowych), które zmniejszają ryzyko wciągnięcia płomienia do środka dyszy.

Palniki Bunsena są wykorzystywane również w budownictwie do lutowania rur miedzianych.

Różne kolory i kształty płomienia Palnika Bunsena w zależności od ilości wpuszczanego powietrza.
1 brak powietrza
2 niewiele powietrza
3 dużo powietrza
4 przepływ maksymalny